Εχουν συναίσθηση;

Δεν ξέρουμε αν πρόκειται για μια αφασική προσέγγιση, συνολικά των εθνικών μας θεμάτων, απόρροια της φαντασίωσης περί μειωμένης αν μη και μηδενικής σημασίας του έθνους-κράτους στο σύγχρονο κόσμο ή, απλώς, της γενικότερης ελαφρότητας, που χαρακτηρίζει το δημόσιο λόγο, ακόμη και σε υψηλά επίπεδα και σοβαρά θέματα.

Οσοι, πάντως, πριμοδοτούν τον, προφανή, αλυτρωτισμό, των γειτόνων μας, εκ Σκοπίων, στη λογική του… και τι έγινε, ας εγκύψουν στην παρέμβαση του Βούλγαρου υπουργού Άμυνας. Ανεξάρτητα από την πολιτική του καταγωγή, ο Βούλγαρος υπουργός απηχεί, προφανώς, την επίσημη θέση της γειτονικής κυβέρνησης, που συνοψίζεται σε δύο σημεία: Ότι δεν υπάρχει «Μακεδονική» γλώσσα, αλλά ένα σλαβοβουλγαρικό ιδίωμα, θέση στην οποία συγκλίνουν άλλωστε όλοι οι γλωσσολόγοι. Αλλά και ότι η έννοια του «Μακεδονικού» έθνους, είναι μια όψιμη κατασκευή, του δεύτερου ημίσεως του 20^ου αιώνα, που «γεννήθηκε» συγκεκριμένα το 1944-45, στη «φωτιά» του Β` Παγκοσμίου Πολέμου και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, στη Βαλκανική μας Χερσόνησο. Μια «κατασκευή» που ενσαρκώθηκε στην περίφημη διακήρυξη του ΣΝΟΦ, του υποτιθέμενου Απελευθερωτικού Κινήματος της «Μακεδονίας», το αλυτρωτικό περιεχόμενο της οποίας διατηρήθηκε, παρά την περί του αντιθέτου υποχρέωση των γειτόνων μας, με έντεχνο τρόπο και στο αναθεωρημένο Σύνταγμα τους, όπως κατέδειξε ο καθηγητής Άγγελος Συρίγος. Όσοι πριμοδοτούν, την εκ του πλαγίου δημιουργία «μακεδονικής» μειονότητας, με δικαίωμα διάδοσης της «γλώσσας» τους, αντιλαμβάνονται ότι ανοίγουν τον «ασκό του Αιόλου», δημιουργώντας τις συνθήκες αποσταθεροποιητικών κινήσεων, με γενικότερο αντίκτυπο στην ευρύτερη περιοχή, τη στιγμή που η «Συμφωνία των Πρεσπών» προέκυψε ακριβώς ως αναγκαίο προαπαιτούμενο για τη σταθερότητα, στην περιοχή; Αυτό ακριβώς υποδηλώνει η παρέμβαση του Βούλγαρου υπουργού Άμυνας και η αιωρούμενη απειλή, για το ενδεχόμενο «μπλόκου» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

 Αν δεν τους προβληματίζει η εμμονή και των «μετριοπαθών» της από κει πλευράς, στο αλυτρωτικό αφήγημα, ας συναξιολογήσουν τουλάχιστον, τη συμπεριφορά της αλβανικής ηγεσίας (που έχει βαρύνοντα λόγο και στην επίλυση του «Μακεδονικού», λόγω της ισχυρής παρουσίας του αλβανικού στοιχείου),  που κλιμακώνει την ένταση, διαλύοντας τις όποιες αυταπάτες, σε σχέση με τις πραγματικές προθέσεις και το αν η δολοφονία του ομογενούς Κωνσταντίνου Κατσίφα ήταν ένα μεμονωμένο, «ατυχές» γεγονός. Ας αντιληφθούμε ότι έχει συσσωρευθεί πολύ εκρηκτική ύλη και η τακτική του κατευνασμού στέλνει λανθασμένα μηνύματα.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ