Γιατί ανησυχούν;

Ανήσυχοι εμφανίζονται κάποιοι εγχώριοι «ευρωλάγνοι», από την άνοδο των λεγόμενων ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων.

Το πρόθεμα «λαϊκιστές» που με απαξιωτικό τρόπο, χρησιμοποιείται, επιδιώκει να υποδηλώσει το μέγεθος του διαγραφόμενου κινδύνου. Δεν ξέρουμε, βέβαια, αν οι εν λόγω σχολιαστές, ανησυχούν από μόνοι τους ή κατ` αντανάκλαση του κλίματος, που εκπέμπεται από Βρυξέλλες και Βερολίνο. Αλλά από τι πηγάζει αυτή η ανησυχία; Ποια είναι η  απειλή, που επιβάλει εγρήγορση, για την… υπεράσπιση των θεσμών; Παρακολουθώντας, επί παραδείγματι, τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού της Ιταλίας, διαπιστώσαμε ότι,  διακηρυκτικά τουλάχιστον, στο πεδίο της οικονομίας, αυτά που υποστηρίζει η νέα κυβέρνηση, για μείωση των φόρων, ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου των ασθενέστερων και έμφαση στην ανάπτυξη, αντί μιας παρατεταμένης και εμφανώς αδιέξοδης λιτότητας, αποτελούσαν κοινό τόπο, σε προηγούμενες δεκαετίες, τουλάχιστον μεταξύ των  σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, ειδικά δε το πρώτο (μειωμένοι φορολογικοί συντελεστές), υποτίθεται ότι αποτελούν «ιδρυτική αρχή», της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης σχολής σκέψης.

 Ακόμη όμως και τα όσα αναφέρονται, ως προς το μεταναστευτικό, ήτοι ο περιορισμός των ανεξέλεγκτων ροών, αλλά και μια ορθολογική κατανομή τους μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά και ο έλεγχος νομιμότητας, στους εισερχόμενους μετανάστες, αποτελούν θεμελιώδεις άξονες της, διακηρυγμένης, κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής και έχει υιοθετήσει και η ελληνική κυβέρνηση. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι τα παραπάνω, ιδιαίτερα ως προς την κοινωνικοοικονομική ατζέντα, είναι οι κοινοί προγραμματικοί τόποι, σχεδόν όλων των κομμάτων, που κατατάσσονται στο λήμμα «ευρωσκεπτικισμός», ακόμη και των πιο ακραίων, το ερώτημα δεν είναι αν αυτά αποτελούν κάποιου είδους κίνδυνο, για την ευστάθεια των δημοκρατικών θεσμών, καθώς ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι προφανές, ύστερα από τα προεκτεθέντα, ότι ξεπερνά τα όρια του γελοίου. Ούτε καν, γιατί μια τέτοια ατζέντα, ακόμη και στο μεταναστευτικό, καθίσταται ελκυστική για τους Ευρωπαίους πολίτες, γιατί κινούμαστε πια στο πεδίο του αυτονόητου.

 Το, πραγματικά, αξιοπρόσεκτο είναι, γιατί αυτή η προγραμματική ατζέντα που, επαναλαμβάνουμε, κινείται στα όρια του αυτονόητου, έχει εξελιχθεί σε προνομιακό πεδίο, αυτής της συγκεκριμένης κατηγορίας κομματικών σχηματισμών, με ευδιάκριτη, στις περισσότερες περιπτώσεις, την τοποθέτηση στα άκρα του δεξιού πολιτικού φάσματος; Γιατί, κατ` αντιδιαστολή, μια τέτοια ατζέντα δε μπορεί να εκφράσει ακόμη και ένα κεντροδεξιό κόμμα, πολύ δε περισσότερο οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού ή της εν ευρεία εννοία Κεντροαριστεράς; Γιατί το φαινόμενο, πια, είναι πανευρωπαϊκό, αγγίζοντας την ίδια τη Γερμανία.

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ