Διάσταση με τους πολίτες

Την περίοδο των ανοιγμάτων του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή προς τη Ρωσία (αλλά και την Κίνα) και των σφοδρών αντιδράσεων που αυτά προκαλούσαν, κυρίως από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, είχε προξενήσει ιδιαίτερη εντύπωση στο επιτελείο του, ο βαθμός διασύνδεσης  εγχώριων πολιτικών και επιχειρηματικών ελίτ, με τα Αμερικανικά συμφέροντα και επιθυμίες.

 Ίσως να μην ένιωθαν τόση έκπληξη, αν είχαν διαβάσει τις πρώιμες πολιτικές αναλύσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, στις δεκαετίες `60 και `70, για τους «φιλέλληνες»  της άρχουσας ελίτ, σε όλα τα επίπεδα, που ταύτιζαν την ύπαρξη τους, με την ευθεία, ενίοτε και δουλική, ανταπόκριση, προς την εκδηλωμένη ή και εικαζόμενη επιθυμία του «συμμαχικού» παράγοντα. Η ιστοριογραφία της μετεμφυλιακής περιόδου, βρίθει σχετικών παραδειγμάτων, αφήνοντας βαθιές ρίζες, που επιβίωσαν και μετά την πτώση της δικτατορίας, παρά το διάχυτο κλίμα αντιαμερικανισμού και την περισσότερο πολυκεντρική εξωτερική πολιτική, που ξεκίνησε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και διευρύνθηκε από  ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Φαίνεται όμως πως, με την πάροδο του χρόνου, όχι ,μόνο ατόνησαν τα σχετικά φαινόμενα, αλλά βαθμιαία υπήρξε και μια παλινδρόμηση. Τα όσα αποκαλύφθηκαν, από τη δημοσιοποίηση των περίφημων Wikileaks, για το πως υπονομεύθηκαν τα προαναφερθέντα ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή, ακόμη και στο εσωτερικό της παράταξης του, επιβεβαιώνουν του λόγου το ασφαλές.

 Οποία, λοιπόν, έκπληξη, για την εγχώρια ελίτ, στις ποικιλώνυμες εκφράσεις της και τους πρόθυμους «βαστάζους» της, από τα στοιχεία της έρευνας γνωστής ΜΚΟ, κάθε άλλο παρά «αντιδυτικής», που καταδεικνύουν, με εκκωφαντικό τρόπο, τη διάρκεια και επιμονή της «φιλορωσικής» διάθεσης της κοινής γνώμης, που αποτυπώνεται με ενάργεια στην «καθαρή πρωτιά» του Ρώσου προέδρου, ως του πιο δημοφιλούς  ηγετικού προτύπου. Τα πικρόχολα σχόλια, για τους «ψεκασμένους» Έλληνες (ναι, υπήρχε και τέτοιο ερώτημα στην έρευνα!), αν κάτι μαρτυρούν, δυστυχώς, είναι ο εκφυλισμός αυτών των ελίτ και των, μιντιακών ή ακαδημαϊκών, εκπροσώπων της, που ο ετεροκαθορισμός τους, από τα συμφέροντα και τις επιθυμίες του «συμμαχικού», διάβαζε αμερικανικού παράγοντα- δεν τους επιτρέπει να δουν …πέρα από τη μύτη τους. Είναι τέτοια η τύφλωση τους, ώστε να αγνοούν ή να αντιμετωπίζουν με ανάλογη καχυποψία και υπερφίαλη προκατάληψη, τις λίγες ψύχραιμες, εκ των έσω φωνές, που επισημαίνουν την ανάγκη αναζήτησης, των  βαθύτερων αιτιών, αυτής της διαρκούς διάστασης τους, με την κοινή γνώμη. Γι` αυτό και «ότι πιάνουν γίνεται στάχτη»…