Αναφέρθηκε στα 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821 ομιλητής ο γνωστός φιλόλογος Κώστας Παπατσίρος ο οποίος με μεστότητα και γλαφυρότητα, συνδέοντας το τότε με το σήμερα, αναφέρθηκε στο κατά πόσο αξιοποιήσαμε ως Νεοέλληνες την Ελευθερία που μας χάρισαν εκείνοι .
Επισημαίνοντας τους σημερινούς κινδύνους για την συρρίκνωσή της , όπως “ τα κατάλοιπα ραγιαδισμού, πελατειακής συμπεριφοράς, αρχομανία, αριβισμού, διχαστικής διάθεσης, αποχή ηθικών από τα κοινά, ατιμωρησία, θυμός των υπεύθυνων πολιτών έναντι της πολιτείας που για ψηφοθηρικούς λόγους στο παρελθόν τουλάχιστον με λογής επιδόματα επιβράβευε τους φυγόπονους.
Ο εθνικός κίνδυνος της πληθυσμιακής συρρίκνωσης , ιδιαίτερα μετά τα μνημόνια , η τεράστια κρίση της οικογένειας, ο διαβρωτικός ρόλος της τηλεόρασης στον ψυχισμό του Νεοέλληνα βρέθηκαν στο στόχαστρο του.
Επισημαίνοντας και τα θετικά βήματα που κάναμε ως λαός από τότε, εστίασε την ελπίδα «στην πηγή της παράδοσής μας, στις αρχές και στις αξίες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού , στην ευνομία στην τάξη στην αξιοκρατία.
Τέλος αναφερόμενους στους νέους λέγοντας χαρακτηριστικά αν θέλουν να περισώσουν την την ζωή τους και να βοηθήσουν τον τόπο τους αφιέρωσε τους παρακάτω στίχους.
«Δεν θέλω του κισσού
Το πλάνο ψήλωμα
Στα ξένα αναστηλώματα
δεμένο,
ας είμαι ένα χαμόκλαδο,
ένα καλάμι ,
μα όσο ανεβαίνω , μόνος ν ΄ ανεβαίνω».
καθώς και
« Αν είσαι νέος,
Και δεν αισθάνεσαι
Ότι μπορείς να γκρεμίσεις
Τον κόσμο
Και να τον ξαναχτίσεις,
Έ , τότε, δεν είσαι νέος»
