Εσωκομματική δημοκρατία

Εσωκομματική δημοκρατία

Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των εσωκομματικών εκλογών, στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας, για τη διαδοχή της Ανγκελα Μέρκελ, που απαιτεί μια άλλου είδους πολιτική ανάλυση, ένα από τα στοιχεία που, κατά τη γνώμη μας, θα άξιζε τον κόπο να συγκρατήσει κανείς, είναι ο βαθμός και το επίπεδο της εσωκομματικής δημοκρατίας, στη χώρα-ηγέτης της Ευρώπης και με παράδοση αιώνων, εμπεδωμένων δημοκρατικών θεσμών και διαδικασιών.

Χίλιοι και ένας σύνεδροι, αποτέλεσαν το σύνολο του εκλεκτορικού σώματος, που κλήθηκε να επιλέξει, όχι μόνο το μελλοντικό ηγέτη ενός κόμματος, αλλά και τον πιθανό επόμενο καγκελάριο της Γερμανίας, με την ειδική βαρύτητα που εμπεριέχει το συγκεκριμένο αξίωμα, στην ίδια τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Επειδή θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι πρόκειται για ένα συντηρητικό κόμμα, όπου, ίσως, η εσωκομματική δημοκρατία και συμμετοχή της οργανωμένης βάσης ή και του λαϊκού παράγοντα, να μην αποτελεί και πρωταρχική προτεραιότητα, πέραν του ότι αυτό δεν ισχύει, καθώς οι εδραιωμένες αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, εφαρμόζονται σε όλη την κλίμακα των πολιτικών δυνάμεων, στις προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες, έχουμε το πρόσφατο παράδειγμα του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στο Βερολίνο, όπου οι Σύνεδροι που εξέλεξαν, αρχικά τον Μάρτιν Σουλτς, εν συνεχεία δε τη σημερινή πρόεδρο, Αντρέα Νάλες, με ακόμη μικρότερο αριθμό συνέδρων-εκλεκτόρων, σχεδόν στο μισό, αφού μόλις υπερέβαιναν τα 600 κομματικά μέλη.

Επειδή δύσκολα, λοιπόν, θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει την προσήλωση τέτοιων ιστορικών κομμάτων, στην ήπειρο και σε χώρες με βαθιά εμπεδωμένους και εδραιωμένους δημοκρατικούς θεσμούς, νομίζουμε ότι θα πρέπει να προβληματιστούμε και ως προς τα καθ` ημάς, για το αν αποτελεί το απαύγασμα της εμβάθυνσης, της εσωκομματικής δημοκρατίας, η προσφυγή σε μια απροσδιόριστη, ανονόμαστη και μη καταγεγραμμένη λαϊκή βάση, για την εκλογή ηγεσίας, χωρίς καν το στοιχειώδη, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, έλεγχο και εξακρίβωση της παραταξιακής ταύτισης ή, έστω, συμπάθειας του ψηφοφόρου.

Ξέρουμε πως αυτή η πρακτική, καθιερώθηκε το 2004, ως μια από τις «καινοτομίες», που φέρεται να εισήγαγε ο Γιώργος Παπανδρέου, λίγο πριν από τις βουλευτικές εκλογές της ίδιας χρονιάς, όταν παρέλαβε το «δαχτυλίδι της διαδοχής», από τον Κώστα Σημίτη.

Το γεγονός ότι η προσφυγή σε αυτή την αχαρτογράφητη «λαϊκή βάση», ακολούθησε τη μεταβίβαση της ηγεσίας, μέσα από ένα «βυζαντινού» τύπου παρασκήνιο, με την «τελετή παράδοσης-παραλαβής» να πραγματοποιείται στο διαμέρισμα του τότε πρωθυπουργού, μάλλον προσδιόρισε εξ αρχής, την ταυτότητα και το χαρακτήρα αυτής της επιλογής, καθώς ήρθε να επικυρώσει, μια διαδικασία που γελοιοποιούσε κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας, προσδίδοντας της εσωκομματική νομιμοφάνεια και δημοκρατικοφάνεια.

Το ότι υιοθετήθηκε στη συνέχεια και από τη συντηρητική παράταξη, αρχής γενομένης από το 2009, με την ανάδειξη του Αντώνη Σαμαρά, ως διαδόχου του Κώστα Καραμανλή, δε νομίζουμε ότι αίρει τις επιφυλάξεις και αμφιβολίες, για τον πραγματικά δημοκρατικό χαρακτήρα, αυτού του τρόπου εκλογής, μιας εσωκομματικής ηγεσίας. Είναι ενδεικτικό αυτό που συνέβη με τις εσωκομματικές εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, ως «καθολικό διάδοχο» του ΠΑΣΟΚ, όπου η εκλεγμένη, από τη λαϊκή βάση, πρόεδρος, αποτελεί μοναδική εξαίρεση, σε μια κομματική δομή, που αποτελείται αποκλειστικά από διορισμένα όργανα!

Αφήστε που «αναζητούνται» οι υπόλοιποι υποψήφιοι, στη διεκδίκηση της ηγεσίας, με έναν εξ αυτών, να έχει ήδη αποχωρήσει και να έχει ανασυστήσει το δικό του κόμμα.

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/348533-Esokommatike-demokratia ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...