Θυμηθήκαμε με τα κορίτσια στο γραφείο τις δηλώσεις και τα σχέδια για το μέλλον που είχαμε κάνει τότε στα 18. Μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο και όλη η ζωή ήταν μπροστά μας. Δεν είχαμε τίποτα να μας προβληματίζει και να μας αγχώνει. Τα 30 ήταν τόσο μακρινά που όταν αναφερόμασταν σ΄ αυτά, τα πάντα φαίνονταν εύκολα και να είναι όλα λυμένα.
Στα 18 λοιπόν λέγαμε ότι…
«Στα 30 θα έχω το δικό μου σπίτι». Μάλιστα, ήμασταν τότε τόσο σίγουρες, που είχαμε βρει την ιδανική περιοχή, την τέλεια γειτονιά και σχεδιάζαμε πως θα είναι το ύφος και το στιλ του. Ήμασταν ακόμα και ζεστές από το διάβασμα, που στα σχέδια βάζαμε κάπου και μία βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Εκτός του ότι το σαλόνι μας θα ήταν το meeting point όλης της παρέας.
«Στα 30 θα έχω ξεκινήσει την καριέρα μου». Φυσικά, το ιδανικό σπίτι για να συντηρηθεί απαιτεί χρήματα. Και η δουλειά των ονείρων μας θα μας τα εξασφάλιζε. Αναρωτιόμαστε, στο σήμερα πλέον πόσες τελικά καταφέραμε να το πετύχουμε;
«Στα 30 θα έχω παντρευτεί και θα έχω το πρώτο μου παιδί». Το πιστεύαμε. Νομίζαμε, τότε πως η δεκαετία αρκούσε για να βρούμε τον άντρα της ζωής μας και να το παντρευτούμε. Άσχετα, αν σήμερα αμφισβητούμε ακόμη και την ύπαρξη του ιδανικού άντρα γι΄ εμάς. Και όσο για το παιδί ούτε λόγος. Όχι γιατί ανήκουμε στην κατηγορία των γυναικών που διεκδικούν το δικαίωμα στην ατεκνία, αλλά γιατί ακόμα δεν έχουμε πετύχει τους δύο παραπάνω στόχους.
«Στα 30 θα είμαι ακόμη όμορφη. Θα προσέχω τη διατροφή μου και θα γυμνάζομαι συστηματικά». Ο μεταβολισμός και το πρόγραμμα που έχουμε σήμερα δεν μας αφήνουν να κάνουμε τίποτα από τα δύο. Πού χρόνος και όρεξη για γυμναστική;
«Στα 30 μου θα είμαι μια δυναμική γυναίκα, που θα ξέρει τι θέλει». Μακάρι σήμερα να είχαμε λίγο από το πάθος και το σθένος που είχαμε στα 18 όταν το λέγαμε. Γιατί τότε το πιστεύαμε. Νιώθαμε τη δύναμη τότε να διεκδικήσουμε τα πάντα.
«Στα 30 μου θα μπορώ να ταξιδεύω συνεχώς». Ναι φυσικά και θα μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να αναληθείς με τις δηλώσεις και τα όνειρά μας, αλλά χωρίς την οικονομική δυνατότητα δεν γίνεται τίποτα.
«Στα 30 μου θα ξέρω να χειρίζομαι τα θέματα με τους άντρες». Πιστεύαμε πως τότε ο χωρισμός ήταν πιο το δύσκολο πράγμα, όμως ελπίζαμε πως μέχρι τα 30 θα έχουμε μάθει να το αντιμετωπίζουμε. Μέγα λάθος γιατί ακόμα και σήμερα συζητάμε ακριβώς τα ίδια. Χωρίς καμία διαφοροποίηση στο τρόπο που χωρίζουμε ή κλαιγόμαστε στις φίλες μας για τους πρώην. Με τον ίδιο τρόπο ερωτευόμαστε και με τον ίδιο πληγωνόμαστε.
«Στα 30 θα έχω το δικό μου σπίτι». Μάλιστα, ήμασταν τότε τόσο σίγουρες, που είχαμε βρει την ιδανική περιοχή, την τέλεια γειτονιά και σχεδιάζαμε πως θα είναι το ύφος και το στιλ του. Ήμασταν ακόμα και ζεστές από το διάβασμα, που στα σχέδια βάζαμε κάπου και μία βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία. Εκτός του ότι το σαλόνι μας θα ήταν το meeting point όλης της παρέας.
«Στα 30 θα έχω ξεκινήσει την καριέρα μου». Φυσικά, το ιδανικό σπίτι για να συντηρηθεί απαιτεί χρήματα. Και η δουλειά των ονείρων μας θα μας τα εξασφάλιζε. Αναρωτιόμαστε, στο σήμερα πλέον πόσες τελικά καταφέραμε να το πετύχουμε;
«Στα 30 θα έχω παντρευτεί και θα έχω το πρώτο μου παιδί». Το πιστεύαμε. Νομίζαμε, τότε πως η δεκαετία αρκούσε για να βρούμε τον άντρα της ζωής μας και να το παντρευτούμε. Άσχετα, αν σήμερα αμφισβητούμε ακόμη και την ύπαρξη του ιδανικού άντρα γι΄ εμάς. Και όσο για το παιδί ούτε λόγος. Όχι γιατί ανήκουμε στην κατηγορία των γυναικών που διεκδικούν το δικαίωμα στην ατεκνία, αλλά γιατί ακόμα δεν έχουμε πετύχει τους δύο παραπάνω στόχους.
«Στα 30 θα είμαι ακόμη όμορφη. Θα προσέχω τη διατροφή μου και θα γυμνάζομαι συστηματικά». Ο μεταβολισμός και το πρόγραμμα που έχουμε σήμερα δεν μας αφήνουν να κάνουμε τίποτα από τα δύο. Πού χρόνος και όρεξη για γυμναστική;
«Στα 30 μου θα είμαι μια δυναμική γυναίκα, που θα ξέρει τι θέλει». Μακάρι σήμερα να είχαμε λίγο από το πάθος και το σθένος που είχαμε στα 18 όταν το λέγαμε. Γιατί τότε το πιστεύαμε. Νιώθαμε τη δύναμη τότε να διεκδικήσουμε τα πάντα.
«Στα 30 μου θα μπορώ να ταξιδεύω συνεχώς». Ναι φυσικά και θα μπορούσαμε να το κάνουμε γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλουμε να αναληθείς με τις δηλώσεις και τα όνειρά μας, αλλά χωρίς την οικονομική δυνατότητα δεν γίνεται τίποτα.
«Στα 30 μου θα ξέρω να χειρίζομαι τα θέματα με τους άντρες». Πιστεύαμε πως τότε ο χωρισμός ήταν πιο το δύσκολο πράγμα, όμως ελπίζαμε πως μέχρι τα 30 θα έχουμε μάθει να το αντιμετωπίζουμε. Μέγα λάθος γιατί ακόμα και σήμερα συζητάμε ακριβώς τα ίδια. Χωρίς καμία διαφοροποίηση στο τρόπο που χωρίζουμε ή κλαιγόμαστε στις φίλες μας για τους πρώην. Με τον ίδιο τρόπο ερωτευόμαστε και με τον ίδιο πληγωνόμαστε.
