ΝΔ κατά Ανδρέα

Όπως αναφέραμε στο χθεσινό μας φύλλο, η ΝΔ της Μεταπολίτευσης, υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, επιχείρησε να αναδείξει ένα σύγχρονο, φιλευρωπαϊκό προφίλ, ακολουθώντας ανάλογο ύφος πολιτικής αντιπαράθεσης.

Εξις όμως δευτέρα φύσις και μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της, το ηγετικό πολιτικό προσωπικό, που προέκυψε από τις διαδικασίες διαφυγής, υπό το κράτος και του πανικού, μπροστά στη διαγραφόμενη βαριά εκλογική ήττα, επιδόθηκε σε μια αχαλίνωτη, εμπρηστική και υστερική ρητορική, σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και, προσωπικά, του Ανδρέα Παπανδρέου, που σε πολλές περιπτώσεις, ξεπερνούσε και τις χειρότερες περιόδους του μετεμφυλιακού κράτους. Ηταν τέτοιος ο βαθμός εξαλλοσύνης, ώστε δε δίστασαν, στελέχη της συντηρητικής παράταξης, να συνδέσουν την έξαλλη πολεμική τους, με τον αντιδικτατορικό αγώνα. Εδινε και έπαιρνε η προσπάθεια σύνδεσης του ΠΑΚ, της αντιστασιακής οργάνωσης που είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου στο εξωτερικό και των δυναμικών μορφών πάλης, που είχε επιλέξει και ακολουθήσει, με τη δράση του ΠΑΣΟΚ, ως νόμιμης κοινοβουλευτικής δύναμης. Με αυθαίρετες αναγωγές, επιχειρούσαν να συνδέσουν παρεμβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, στη διάρκεια της δικτατορίας και στο πλαίσιο της αντίστασης κατά του αυταρχικού καθεστώτος, με τη δράση του ΠΑΣΟΚ και του ιδρυτή του, στις συνθήκες κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Το εφεύρημα, του οποίου η «πατρότητα» ανήκει στον αντιπρόεδρο και υπουργό Αμυνας και μετέπειτα πρόεδρο της ΝΔ, Ευάγγελο Αβέρωφ, ήταν πως από στο πλαίσιο του ΠΑΚ είχε δημιουργηθεί μια «ημιστρατιωτική δομή» που «μεταφέρθηκε» και στο ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας μια αφανή «δύναμη κρούσης», που θα αναλάμβανε την υποστήριξη των στόχων του Κινήματος, για κατάκτηση και εν συνεχεία διατήρηση και αναπαραγωγή της εξουσίας. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, τη θεωρία αυτή, της οποίας ο ασύστατος χαρακτήρας αποδείχθηκε στην πράξη, υιοθέτησαν σε μεταγενέστερα χρόνια και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με αντιστασιακή μάλιστα δράση, όταν, σε συνθήκες κρίσης, όπως με το «σκάνδαλο Κοσκωτά», βρέθηκαν σε κατάσταση σύγκρουσης με το Κίνημα και τον πρόεδρο του.

Δεν ήταν, λοιπόν, ο Πάνος Καμένος, που «εφεύρε» τις θεωρίες σύνδεσης του ΠΑΣΟΚ ή και της Αριστεράς, με την τρομοκρατία. Είχαν προηγηθεί κορυφαία, ακόμη και μετριοπαθή, στελέχη της συντηρητικής παράταξης, ακόμη δε περισσότερο ο φιλικός της τύπος, που είχαν επιδοθεί, με ιδιαίτερο ζήλο, σε αυτό το παιχνίδι, εμπλέκοντας μάλιστα κομματικά και κυβερνητικά στελέχη, λόγω της δυναμικής και αξιοσημείωτης αντιστασιακής τους δράσης, όπως ο επί πολλά χρόνια βουλευτής και υπουργός Σήφης Βαλυράκης. Επίσης ο αείμνηστος Γιάννης Καψής που, ίσως λόγω της δημοσιογραφικής του ιδιότητας, αλλά και της θητείας του ως αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, κρίθηκε «ύποπτος» ως «συνδετικός κρίκος» της εγχώριας με τη διεθνή τρομοκρατία. Την τιμητική του σε αυτό το παιχνίδι είχε ο Κώστας Λαλιώτης που κατά περιόδους είχε αναγορευθεί, από πολιτικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους της συντηρητικής παράταξης, σε «αρχηγό της 17 ΝΟΕΜΒΡΗ» υπεράνω προφανώς και αυτού του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ακόμη και η στοχοποίηση του Περικλή Κοροβέση, που έχει αναλυθεί με άλλη αφορμή, έγινε στο αποπνικτικό περιβάλλον, που δημιουργήθηκε από νομοθετικές παρεμβάσεις, ιδιώνυμου χαρακτήρα, που έγιναν από κυβερνήσεις της ΝΔ και το κλίμα τρομολαγνείας, που είχε δημιουργηθεί. Η αφετηρία αυτού του «τοξικού» κλίματος θα μπορούσε να εντοπιστεί στην περίοδο 1980-‘81, όταν άλλαζε ηγεσία η ΝΔ και υιοθετούσε μια στρατηγική πόλωσης, εκτός ορίων, προκειμένου να αποτρέψει την ήττα τους.