Στις δικές του επιδιώξεις

Στις δικές του επιδιώξεις

Όπως αρχίσαμε να αναπτύσσουμε στο χθεσινό μας φύλλο, βοηθώντας στην ανασκευή της μνήμης ορισμένων, το Σύνταγμα που ισχύει σήμερα, διαμορφώθηκε επί της ουσίας το 1975, στη βάση των μονομερών επιδιώξεων μιας συγκεκριμένης πλειοψηφίας ή ενός συγκεκριμένου προσώπου. 

Πριν ξεκινήσουμε να αναλύουμε το τι εννοούμε, αναφερόμαστε στην επί της ουσίας διαμόρφωση ενός νέου Συντάγματος, το 1975, διότι ναι μεν τυπικά, το συγκεκριμένο κείμενο εμφανίστηκε ως αναθεώρηση του τελευταίου προδικτατορικού Συντάγματος, του 1952, ίσως για την εναρμόνιση με τις αρχικές νομοθετικές πρωτοβουλίες της «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας»-μεταξύ των οποίων και η διαδικασία επίλυσης του Πολιτειακού-η αιτιολογική βάση των οποίων στηρίχθηκε σε εκείνο τον Θεμελιώδη Νόμο της Πολιτείας, εξ ου και η πρώτη μεταδικτατορική Βουλή χρίστηκε ως Αναθεωρητική, στην πράξη όμως επρόκειτο για μια διαδικασία Συντακτικής Συνέλευσης, που παρήγαγε ένα εξ αρχής καινούργιο Σύνταγμα, με ολωσδιόλου καινούργια δομή.

Θα ήταν, άλλωστε, παράδοξο, να θεωρηθεί  Αναθεωρητική, μια Συνταγματική διαδικασία, που στηριζόταν σ` ένα καινούργιο πολίτευμα. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, ως προς το τι πράγματι εννοούμε, επανερχόμαστε στον ισχυρισμό που διατυπώσαμε, στο προοίμιο του κειμένου μας, απαντώντας εμμέσως και στις αιτιάσεις που ακούγονται εναντίον της σημερινής πλειοψηφίας, για ευκαιριακή χρήση της Αναθεωρητικής διαδικασίας και άλλα παρόμοια, ότι, κατά κοινή παραδοχή, πλέον, το Σύνταγμα εκείνη, που στο σκληρό πυρήνα και τη βασική του δομή παραμένει μέχρι σήμερα ο Θεμελιώδης Νόμος της χώρας, αποτέλεσε, εν τοις πράγμασι, δημιούργημα ενός ανθρώπου, προσαρμοσμένο μάλιστα στους προσωπικούς, πολιτικούς του σχεδιασμούς.

Έτσι εξηγείται η αντινομία που επισημάναμε και στη χθεσινή μας παρέμβαση, όπου, ενώ η τότε πλειοψηφία και, προσωπικά, ο τότε παντοδύναμος πρωθυπουργός, επέλεξαν-και ορθά-μετά την απόφαση του ελληνικού λαού, για την κατάργηση του «βασιλικού» θεσμού, την Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αντί της Προεδρικής, ως προσιδιάζουσα περισσότερο στην πολιτική μας παράδοση, που στηριζόταν στην υπερίσχυση της κοινοβουλευτικής αρχής, ο τρόπος με τον οποίο δομήθηκε το κεφάλαιο των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας, δημιουργούσε, το λιγότερο, μια σύγχυση ή το δυνητικό κίνδυνο διολίσθησης σε μια λειτουργία Προεδρικής Δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιήθηκε-και  επικράτησε έκτοτε-ο όρος «υπερεξουσίες», για να αποδώσει αυτό που επικράτησε, ως τελική δομή των άρθρων του οικείου κεφαλαίου. Πρόσφατα, ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που υπήρξε και στενός συνεργάτης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, χρησιμοποίησε τον όρο «διαρχία», για να περιγράψει την πολιτειακή συνθήκη που διαμόρφωνε η αρχική δομή του Συντάγματος, ως προς το οικείο κεφάλαιο, δικαιολογώντας τη δική του αρνητική στάση, ως προς το ενδεχόμενο μιας τέτοιας επαναφοράς, αλλά και δικαιώνοντας, εμμέσως, το αναθεωρητικό εγχείρημα της περιόδου 1985-86, που διενήργησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, με γενικό εισηγητή της πλειοψηφίας τον αείμνηστο Αναστάσιο Πεπονή και την καθοριστική συμβολή του τότε επικεφαλής  του Νομικού Γραφείου του πρωθυπουργού, καθηγητή Γιώργου Κασιμάτη.

Για να τιμήσουμε και τους πρωταγωνιστές εκείνου του-δικαιωμένου πια-εγχειρήματος.

Για να γίνει αντιληπτό τι υπονοούσε ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ας κάνουμε την υπόθεση εργασίας ότι, υπό την αρχική μορφή του Συντάγματος, ο Ανώτατος Άρχων, κάνοντας χρήση σχετικής δυνατότητας του, χωρίς προϋποθέσεις και χωρίς υποχρέωση αιτιολόγησης, προκαλούσε αναίτια διάλυση της Βουλής και προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Τι θα συνέβαινε στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου;

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/346170-Stis-dikes-toy-epidioxeis ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...