Mughal-E-Azam ή για να καταλαβαινόμαστε κιόλας, «Ο μεγάλος Μογγόλος». Η ταινία είναι του 1960 αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο άρχισε να κυκλοφορεί το 2002.
Θεωρείται από τις καλύτερες του Bollywood και έχει έμπνευση από την πραγματική ιστορία ενός πρίγκιπα του 16ου αιώνα, που ερωτεύεται μία χορεύτρια και αναπόφευκτα πρέπει να παλέψει με τις προκαταλήψεις και τα ταμπού του πατέρα του.
Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Asif Karim, οι πρωταγωνιστές Dilip Kumar και Madhubala ζουν τον «παράνομο» και χιλιοχτυπημένο από την κακία του κόσμου έρωτά τους, σε ασπρόμαυρο φόντο με τα προαπαιτούμενα χορευτικά και τα ιδιαίτερα φωνητικά που σπάνε τζάμια. Προσοχή μην περιμένετε πολλά όμως γιατί στο τέλος χωρίζουν (spoiler με…μισό αιώνα καθυστέρηση).
Το 1995 ο master του ινδικού ρομαντισμού, Aditya Chopra σκηνοθετεί το «Dilwale Dulhania Le Jayenge» (μακάρι να ήξερα να το προφέρω κιόλας). Ελληνιστή στο περίπου «Αυτός με τη μεγάλη καρδιά θα κερδίσει τη νύφη».
Το ζεύγος Shah Rukh Khan και Kajol ερωτεύεται συνειδητά. Ναι, έχοντας πλήρη επίγνωση του έρωτά τους. Και τρέχουν στα καταπράσινα λιβάδια με τις μαργαρίτες. Και να οι αγκαλιές και τα φιλιά όλο πάθος.
Και να τα απίστευτα, οριακά εκτυφλωτικά χρώματα (η φωτογραφία είναι ορόσημο) και να το τρέξιμο για να τον προλάβει αυτή και να του πιάσει το χέρι για να φύγουν μακριά, όπως όταν πρωτογνωρίστηκαν. Για πιο μελό καταστάσεις μάλιστα, προσθέστε ότι αυτή τρέχει να τον προλάβει και αυτός είναι επάνω σε τρένο.
Pyaasa σημαίνει «Διψασμένος» (1957). Η ταινία θεωρείται μία από τις 100 καλύτερες όλων των εποχών σύμφωνα με το περιοδικό Time (2005) και στα παρελκόμενα να σας πω ότι αρχικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα τον υποδυόταν η Nargis, η σπουδαιότερη μέχρι σήμερα ηθοποιός του ινδικού σινεμά.
Δράμα, ρομάντζο και φυσικά μουσικοχορευτικά τερτίπια συνοδεύουν την ιστορία ενός ποιητή που ερωτεύεται μία πόρνη. Χτυποκάρδι, πόνος, αδικία, προκατάληψη στα καλύτερά του. Η ταινία μάλιστα ξανα-γυρίστηκε το 2002 με σχεδόν ταπεινωτικές κριτικές.
Με τον διεθνή τίτλο «Ερωτεύτηκα» (Maine Pyar Kiya, ο πρωτότυπος) το 1989, στα τελειώματα των 80s ένας ντίσκο έρωτας ανθίζει στην Ινδία.
Οι Salman Khan και Bhagyashree είναι φίλοι από διαφορετικά κοινωνικά status, αλλά ο έρωτάς τους είναι πιο δυνατός από κάθε επιβεβλημένο ταμπού. Στην περίπτωση τους δε, ο πλούσιος είναι αυτός που πρέπει να αποδείξει τι αξίζει η αγάπη του. Αγνός, αθώος έρωτας σε μουσικοχορευτικά τέμπο από το Δελχί.
Σε πιο εφηβικά μονοπάτια κινείται η ταινία «Bobby» (το όνομα της γυναίκας πρωταγωνίστριας). Στις αρχές των 70s, o πλούσιος αλλά μοναχικός Rishi Kapoor συναντά στο δρόμο του την φτωχή πλην τίμια και ζωηρή Dimple Kapadia.
Η σκηνή με τη μηχανή είναι αξεπέραστη και τα τραγούδια απλά πρέπει κάποια στιγμή να μπουν στο πάνθεον των cult κινηματογραφικών μιούζικαλ. To styling δε, της εποχής είναι αποστομωτικό.
Και θα κλείσω αυτό το ινδικό ενσταντανέ με τη Nargis φυσικά, την ιέρεια του Bollywood. Όχι, δε θα σας πω για το «Mother India» (κορυφαία ταινία και ερμηνεία της κατατρεγμένης από τη μοίρα Nargis, με χαρακτηριστική σκηνή όταν κουβαλά κυριολεκτικά έναν σταυρό και περπατά τραγουδώντας το «καρδιά μου καημένη πως βαστάς και δε ραγίζεις – αλλαγή πόνου- δε με πόνεσε κανείς κ.λπ» στα ινδικά «duniya main hum aaye»).
Shree 420 λέγεται η ταινία, σε ελληνική μετάφραση «Πότισε με δάκρυα την αγάπη μου» και από τον τίτλο καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για πολλή αγάπη, πόνο, δράμα, κλάμα και φυσικά τραγούδι και χορό.
Ο ορφανός και αδικοχτυπημένος από τη μοίρα Ranbir Raj αναζητά νέα ζωή στην Βομβάη αλλά χάνει τα πάντα. Καταλήγει σε μία παραλία όπου συναντά την Vidya Shastri (Nargis), η οποία είναι δασκάλα ιδιωτικού σχολείου και ερωτεύονται.
Τελικά το Bollywood είναι αδιαπραγμάτευτα ο «ιππότης» του παγκόσμιου σινεμά.
