Με τα μάτια μίας Ελληνίδας

Με τα μάτια μίας Ελληνίδας
Νεοαφιχθείσα στη Μελβούρνη από μία πεινασμένη και κατατρεγμένη Ελλάδα, αναζητώντας αυτό που όλοι θέλουν πίσω στην πατρίδα αυτή τη στιγμή, καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ή αυτό που λέμε εδώ standard of living.
Όλοι αναζητούν μία διέξοδο από μία ζωή που δεν αναγνωρίζουν πλέον. Ο περισσότερος κόσμος είναι μπερδεμένος, λυπημένος, χαμένος… Ημέρα με την ημέρα βλέπει τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του, δεν ξέρει αν θα έχει δουλειά και πώς θα θρέψει την οικογένειά του αφού οι μισθοί και όλα τα εισοδήματα έχουν πιάσει πάτο. Όσοι μπορούν και έχουν προσόντα φεύγουν τρέχοντας προς Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, αναζητώντας δουλειές και ξεχασμένα ξαδέλφια, όπου και αυτά να βρίσκονται, αρκεί να ξεφύγουν από μία πραγματικότητα που πάει από το κακό στο χειρότερο, άσχετα εάν οι πολιτικοί θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, όμως, δεν είναι το μόνο που ψάχνουν όλοι όσοι φεύγουν. Αυτό που συμβαίνει -και είναι το τραγικότερο- είναι ότι οι συμπατριώτες μας έχουν χάσει αυτό το «πνεύμα αθάνατο», έχουν χάσει την όρεξη για ζωή, το joey de vivre, το μοναδικό ελληνικό ταπεραμέντο του Ζορμπά και τόσων άλλων που μας διέπει και είναι στη φύση του λαού μας. Αυτό είναι που αναζητούμε όλοι πλέον (συμπεριλαμβανομένης και της γραφούσης) ώστε να μπορέσουμε να αισθανθούμε ξανά ζωντανοί, δημιουργικοί, χρήσιμοι σε μία κοινωνία που μας σέβεται και μας υπολογίζει ως άτομα και όχι ως νούμερα σε κάποιο κακογραμμένο σενάριο της τρόικας και των ξεπουλημένων πολιτικών.

Χρειάζεται να πιστέψουμε πάλι ότι υπάρχει ένα σύστημα από πίσω που μάς στηρίζει, όπως το στηρίζουμε και εμείς με το να είμαστε σωστοί πολίτες της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Και τονίζω ότι αν δεν έχει ζήσει κανείς την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα, δύσκολα μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της δυστυχίας στη χώρα αυτή τη στιγμή. Συμπατριώτες μας αυτοκτονούν ηθελημένα ή αθέλητα με καρδιακές προσβολές και εγκεφαλικά καθημερινά, βλέποντας τις περιουσίες τους και όλα για όσα δούλεψαν μία ζωή να γίνονται ρούβλια…

Θυμάμαι παλιά που μας έλεγαν για τους μισθούς στη Βουλγαρία ότι ήταν 300 ευρώ το μήνα και μας φαινόταν πολύ περίεργο πώς ο κόσμος ζούσε με τόσα λίγα. Πού να φανταστούμε ότι σε λίγα χρόνια θα γινόμασταν και εμείς έτσι – αδιανόητο!

Αλλά αυτό που είναι πιο εξοργιστικό από όλα είναι η εικόνα που βγάζουν τα μίντια προς τα έξω ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και φοροφυγάδες. Δεν είναι αξιοπερίεργο που οι Έλληνες της διασποράς διαπρέπουν, πληρώνουν τους φόρους τους και εργάζονται σκληρά αλλά οι Έλληνες της Ελλάδας είναι διαφορετικοί; Μας κατηγορούν ότι δεν εντασσόμαστε στο «σύστημα» και δεν είμαστε νομοταγείς και κανείς δεν αναρωτήθηκε αν υπάρχει το υπόβαθρο και τέτοιο «σύστημα» στην Ελλάδα πριν καν αναρωτηθούν γιατί δεν είμαστε ‘καλοί’ και νομοταγείς σαν τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Γραμματέας πρώην υπουργού μου ανέφερε πρόσφατα ότι όταν γίνεται αλλαγή υπουργού στην Ελλάδα, ο ίδιος και η ομάδα του διαγράφουν τα πάντα από τα computer και τα αφήνουν κενά για τους επόμενους, άσχετα αν είναι από το ίδιο κόμμα ή όχι. Δηλαδή, κάθε φορά που αλλάζει ένας υπουργός ξεκινά από την αρχή! Δεν παραδίδει ο ένας στον άλλο έτσι όπως κάνουν στον περισσότερο Δυτικό κόσμο. Πώς να μιλήσουμε για ανάπτυξη έτσι, πώς να μιλήσουμε για σωστή διακυβέρνηση, πώς να μιλήσουμε για δημοκρατία;

Σίγουρα είναι πολλά τα λάθη που έχουν κάνει οι Έλληνες αλλά όπως όλοι, αξίζουν μία δεύτερη ευκαιρία. Γι’ αυτό, όταν ο ξεχασμένος ξάδερφος και ανιψιός σας πάρει από την Ελλάδα, δώστε ένα χέρι βοηθείας όσο μπορείτε. Γιατί ένα είναι το σημαντικότερο που μπορείτε να τους δώσετε αυτή την στιγμή: Ελπίδα.

Πηγή:neoscosmos

ΣΚΕΨΕΙΣ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...