Τα πάνω κάτω

Όπως ξεκινήσαμε να αναπτύσσουμε στο χθεσινό μας φύλλο, η οικονομική κρίση, κυρίως δε το σοκ των επιβληθέντων Μνημονίων και του προγράμματος βάρβαρης λιτότητας, προκάλεσαν σεισμικές μεταβολές και στον πολιτικό χάρτη.

Από μια άλλη οπτική γωνία, επιτάχυναν διεργασίες, που είχαν ξεκινήσει από πριν και εξελίσσονταν αργά ή υποδόρια. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που σημειώσαμε και στο χθεσινό μας φύλλο, για τις εκλογές της 5ης Οκτωβρίου 2009, τις τελευταίες υπό συνθήκες κανονικότητας, που, σε πρώτη ανάγνωση, αναπαρήγαγαν πιστά το κυρίαρχο δικομματικό σκηνικό, που εξελισσόταν απρόσκοπτα επί 25 χρόνια, αλλά μια βαθύτερη ανάγνωση των επιμέρους παραμέτρων, του εκλογικού αποτελέσματος, έστελνε «καμπανάκια», που, ως φαίνεται, ελάχιστοι ήταν διατεθειμένοι να αφουγκραστούν, πολύ δε περισσότερο να αναλύσουν.

Αναφερόμαστε ειδικά στο ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό αποχής, που αν και σε μεγάλο βαθμό προερχόταν μονομερώς από τη ΝΔ, δεν έπαυε να είναι ένας «οδοδείκτης» για όσα θα ακολουθούσαν, καθώς αναδείκνυε την υποβόσκουσα κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Είχαν προηγηθεί, άλλωστε, τα «Δεκεμβριανά» του 2008, όπου δεν υπήρχε καν οικονομικό υπόβαθρο.

Η, κατά βάση, μονομερής προέλευση της αποχής, διαμόρφωσε και το «θριαμβευτικό» για το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου εκλογικό αποτέλεσμα, που εν πολλοίς ήταν πλασματικό, γι` αυτό και… σκόρπισε στους πέντε ανέμους, δυο, μόλις, χρόνια αργότερα. Είναι ενδεικτικό, ως προς τούτο, ότι σε απόλυτους αριθμούς, το ΠΑΣΟΚ είχε λάβει, περίπου, τις ίδιες ψήφους, με αυτές των προηγούμενων εκλογών, του 2007, όταν και είχε χάσει, με, σχεδόν, πέντε μονάδες διαφορά.

Αν δε μερικούς ξεγέλασε το γεγονός ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές, που διεξήχθησαν το φθινόπωρο του 2010, λίγους μήνες μετά το «σοκ του Καστελόριζου» εξελίχθηκαν μάλλον ευνοϊκά για την , τότε, κυβερνώσα παράταξη, από τις αρχές του 2011 άρχισαν να εξελίσσονται αποσυνθετικά φαινόμενα, που έλαβαν εκρηκτικές διαστάσεις περί την άνοιξη, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έγινε αποδέκτης βίαιων αποδοκιμασιών, καθώς κατευθυνόταν προς το Προεδρικό Μέγαρο.

Από κει και πέρα εξελίχθηκαν πρωτόγνωρα γεγονότα και διαδικασίες, που καλό είναι να τα θυμηθούμε και να τα θυμίσουμε προς όλους αυτούς, που παριστάνουν τους έκπληκτους, με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες. Θορυβημένος, από τις αποδοκιμασίες, ο πρωθυπουργός, Γιώργος Παπανδρέου, απευθύνθηκε προς τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά, προς τον οποίο εξεδήλωσε, γελοιοποιώντας και τις Συνταγματικές ρυθμίσεις, την πρόθεση του να παραιτηθεί, προκειμένου να σχηματιστεί, από τους κόλπους της παρούσας-τότε-Βουλής, μια άλλη κυβέρνηση, κοινής αποδοχής , τουλάχιστον των δύο, τότε, μεγάλων κομμάτων.

Το τι μεσολάβησε και ο τότε πρωθυπουργός άλλαξε γνώμη και προχώρησε σε εσωτερικό ανασχηματισμό, αναθέτοντας τον κομβικό ρόλο του υπουργού Οικονομικών, μαζί με την αντιπροεδρία της κυβέρνησης, στον εσωκομματικό του αντίπαλο, Ευάγγελο Βενιζέλο, είναι μια εξίσου θλιβερή ιστορία, με στοιχεία «θεάτρου του παραλόγου», τα οποία, επίσης, θα άξιζε να μελετήσουν όσοι, σήμερα, ανακαλύπτουν καθημερινά την πυρίτιδα.

Αναφερόμαστε στις εκατέρωθεν διαρροές, για το περιεχόμενο της τηλεφωνικής επικοινωνίας και της τελικής συμφωνίας των δύο ανδρών (Γιώργου Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά) και τη δυσφορία που αυτές προκάλεσαν, ιδιαίτερα στο Μέγαρο Μαξίμου, έτσι ώστε, στο τέλος, να πειστεί ο τότε πρωθυπουργός, από στενούς του συνεργάτες και να υπαναχωρήσει την ύστατη στιγμή.

Όμως ο… κύβος είχε ριχτεί και η κυβέρνηση Παπανδρέου τελούσε, πλέον, υπό προθεσμία, καθώς αμφισβητούνταν και στο εσωτερικό της.