Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν ακολούθησαν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ την προτροπή του πρωθυπουργού να μην πάρουν το αυτοκίνητο που τους παραχωρείται από τη Βουλή προκειμένου να αναδειχθεί παραδειγματικά το νέο ύφος και ήθος της καινούριας εξουσίας. Ωστόσο, αν και η πρόθεση του κ. Τσίπρα έγινε κατανοητή και ως προεκλογική δέσμευση είχε γίνει ενθουσιωδώς αποδεκτή, η παραίτηση από το συγκεκριμένο δικαίωμα και η αποποίηση αυτού του γενναιόδωρου βουλευτικού προνομίου δεν ήταν εύκολες. Σε αρκετούς μάλιστα, έστω κι αν δεν το εξέφραζαν απερίφραστα, φάνταζε σαν μια θυσία ενός εργαλείου δουλειάς στον βωμό μιας επικοινωνιακής, αλλά καθόλου λειτουργικής καμπάνιας. Σε άλλους έδινε την εντύπωση ενός ατελούς υποβιβασμού του βουλευτικού τους ρόλου το να κυκλοφορούν με τη δική τους σακαράκα ή να μετακινούνται στον τόπο εκλογής τους με τρένο, πούλμαν, αγροτικό βαν, περιπολικό της Αστυνομίας ή, στην καλύτερη, με μισθωμένο αγοραίο ταξί. Ακόμα, σε μια εκλεγμένη μειονότητα υπήρχε η αίσθηση πως η οικειοθελής παραχώρηση του πολυτελούς και ενίοτε κοστοβόρου βουλευτικού αυτοκινήτου υποβάθμιζε άκομψα την αίγλη και δεν υπερασπιζόταν το γόητρο του αξιώματός της.
Αδυσώπητα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα για το κύρος της. Πώς, άραγε, να υποσχεθούν οι βουλευτές την ευημερία στους ψηφοφόρους τους όταν αυτοί τους βλέπουν να μετακινούνται σαν καταχρεωμένοι μπατίρηδες με σαραβαλιασμένες μπακατέλες; Μην πάμε, όμως, μακριά. Μέχρι χθες κιόλας, η άποψη μιας βουλευτικής μερίδας περί σπουδαιότητας ταυτιζόταν με το εντυπωσιακό της performing. Αν δεν πάρκαραν παράνομα το βουλευτικό όχημα και αντί να τους γράψει κλήση μετά προστίμου ο τροχονόμος αυτός τους ζητούσε ταπεινά συγγνώμη και τους χαιρετούσε σούζα, κατευοδώνοντάς τους κιόλας, η έδρα δεν είχε νόημα.
Ούτε θα γίνονταν φίρμες στο πανελλήνιο αν οι αστυνομικοί ρεπόρτερ δεν έβγαζαν φόρα παρτίδα την απαράδεκτη ξιπασιά τους μετά από σύλληψη για υπερβολική ταχύτητα με δυο ποτηράκια παραπάνω, ξημερώματα στην εθνική. «Ολα αυτά όμως είναι πλέον παρελθόν. Από τη στιγμή που η τρόικα βαφτίστηκε ‘‘θεσμοί’’, αναπόφευκτα και η βουλευτική κούρσα, προς εξορθολογισμό των δαπανών, αντιστοιχήθηκε με το ΚΤΕΛ». Από τούδε, στο πλαίσιο του λιτού βουλευτικού βίου, η διαφοροποιημένη σε σχέση με το παρελθόν συμπεριφορά ίσως αποτρέψει τη ζήλια της κοινής γνώμης για τα περιττά προνόμια των αντιπροσώπων του έθνους. Δεν θα εμποδίσει, όμως, τον θαυμασμό της για τις πολυτελείς λιμουζίνες, έστω και σε πόστερ
