Ηταν εμφανής, στις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, η αγωνία για την πορεία των εθνικών θεμάτων και η ανάγκη συναίνεσης, για την αντιμετώπιση των πολλαπλών προκλήσεων.
Την ανάγκη αυτή, αποτύπωσε η έκκληση του Πρωθυπουργού, για συνεννόηση με την αντιπολίτευση, αφήνοντας ανοιχτό και το ενδεχόμενο σύγκλισης του Συμβουλίου Αρχηγών. Δεν ήταν τυχαία η στιγμή που επέλεξε ο Πρόεδρος των ΑΝΕΛ -και υπουργός Εθνικής Άμυνας – να υπενθυμίσει πως, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, υπερψήφιζαν, σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, τις αμυντικές δαπάνες. Να μας επιτραπεί δε, στο σημείο αυτό, να αναφέρουμε ότι ακόμη και στην περίοδο 1990-93, περίοδο μέγιστης πολιτικής έντασης, με Ειδικό Δικαστήριο και μεγάλες διαφορές πολιτικής ουσίας, υπήρχε ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας, μεταξύ του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ανδρέα Παπανδρέου. Πιο συγκεκριμένα, με πάγια εντολή του πρώτου, ο διπλωματικός του σύμβουλος, πρέσβης Λουκάς Τσίλας, ενημέρωνε σε τακτική βάση τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, επί όλων των εξελίξεων, στα εθνικά μας θέματα, χωρίς την παραμικρή διαρροή. Δε θα μπορούσε, άραγε, να συμβεί το ίδιο και σήμερα, σε μια διευρυμένη βάση, αξιοποιώντας και ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως αυτή του Σταύρου Θεοδωράκη, για τη δημιουργία ενός Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, κατά το αμερικανικό, αλλά και τουρκικό πρότυπο.
Ευκταίο, βέβαια, θα ήταν, πέρα από την, απολύτως αναγκαία, διαβούλευση, να διαμορφωθεί και μια κοινή στρατηγική, σε όλο το εύρος των εκκρεμών εθνικών μας θεμάτων, από τις «απειλές Ερντογάν» και τις προκλήσεις του Αλβανού Πρωθυπουργού, μέχρι το Κυπριακό. Κάτι που, θυμίζουμε, ισχύει στη γειτονική μας χώρα, επί δεκαετίες. Τούτο προϋποθέτει, κατ’ αρχήν, τη διαμόρφωση ενιαίας αντίληψης, σε σχέση με τα πραγματικά δεδομένα. Διαφορετική στρατηγική χαράζεις, επί παραδείγματι, αν πιστεύεις ότι οι δηλώσεις του Τούρκου Προέδρου είναι για εσωτερική κατανάλωση και διαφορετικά, αν τις αξιολογείς ως υπαρκτές απειλές. Αντίστοιχα, στο Κυπριακό, η αυτονόητη συμπαράσταση στην εκλεγμένη κυβέρνηση, θα πρέπει να συνοδεύεται και από μια ξεκάθαρη «γραμμή πλεύσης» για την ευκταία λύση, λαμβάνοντας υπόψη τα πραγματικά δεδομένα, δηλαδή τη συνεχιζόμενη τουρκική εισβολή και κατοχή, αλλά και τη σχέση υποτέλειας του ψευδοκράτους, προς την Άγκυρα. Ειδικά ως προς το τελευταίο, άλλωστε, πιέζει ασφυκτικά και ο χρόνος, ενόψει της πολυμερούς διάσκεψης, της 12ης Ιανουαρίου 2017….
Πηγή:
