Βρήκαμε παπά

Το είχαν πει σπουδαίοι διανοητές, όπως ο Ρολάν Μπαρτ και ο Ουμπέρτο Εκο.

   Η βλακεία είναι ανίκητη, καθώς είναι αδύνατη η αποδόμηση της, με επιστημονικούς όρους. Το διαπιστώσαμε και τούτες τις μέρες, με τις δηλώσεις κάποιων, όπως του πρώην νομάρχη, που επιδοκίμασαν την επίθεση εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης, ή έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν τον ίδιο «ηθικό αυτουργό» της εναντίον του βιαιοπραγίας! Εδώ πια δεν ξεπερνάμε, απλώς, τα αυτονόητα, αλλά παραβιάζονται και οι στοιχειώδεις κανόνες λογικής. Μια, όμως και ο λόγος για αυτονόητα, υποθέτουμε ότι αποτελεί κοινό τόπο, πως η, προφανής, καταδίκη του τραμπουκισμού, δε συνεπάγεται αναγκαία και ταύτιση με τις απόψεις του θύματος. Κι όμως, αυτό το προφανές δεν ισχύει, στο νοητικό σύμπαν κάποιων «ιακωβίνων», που, εγκαλούν όσους θεώρησαν αναγκαίο, να προχωρήσουν σ` αυτή τη διάκριση. Μα, αγαπητοί μου, η δημοκρατία, χωρίς εισαγωγικά και υποσημειώσεις, υπαγορεύει ακριβώς, την υπεράσπιση του δικαιώματος ακώλυτης έκφρασης, εκείνου που διατυπώνει διαφορετική άποψη, από τη δική μας. Η καταδίκη της επίθεσης, ειδικά από όσους διαφωνούν με τις απόψεις του δημάρχου Θεσσαλονίκης, υπαγορεύεται ακριβώς από τη θεμελιώδη δημοκρατική αρχή, όπως την έχει διατυπώσει με αξεπέραστο τρόπο ο Βολταίρος (ανεξάρτητα από τις όποιες άλλες σκιές ή αντιφάσεις, στη δημόσια παρουσία του, τον προπερασμένο αιώνα). «Διαφωνώ με ότι λες, αλλά θα αγωνιστώ για να μπορείς να το λες». Οσοι θέτουν ως προαπαιτούμενο της καταδίκης, την ταύτιση με τις απόψεις του θύματος, διαφωνούν, άραγε, με τον Βολταίρο, ή, για να θυμηθούμε τον Μαρξ, τον διαβάζουν ανάποδα, με… τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω;

  Αλήθεια, αν προεκτείνουμε την ανωτέρω συλλογιστική, τι θα συνέβαινε αν θύμα ανάλογης επίθεσης, καθ` υπόθεση εργασίας, έπεφτε, επί παραδείγματι, ο κος. Κασιδιάρης; Θα έπρεπε, για να την καταδικάσουμε, να γραφτούμε στη «Χρυσή Αυγή»; Η, μήπως, η γενική αρχή, περί καταδίκης της βίας, δεν ισχύει έναντι όλων, για να θυμηθούμε την επικαιρότητα, αλλά μόνο για τον κύκλο των ομοϊδεατών; Δηλαδή, στο υπαρκτό, πια, παράδειγμα, της βιαιοπραγίας του προαναφερθέντος κου. Κασιδιάρη, εναντίον της Λιάνας Κανέλλη, η αυτονόητη συμπαράσταση προς την τελευταία, θα συνεπαγόταν αυτόματα και την αποδοχή του ιδεογράμματος του ΚΚΕ;

 Φαίνεται, για να παραφράσουμε τον κο. Βενιζέλο, εκτός από την  ιστορία, προς ιδεολογική-εργαλειακή χρήση προσφέρονται ακόμη και τα συναισθήματα. Για την εξυπηρέτηση, προφανώς, αλλότριων σκοπών…

  ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ