Με άρθρο του στην εφημερίδα Ημερησία ο Γιάννης Λούλης, αναλυτής και πρώην συνεργάτης του Κώστα Καραμανλή εξηγεί ότι ο Αντώνης Σαμαράς υπήρξε πρόθυμος όμηρος της «λαϊκής δεξιάς» με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί «η φούσκα του Πάνου Καμμένου», όπως αναφέρει.
«Στην πραγματικότητα η ΝΔ, παρά την ενόραση του ιδρυτή της, δεν έγινε ποτέ ένα αληθινό Κεντροδεξιό κόμμα. Από το δεξιό της καβούκι η ΝΔ έβγαινε μόνο για επικοινωνιακούς λόγους, όπως λ.χ. με τα περί «μεσαίου χώρου». Αυτά αποτελούσαν, δυστυχώς για την ίδια, επίχρισμα. Στρατηγικά η ΝΔ, μη κόβοντας τον ομφάλιο λώρο με την «λαϊκή δεξιά», την νομιμοποίησε στο εκλογικό σώμα. Αυξάνοντας την επιρροή της τελευταίας. Από εκεί και πέρα, όσο η επιρροή αυτή δυνάμωνε, τόσο η ΝΔ, φοβικά, ανέχονταν τη λαϊκή δεξιά και τις ιδέες της. Γίνονταν όμηρος της.
Πρόθυμος όμηρος της έγινε άλλωστε αρχικά, και ο Αντώνης Σαμαράς ως ηγέτης της ΝΔ, είτε διότι ελκύονταν από τις ιδέες αυτές, είτε διότι πίστευε πως θα ωφεληθεί εκλογικά. Το τελευταίο, ως προσδοκία, διαψεύστηκε παταγωδώς. Ο Σαμαράς τραυμάτισε την αξιοπιστία του. Η απήχηση της ΝΔ συρρικνώθηκε. Ενώ άνοιξαν διάπλατα οι πύλες για την εκτόξευση της φούσκας Καμμένου» γράφει ο Γιάννης Λούλης και διερωτάται σε ποιά κατεύθυνση θα κινηθεί ο Πρωθυπουργός για την ανασύνταξη του κεντροδεξιού χώρου.
«Τι θα κάνει όμως τώρα ο αρχηγός της ΝΔ με τα υπολείμματα της φούσκας αυτής; Το όραμα μιας «μεγάλης δεξιάς» με κάθε λογής λαϊκιστές, υπερεθνικιστές, παλαιοκομματικούς και ακραίους θα σημάνει ένα πράγμα για τη ΝΔ: Μια ακόμη πιο περιχαρακωμένη εικόνα. Και άρα, μια ακόμη πιο «μικρή» δεξιά! Η δομική κρίση της ΝΔ έτσι θα βαθύνει. Ενώ, πιο μακροχρόνια, κινδυνεύει να έχει την τραγική μοίρα του ΠΑΣΟΚ» γράφει ενώ εξηγεί γιατί «αυτοκαταστράφηκε» ο Πάνος Καμμένος.
«Η έκπληξη βεβαίως δεν είναι η κατάρρευση του εγχειρήματος ενός πολιτικού του διαμετρήματος του Πάνου Καμμένου. Λάβαρο του ήταν άλλωστε η «απόλυτη διαγραφή του χρέους», δηλαδή η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία της χώρας και η βιβλική καταστροφή της! Αντίθετα εκπλήσσει ότι η πολιτική φούσκα των ΑΝ.ΕΛ. κέρδισε αξιόλογα ποσοστά στις «εκλογές της οργής» (Μάιος) και στις «εκλογές του φόβου» (Ιούνιος). Εντέλει, η συγκεκριμένη ηγεσία, με τη συγκεκριμένη προσωπικότητα, αυτοκαταστράφηκε».
