Αναμέτρηση με την Ιστορία της

Την ώρα που η Κεντροαριστερά, όπως, κατά πολλούς ψευδώνυμα, αποκαλείται, αναζητεί έναν καινούργιο βηματισμό και μια νέα συνάντηση, με τα μεγάλα πλήθη, στην Γερμανία, ο όμορος χώρος της Σοσιαλδημοκρατίας, βρίσκεται μπροστά σ` ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.

 Γενικεύοντας θα λέγαμε, πως σε όλη την Ευρώπη, οι δυνάμεις του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, βρίσκονται σε μια διαδικασία δημιουργικής αναζήτησης και κριτικής επανεξέτασης των επιλογών και στάσεων της, ειδικά κατά τα χρόνια της κρίσης, αλλά και πιο πριν, από την εποχή της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Τουλάχιστον, αυτοί, έχουν λύσει το βασικό, ότι, δηλαδή, ο χώρος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού αποτελεί το ζωτικό ιδεολογικό τους πεδίο, χωρίς κανένα άλλο πρόσφυμα ή άγονη αναζήτηση. Ειδικά οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, από το 1953, με το Συνέδριο στο Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, ξεκαθάρισαν και τους τελευταίους λογαριασμούς τους με την ιστορική παράδοση της Α` και Β` Διεθνούς, καθιστώντας τον όρο Σοσιαλδημοκρατία, δεκτικό σε ευέλικτες και ευρύχωρες προσεγγίσεις, που να παρέχουν τη δυνατότητα διεκδίκησης της εξουσίας ή και ηγεμονίας, στο πολιτικό σκηνικό της χώρας τους. Δυνατότητα που παρέμεινε ακέραιη και μετά την Οστπολιτίκ του Βίλυ Μπραντ και τον πρώτο «μεγάλο συνασπισμό» με τους Χριστιανοδημοκράτες.

Σε αντίθεση, ασφαλώς, με ότι συνέβη τα χρόνια της κρίσης, όπου οι αλλεπάλληλες κυβερνητικές συμπράξεις, με τον «αιώνιο αντίπαλο», έγιναν με όρους ιδεολογικού αφοπλισμού του κόμματος, οδηγώντας το στην εκλογική συρρίκνωση και τον κίνδυνο πολιτικής περιθωριοποίησης.

 Ακριβώς γι’ αυτό, η απόφαση της νέας ηγεσίας του SPD, υπό τον Μάρτιν Σουλτς, να περάσει, πλέον, στα αντιπολιτευτικά έδρανα, συνιστά μια τομή και μια οριακή στιγμή, ίσως για όλη την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, στο βαθμό, μάλιστα, που συνδυάζεται με τις διεργασίες που αναπτύσσονται σε πανευρωπαϊκή κλίμακα και στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μένει να δούμε πως αυτό θα «μεταφραστεί» στην καθημερινή πρακτική του κόμματος. Προφανώς και δεν αρκεί η ανανέωση στο επίπεδο της ηγετικής δομής, όπως φημολογείται. Κρίσιμη είναι η ανανέωση και στον προγραμματικό λόγο του κόμματος, αλλά και η ανάκτηση της ιδεολογικής του ηγεμονίας, που συνδέεται αναπόφευκτα με την επιστροφή στις «πατρογονικές» ρίζες. Εξίσου κρίσιμη όμως είναι και η αναμέτρηση με την ιστορία του, όπως και των άλλων όμορων κομμάτων, στην Ευρώπη και όχι μόνο στα χρόνια της κρίσης, καθώς ουκ ολίγοι είναι οι «σκελετοί»  στα «ντουλάπια» τους…

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ