Δεν είναι ο Αλέξανδρος

Παρακολουθώντας τις επιστημονικές συνεδρίες, που οργανώθηκαν από το Υπουργείο Εξωτερικών, για την πληρέστερη κατανόηση της «Συμφωνίας των Πρεσπών», διαπιστώσαμε ότι ακόμη και σε ειδικούς, εξακολουθεί μια σύγχυση, ως προς τις αφετηρίες του «Σκοπιανού αλυτρωτισμού».

 Η πρωταρχική εκδήλωση της αλυτρωτικής πολιτικής και προπαγάνδας, ως εγγενές στοιχείο της ίδιας της κρατικής συγκρότησης και διαδικασίας «εθνογέννεσης», που ανάγεται στην εποχή του θεωρούμενου και ως «πατέρα» του «Μακεδονικού έθνους», του μακαρίτη Κίρο Γκλιγκόροφ, δεν είχε καμιά σχέση, ούτε με την αρχαία Μακεδονία, ούτε με τον Μέγα Αλέξανδρο, για την άμεση σχέση των οποίων με την Αρχαία Ελλάδα και ότι την περιέκλειε, έχει τεκμηριωθεί από το σύνολο, σχεδόν, της ιστοριογραφίας και σχετικής βιβλιογραφίας και από διαπρεπείς ιστορικούς, διεθνούς βεληνεκούς, όπως ο αείμνηστος Νίκολας Χάμοντ. Αντίθετα, το αφήγημα ή ιδεολόγημα του αλυτρωτισμού της γειτονικής χώρας, στηρίζεται στις νεότερες ιστορικές διεργασίες, του 20ου αιώνα, που σχετίζονται με τις διαδικασίες-και αντίστοιχες Συνθήκες-συγκρότησης των νεότερων κρατών, της Βαλκανικής περιοχής μας, μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την ακρίβεια του επιχειρήματος πιστοποιούν τα, θεσμικά και συμβολικά, στοιχεία, που συγκρότησαν το αλυτρωτικό αφήγημα του πρώιμου «Σκοπιανού» κράτους, της εποχής Γκλιγκόροφ, όπως οι συγκεκριμένες αναφορές στο Σύνταγμα (προοίμιο και άρθρα 3 και 49). Αποτελεί, άλλωστε, κοινό τόπο ότι η ιδέα της «ανεξάρτητης Μακεδονίας», στην οποία αναφέρονταν και οι προαναφερθείσες Συνταγματικές διατάξεις, εκπορεύθηκε, το πρώτον, από την Κομμουνιστική Διεθνή, επί Δημητρόφ και τελειοποιήθηκε από τον Τίτο, για λόγους που σχετίζονταν με τη διατήρηση της ομοιογένειας της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας. Εχει δε αναπτυχθεί από τούτες τις στήλες, πως, η «αποστασία» του Τίτο από το Σοβιετικό μπλοκ και η προσέγγιση του προς τη Δύση, έθεσαν τις ελληνικές κυβερνήσεις, στη μέγγενη αφόρητων πιέσεων, να μη «σηκώνει» το θέμα, χάριν των ευρύτερων γεωπολιτικών συμφερόντων, της Δυτικής Συμμαχίας.
 Παρά ταύτα, όπως προέκυψε και από τη δημοσίευση κρατικών αρχειακών εγγράφων της εποχής, από τη Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία, η ελληνική πλευρά έθετε το ζήτημα, σε όλες τις σχετικές συναντήσεις, συνδέοντας το, μάλιστα, ευθέως με την πρόοδο των διμερών σχέσεων. Που σημαίνει ότι και προ του 1991, όταν η «Μακεδονία» ήταν τμήμα της Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας, το θέμα απασχολούσε σοβαρά τις ελληνικές κυβερνήσεις, που είχαν αίσθηση του κινδύνου.
   ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ