Ασταθής Ευρώπη

Οι εγχώριοι θαυμαστές της σημερινής ευρωπαϊκής «αρχιτεκτονικής» και πραγματικότητας, δεν παραγνωρίζουν ότι στην ουσία, αποδέχονται και εκθειάζουν μια «γερμανική Ευρώπη».

Μια Ευρώπη, δηλαδή, υπό την απόλυτη επικυριαρχία της Γερμανίας, που «συναχώνεται» όποτε «φταρνίζεται» η πολιτική ελίτ, στο Βερολίνο. Αντίθετα, οι πιο ένθερμοι-θα προσθέταμε και άκριτοι-θαυμαστές του υπάρχοντος ευρωπαϊκού μοντέλου, πιστεύουν ότι η γερμανική πρωτοκαθεδρία, είναι καλοδεχούμενη, γιατί «μεταλαμπαδεύουν» τα θετικά στοιχεία της γερμανικής κουλτούρας, όπως η δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά και η πολιτική σταθερότητα. Αν για το πρώτο, θα μπορούσε, σε μια πρώτη ανάγνωση, να συμφωνήσει κανείς, αν και με παρά πολλούς «αστερίσκους», που δεν είναι της ώρας, ως προς την πολιτική σταθερότητα, νομίζουμε ότι είναι καιρός, για ένα βαθύτερο αναστοχασμό. Να θυμίσουμε, ότι η Γερμανία, κυβερνάται από τα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, από υπηρεσιακή, κατ` ουσία, κυβέρνηση, αφού οι πολιτικές δυνάμεις, δεν έχουν καταφέρει να σχηματίσουν «κανονική» κυβέρνηση, που να ανταποκρίνεται προς την ετυμηγορία του γερμανικού λαού, όπως εκφράστηκε στην αναμέτρηση της 24^ης Σεπτεμβρίου. Δηλαδή, στη χώρα, που αποτελεί την «ηγέτιδα» δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει μια κυβέρνηση, που δεν εκφράζει τη νωπή βούληση του εκλογικού σώματος, περαιτέρω δε, επειδή μιλάμε για αντιπροσωπευτικά δημοκρατικά συστήματα, που εκφράζονται μέσω του Κοινοβουλίου, στη χώρα που τόσο θαυμάζουν κάποιοι εγχώριοι, ούλτρα ευρωπαϊστές, έχουμε μια κυβέρνηση, που δεν ανταποκρίνεται στους νέους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, δηλαδή δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του Κοινοβουλίου! Ας μη σπεύσουμε να κάνουμε υποθέσεις, για το τι θα έλεγαν και οι συγκεκριμένοι ευρωπαϊστές, αν κάτι αντίστοιχο συνέβαινε στην Ελλάδα. Το επιχείρημα δε, ότι στη Γερμανία, όπως και σε άλλες χώρες, κυρίως του ευρωπαϊκού βορρά, που παρατηρούνται ανάλογες «καθυστερήσεις», υπάρχει μια ισχυρή Δημόσια Διοίκηση, με ισχυρά στοιχεία αυτονομίας και συνέχειας, ή ένα πολιτικό σύστημα και θεσμικό πλαίσιο, που λειτουργεί αντισταθμιστικά, έχει, νομίζουμε πως έχει πάψει, πια, να είναι πειστικό. Πρώτον, γιατί, εδώ τίθεται ζήτημα δημοκρατίας, που δε νοείται χωρίς την άμεση ανταπόκριση, στην αρχή της λαϊκής κυριαρχίας. Πολύ περισσότερο που εδώ (αν λάβουμε υπόψη και το αντίστοιχο παράδειγμα της Ολλανδίας) δε μιλάμε για μια προσωρινή κατάσταση, έστω ελάχιστων εβδομάδων, αλλά που διαρκεί, ήδη, τέσσερις μήνες, βαδίζουμε στον πέμπτο και σύμφωνα με τη χθεσινή δήλωση της Γερμανίδας καγκελαρίου, που αποτέλεσμα και έναυσμα για την παρέμβαση μας, ακόμη δεν υπάρχει… φως στο τούνελ.