Ας πουν κάτι

Να πει, επιτέλους, κάτι αριστερό ζητούσε ο γνωστός, πολιτικοποιημένος Ιταλός συνθέτης Ρομπέρτο Μπενίνι, από τον «μετακομμουνιστή» πρώην πρωθυπουργό Μάσιμο Ντ` Αλέμα.

 Δε θα ζητήσουμε κάτι ανάλογο, από κάποιους παράγοντες  της δημόσιας ζωής, που εμφανίζονται ως οι «πυγμαλίωνες» της υπό ανασυγκρότηση Κεντροαριστεράς, γιατί, είμαστε βέβαιοι, ότι… θα τους σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο, καθώς στο δικό τους διανοητικό σύμπαν, η έννοια Αριστερά είναι συνώνυμη του Μαδούρο. Δε μας εξέπληξε ως εκ τούτου, ότι συμμετείχαν με το δέοντα φανατισμό στο ομαδικό «μπούλινγκ» εναντίον της γνωστής τραγουδίστριας Νατάσσας Μποφίλιου. Εν προκειμένω, εκείνο που φαίνεται να τους «ερέθισε», όπως και τους αυθεντικούς εκφραστές του συντηρητικού Θερμιδώρ, που βιώνουμε, ήταν η άποψη της κ. Μποφίλιου, ότι «η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια δικτατορία». Υπερβολή, προφανώς, αλλά, επειδή καταλαβαινόμαστε, αυτό που ενόχλησε δεν ήταν ο υπερβολικός ή ακραίος χαρακτηρισμός, αλλά το ότι, στο λόγο ενός προσώπου, που τυχαίνει, καλώς ή κακώς, να διαθέτει μια απήχηση, σε σημαντική μερίδα του κόσμου, λόγω της επαγγελματικής της δραστηριότητας, εμφιλοχωρεί η αμφισβήτηση του ευρωπαϊκού ιδεώδους, που, περίπου, εκλαμβάνεται ως «βλασφημία» ή ένα είδος «αίρεσης». Που, όπως συμβαίνει και με τα θρησκευτικά δόγματα, ο «εξαγνισμός» προϋποθέτει την ομαδική αποδοκιμασία ή και την τελετουργική «παράδοση στην πυρά», του «απολωλότος προβάτου». Προσέξτε, δεν υπερασπίζονται, οι καλοί αυτοί-και «κεντροαριστεροί»-άνθρωποι, την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην ιδεατή της, ιδρυτική μορφή, αλλά τη σημερινή εξαλλαγή της, σε αυτό που προκαλεί την αποστροφή γνήσιων ευρωπαϊστών και φεντεραλιστών, όπως ο ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς. Μόνο οι ημέτεροι «σύντροφοι» του, δεν έχουν κανέναν προβληματισμό, σε τέτοιο βαθμό ώστε να ισχυρίζονται ότι και οι 210.000, που ψήφισαν για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς, ήθελαν με την ψήφο τους, να εκφράσουν τον ασυγκράτητο ενθουσιασμό τους, για τη σημερινή Ευρώπη, των μνημονίων και της άγριας λιτότητας.

 Τους αναγνωρίζει, πάντως, κανείς συνέπεια, αφού από τη βεβαιότητα τους, ότι καλώς πορεύεται η σημερινή Ευρώπη, δεν τη διαταράσσουν ούτε εκ των έσω κυνικές ομολογίες, όπως του- Σοσιαλδημοκράτη- Γερούν Ντάισελμπλουμ, για το ότι τα Μνημόνια μας επιβλήθηκαν για να σωθούν οι τράπεζες. Όχι πως δεν το ξέραμε, αλλά, όταν το ομολογεί ο απερχόμενος επικεφαλής του Eurogroup, με τη συγκεκριμένη, μάλιστα, πολιτική ταυτότητα, θα έπρεπε να κλονίσει, κάπως, τη δική τους «αυτομαστιγωτική» και «ενοχική» αντίληψη για τα Μνημόνια.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ