Δέκα λόγοι που κάνουν τον Τσίπρα καλύτερο πολιτικό από τον Μητσοτάκη

Η συστηματική προσπάθεια να φορτισθεί αρνητικά το όνομα του Αλέξη Τσίπρα έχει προηγούμενο μόνο στην περίπτωση του Ανδρέα Παπανδρέου -ακόμη και πριν τη δικτατορία και πάντως αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση και για πολλά χρόνια. Η τότε βαθιά Δεξιά -με πρωταγωνιστή τον Αβέρωφ- δεν τον αντιμετώπιζε με επιχειρήματα, αλλά με φαιά προπαγάνδα: πίνει, δεν φοράει γραβάτα, δεν πήγε στο στρατό, είναι πράκτορας των Αμερικανών….

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Τα οικονομικά κέντρα που μετείχαν σ’ αυτή την προσπάθεια δυσφήμισης, έδρασαν και νέου το «Βρόμικο 89» κατά του Παπανδρέου, με τη σύμπραξη του Κ. Μητσοτάκη στην πρώτη γραμμή και του …Κ. Σημίτη στα μετόπισθεν: δημαγωγός, απατεώνας, μοιχός, δωρολήπτης…

Τα ίδια κέντρα επέστρεψαν το 2004, όταν απειλήθηκε η ασυδοσία τους από τον Κ. Καραμανλή:  δουλεύει λίγο, παίζει βιντεοπαιχνίδια στη Ραφήνα, τρώει… πολύ κρέας – συν οι επιθέσεις στη σύζυγό του.  Ίδιας ποιότητας  ήταν και η αντιμετώπιση του Τσίπρα από τον Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος δεν θεωρούσε καν τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ άξιο του …έθνους!

Και εκεί που θα περίμενε κανείς αυτές οι πρακτικές της Δεξιάς θα τελειώσουν, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που εμφανίσθηκε ως ευπρεπής και σύγχρονος πολιτικός, διαπιστώνουμε ότι έγιναν περισσότερο συστηματικές: συκοφαντήστε τον Τσίπρα με κάθε μέσο -θεμιτό και αθέμιτο.

Ίσως γιατί ο σημερινός επικεφαλής της ΝΔ έχει και το πρόσθετο κίνητρο ότι μειονεκτεί έναντι του αντιπάλου του στο δημόσιο χώρο -και γιατί τα συμφέροντα είναι μεγαλύτερα- αυτή η προσπάθεια είναι πιο οργανωμένη και έχει ευρύτερη στήριξη από παλιούς και νέους μιντιάρχες και παράγοντες που είχαν κράτος και βασίλειο στο παρελθόν.

Έχοντας επιλέξει να βάλουν όλα τα λεφτά στο χαρτί του Κυριάκου προσπαθούν να μειώσουν τον Τσίπρα για να αναδείξουν τον πρόεδρο της ΝΔ. Ακόμη και εκεί που δεν αναδεικνύεται με τίποτε: στις πολιτικές επιλογές, τα προσωπικά χαρακτηριστικά και  τη δημόσια παρουσία. Η επιστράτευση «ίματζ μέηκερς», δημοσκόπων  και συγκεκριμένων αρθρογράφων είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Οι απελπισμένοι της ΝΔ

Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό, όχι μόνο και τους οπαδούς της ΝΔ -που προσπαθούν απελπισμένοι να εξηγήσουν πως εμπλέκει έτσι  το κόμμα των Καραμανλήδων. Αλλά και στους φίλους του ιδίου του Μητσοτάκη -που δεν αρνούνται ότι «δεν τραβάει». Οι πιο αξιοπρεπείς δεν τον κατηγορούν ευθέως, αλλά και δεν τον επαινούν. Απλώς δεν μιλάνε. Δεν επιχειρούν καν σύγκριση με τον Τσίπρα. Τραβάνε τα μαλλιά τους και από μυαλό ορισμένων πέρασε αν θα ήταν σκόπιμο να πάνε με άλλον στις εκλογές.

Όσοι θέλουν απλώς την κυβέρνηση, επιδίδονται στην αναπαραγωγή ακόμη και αθλιοτήτων κατά του σημερινού πρωθυπουργού, κατά το πρότυπο όσων έλεγαν παλιότερα για τους Παπανδρέου και Καραμανλή:  δεν φοράει γραβάτα, δεν μιλάει καλά αγγλικά, είναι… κομμουνιστής, κάνει «κωλοτούμπες», είναι άθεος.

Τέτοια ωραία πράγματα, βγαλμένα από υπονόμους συχνά και πάντως μακριά από την έννοια της αντιπολίτευσης και της πολιτικής αντιπαράθεσης. Για πολιτικό πολιτισμό ας μην μιλάμε καλύτερα. Παρόλα αυτά μια σύγκριση από απόσταση των δυο ανδρών αποβαίνει συντριπτικά υπέρ του Αλέξη Τσίπρα: ως πολιτικός είναι καλύτερος από τον αντίπαλο του -οχι  μόνο στα ματια όσων τοποθετουνται στη δημοκρατικη παραταξη. Για δέκα λόγους:

Πρώτο: Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι της αστικής Αθήνας, ενώ ο Κυριάκος προσωποποιεί την οικογενειοκρατία και τη συνέχεια της κληρονομικής Δημοκρατίας.

Δεύτερο: Ο Τσίπρας δεν είναι απλώς αυτοδημιούργητος πολιτικά, αλλά πήρε ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς, το πήγε στην κυβέρνηση και το κράτησε παρά τις εγγενείς αδυναμίες του χώρου του και τις ραδιουργίες εναντίον του.

Τρίτο: Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, όταν η γενιά του αγωνιζόταν για το μέλλον της, ήταν παρών στις κινητοποιήσεις της σπουδάζοντας. Προέρχεται από την κοινωνία και τις μαχητικές εκδηλώσεις της. Ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη απλώς μετακινήθηκε από το Κολλέγιο στα αμερικανικά πανεπιστήμια και από εκεί φυτεύτηκε στην πολιτική με μεθόδους πολιτικού μάρκετινγκ -παίρνοντας τη θέση του πατέρα του στη Βουλή.

Τέταρτο: Ο Τσίπρας υπερτερεί συντριπτικά στο δημόσιο χώρο. Έχει εντυπωσιακό λόγο και ελκυστική σκηνική παρουσία, πειστική απόχρωση φωνής και γοητευτική εμφάνιση. Ο Κυριάκος δυσκολεύεται ακόμη και να διαβάσει τα κείμενά του, παρά την επικοινωνιακή εκπαίδευση στην οποία τον υποβάλλουν οι επιτελείς του από χρόνια, δείχνει αμήχανος στο βήμα, κάνει αδέξιες κινήσεις και είναι επιρρεπής σε εύκολες ατάκες -κόντρα στη αστική ανατροφή του ενίοτε.

Πέμπτο: Ο Πρωθυπουργός είναι κυρίαρχος στο κόμμα του και στη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και εμπνέει ο ίδιος τους οπαδούς και τα μέλη του. Αν χάσει θα μείνει ηγέτης τους. Ο Μητσοτάκης είναι απομονωμένος στο ρετιρέ ενός κόμματος βαρόνων που πήρε με τεχνικά μέσα και έξωθεν συνδρομή,  δεν εμπνέει τους οπαδούς του -που δεν τον θεωρούν φυσικό ηγέτη της παράταξης και διατηρείται υποσχόμενος επιστροφή στην κυβέρνηση. Αν χάσει δεν θα βρίσκει πόρτα να φύγει.

Έκτο: Ο Τσίπρας και κόμμα του δεν βαρύνονται με τη χρεοκοπία τη χώρας, με τη σήψη και τη διαφθορά, που την επιτάχυναν, με τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, την υποταγή της πολιτικής ζωής στην εξουσία του χρήματος, και την αποσάθρωση το κράτους και των θεσμών. Ο Μητσοτάκης και το κόμμα του είναι προϊόν αυτών των καταστάσεων, εκπροσωπεί  την αναπαραγωγή τους και έχει οικογενειακούς και προσωπικούς σκελετούς, ενώ -εκών, άκων- φορτώνεται και τους σκελετούς άλλων.

Έβδομο: Ως πρωθυπουργός ο Τσίπρας πέτυχε τελικά εκεί που οι προκάτοχοί του -την περίοδο των Μνημονίων- που οι ίδιοι προκάλεσαν -απέτυχαν, όπως τονίζουν οι πάντες στη Ευρώπη τους διεθνείς οργανισμούς και τα ξένα ΜΜΕ. Αντίθετα ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέρχεται από τη κυβέρνηση που απέτυχε, δεν έχει αφήγημα για την επόμενη μέρα, δεν μπορεί να συγκροτήσει πολιτική πρόταση και το σύντομο κυβερνητικό παρελθόν του είναι αρνητικό δείγμα γραφής.

Ογδόο: Ο Τσίπρας είναι επικεφαλής ενός κόμματος τα στελέχη του οποίου, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, δεν έβαλαν ως σκοπό τους ούτε να εξασφαλίσουν τη ζωή τους, ούτε να εξυπηρετήσουν φίλους τους και να πλουτίσουν. Έχουν μειονεκτήματα αλλά δεν κλέβουν και δεν άλλαξαν τον τρόπο διαβίωσής τους: ζουν όπως ζούσαν: μακριά  τα σαλόνια της διαπλοκής, τις δεξιώσεις και τις συναλλαγές σε ακριβά εστιατόρια και τουριστικά κέντρα.

Ο Μητσοτάκης ηγείται ενός συστήματος είναι δημιούργημα αυτών των δράσεων. Επί των ημερών του κόμματος του το δημόσιο χρήμα παραδόθηκε στη βουλιμία των καταφερτζήδων και των μεγαλόσχημων της διαπλοκής- που τον περιβάλλουν ως πολιτικό σήμερα, τον στηρίζουν και τον επιβαρύνουν με τον εκφυλισμό που κουβαλάνε.

Ένατο: Ο Τσίπρας κινείται στο πεδίο της ελευθερίας του χωρίς καταναγκασμούς, δεσμεύσεις και συναλλαγές με τους ισχυρούς του χρήματος και την κάστα όσων διαπλέκονται με το κράτος και σιτίζονται στο δημόσιο πρυτανείο από δεκαετίες. Αντίθετα, ως επικεφαλής της ΝΔ, ο Μητσοτάκης ταυτίσθηκε με αυτά τα συστήματα -που τον χειραγωγούν στην πράξη- και κλείνει το μάτι στα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία στο χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, της αθηναϊκής ελίτ, της «εθνικοφροσύνης» και της ασύδοτης δημοσιογραφίας.

Δέκατο: Ο σημερινός πρωθυπουργός ως άνθρωπος είναι αυθεντικός, γήινος, οικείος, ανοιχτόκαρδος, ευχάριστος , απελευθερωμένος, με ευχέρεια επικοινωνίας με τους άλλους. Αντίθετα ο Μητσοτάκης ως πρόσωπο είναι «κρύος» , άχαρος, χωρίς χιούμορ  ακόμη και όταν προσπαθεί, απόμακρος, ως αντικοινωνικός και «δήθεν», παρά τους επαγγελματίες του πολιτικού μάρκετινγκ  που προσπαθούν να τον εμφανίσουν ως «κανονικό» άνθρωπο και ενίοτε ως » άνθρωπο του λαού» -εγκαταλείποντας το παλιό στυλ του γιάπη… Ή έστω ως κάποιον που ξέρει το λαό, ενώ είναι αμφίβολο αν ξέρει τίποτε περισσότερο από τους κομπάρσους που τον πλαισιώσουν στις στημένες «τυχαίες» επαφές του με τους απλούς πολίτες.

Σε κάθε περίπτωση αν κάποιος έπρεπε να διαλέξει ανάμεσά τους τον έναν για παρέα, είναι προφανές ποιον θα διάλεγε…