Ο τρόπος που οι έλληνες κινηματογραφιστές βλέπουν τη ζωή στην επαρχία δεν είναι πάντα ο ίδιος.
Στην ταινία Στο Λύκο, για παράδειγμα, βλέπουμε μια μελαγχολική και σκληρή όψη της ζωής στο χωριό (μπλεγμένη με αρκετά στοιχεία μυθοπλασίας).
Αντίθετα, η ταινία του Νίκου Νταγιαντά είναι ευχάριστη, αστεία και χαρίζει μια νότα αισιοδοξίας: σε αυτήν οι κάτοικοι της Ικαρίας καλοδέχονται τους νέους που επιθυμούν να αφήσουν πίσω τους τη ζωή στην πόλη, αναζητώντας μια πιο απλή ζωή.
Αντίστοιχης λογικής και ο Μανάβης, η αισιόδοξη ματιά του οποίου προκύπτει κυρίως από τις προσωπικότητες που συναντά κανείς στα χωριά της Ελλάδας.
Στο φετινό Φεστιβάλ είδαμε στρατευμένα -αλλά εξαιρετικά- ντοκιμαντέρ (Ο αόρατος πόλεμος, Φωτιά στο Αίμα, Λέγε με Κούτσου), συγκινητικές ανθρώπινες ιστορίες (Ο εξ αίματος αδελφός, Στρατόπεδο 14).
Η κόντρα με την ΠΕΚΚ
Οι συζητήσεις επικεντρώθηκαν στην κόντρα της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) με το Φεστιβάλ, κόντρα που οδήγησε τον πρόεδρο της επιτροπής FIPRESCI να καλέσει τις δύο πλευρές σε «ειρήνη».
Αφορμή στάθηκε καταγγελία της ΠΕΚΚ για «αποκλεισμό» δημοσιογράφου από τη διοργάνωση. Συγκεκριμένα, η ΠΕΚΚ ανέφερε σε ανακοίνωσή της ότι ο δημοσιογράφος Νίκος Αλέτρας-Αρτινός (μέλος της Fipresci στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο) τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού από το Φεστιβάλ για δηλώσεις που έκανε στην τελετή απονομής.
Από την πλευρά του το Φεστιβάλ ανέφερε ότι «ουδέποτε απέκλεισε δημοσιογράφο απ’ το να εξασκήσει το δημοσιογραφικό του λειτούργημα», λέγοντας ότι δεν μπορούν να καλυφθούν τα έξοδα φιλοξενίας όλων των δημοσιογράφων.
Τη βραδιά της τελετής απονομής, ο Νίκος Τσαγκαράκης, μέλος της επιτροπής της Fipresci κατήγγειλε τη στάση του Φεστιβάλ, κατηγορώντας το για «λογοκρισία».
Από τις 25 Μαρτίου το 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ξεκινά το ταξίδι του σε περισσότερες από 30 πόλεις στην Ελλάδα αλλά και στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας, καθώς και σε 20 φυλακές.
