Οι γυναίκες εδραιώθηκαν ως directors το 1919. Η αμερικανίδα σεναριογράφος Clara Beranger σε μία συνέντευξη της το 1919, είχε δηλώσει «Οι γυναίκες μπορούν να δείξουν την δυναμικότητά τους, προστατεύοντας τη θηλυκή τους πλευρά, γεγονός που δείχνει πως μπορούν τα πράγματα να αλλάξουν στη συνέχεια.
Η ηθοποιός Pearl White είχε δείξει όλες τις ικανότητες μέχρι το 1914. Μάλιστα, στην αυτοβιογραφία της το 1919 είχε μοιραστεί το εξής «Προσπαθώ συνεχώς να μαθαίνω κάτι νέο. Οι σκηνές στη δουλεία μου είναι μια πρόκληση νέων εμπειριών. Έχω μάθει να πετάω, το οποίο μου πήρε καιρό. Έχω μάθει να πηδάω από τρένα, automobile κτλ. Πάντα προσπαθώ να είμαι όσο πιο καλά προετοιμασμένη γίνεται για την σκηνή.
Η Zora Neale Hurston είναι η πρώτη αφρο-αμερικανή παραγωγός. Σύμφωνα, με την Gloria Gibson, η Neale Hurston έφτιαξε πάρα πολλές εθνογραφικές ταινίες, στα πλαίσια των ανθρωπιστικών της σπουδών, με τον μέντορά της Franz Boas στα τέλη του 1920.
Πολλές ηθοποιοί εμπνεύστηκαν να δουλεύουν πίσω από τις κάμερες. Το 1919 σε μια συνέντευξη στην Motion Picture Magazine, η ηθοποιός Ruth Stonehouse εξέφρασε το ενδιαφέρον της όταν ρωτήθηκε για τα μελλοντικά της σχέδια. «Λοιπόν, φυσικά και θα ήθελα να γίνω σταρ, αλλά για λίγο, καθώς στην πραγματικότητα θέλω να είμαι σκηνοθέτης και παραγωγός. Θέλω να είμαι σε μία δουλειά μέχρι το τέλος. Να έχω τον έλεγχο και της τελευταίας λεπτομέρειας.»
Ο ρόλος των γυναικών στις πρώτες βουβές ταινίες, περιοριζόταν μόνο στο υποδυθούν αδύναμες γυναίκες που ζητούν βοήθεια. Οι γυναίκες σκηνοθέτες και σεναριογράφοι ανέλαβαν την ευθύνη να το αλλάξουν αυτό. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός, Fay Tincher, ήταν γνωστή για το δυναμικό της χαρακτήρα αλλά και την μάχη της για την ισότητα των δύο φύλων. Το 1914, σε ένα άρθρο, στην εφημερίδα «The Milwaukee Journal», η Tincher είχε πει πως δεν την ενδιαφέρει η εικόνα της, το μακιγιάζ, αλλά της αρκεί που πετυχαίνει το σκοπό της, να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους και να γελούν.
