ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974: 42 χρόνια μετά

Ιούλ 18, 2016

Γράφει ο Σπυρίδων Νικ. Φούντας

Ένας ακόμη χρόνος πέρασε, από την τραγωδία της Κύπρου φθάνοντας συνολικά τα σαράντα δύο (42). Συνοπτικά θα φέρω στη μνήμη σας, την αδίστακτη,απρόκλητη, βίαια και ωμή εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Τόσα είναι και τα χρόνια που η χαροκαμένη, Ελληνίδα και Κύπρια μάνα, που ελπίζει να ξαναδεί το χαμένο άνθρωπό της, που είχε εξαφανιστεί ή αιχμαλωτιστεί.

Είναι πολλά τα χρόνια θρήνου και οδυρμού, αλλά η ελπίδα παραμένει βαθιά ριζωμένη στις καρδιές των γονέων που έχασαν κάποιο δικό τους άτομο και πιστεύουν ότι έστω και τώρα θα ξημερώσει κάποια άλλη μέρα που θα τους δώσει το χαρμόσυνο γεγονός, την ευχάριστη είδηση.

Φίλες και φίλοι αναγνώστες. κάθε χρόνο, τον Ιούλιο μήνα αναφέρομαι στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή και ευχαριστώ το nafpaktianews.gr που μου παρέχει την δυνατότητα για μια ακόμη φορά να με φιλοξενεί στις στήλες του και να μνημονεύω εκείνες τις εφιαλτικές μέρες και νύχτες που βιώσαμε, ΄Ελληνες και Κύπριοι στρατευμένοι, υπερασπίζοντας με νύχια και με δόντια τα πάτρια εδάφη της Μεγαλονήσου, απέναντι στον πάνοπλο Τούρκο κατατακτητή.

Αγαπητοί αναγνώστες-στριες, όλα αυτά που μνημονεύω κάθε τέτοια εποχή, δεν τα μνημονεύω για να εντυπωσιάσω, ούτε για να βρίσκομαι εγώ προσωπικά στην επικαιρότητα. Το κάνω, γιατί το είχα υποσχεθεί σαν όρκο τιμής για τους αδικοχαμένους συμπολεμιστές μου, ελπίζοντας ότι με τον τρόπο μου θα συμβάλλω στο να αποτίσω φόρο τιμής, έστω και ελάχιστο, σαν επιζών τραυματίας οπλίτης και να φρεσκάρω την μνήμη όλων μας. Το κάνω για να υπενθυμίσω, ότι στην Κύπρο, το 1974, έγινε προδοσία, σκοτώθηκαν εικοσάχρονα παλικάρια που έφυγαν από το σπίτι τους, από τους γονείς τους να υπηρετήσουν την θητεία τους και άφησαν το αίμα τους και τα κόκαλά τους στο μαρτυρικό νησί χωρίς να γυρίσουν ποτέ στην οικογένειά τους. Το κάνω να υπενθυμίσω στους ” φωστήρες ” πολιτικούς μας, ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν τραυματίες, νοσηλευόμενοι σε ψυχιατρεία που αργοπεθαίνουν απροστάτευτοι, χωρίς καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το κάνω γιατί έχω υποχρέωση, – άλλωστε το είχα υποσχεθεί – να μνημονεύω την απαράμιλλη μαχητικότητα και το σθένος αυτών των παλικαριών που άφησαν την τελευταία τους πνοή, πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, και σας καλώ και εσάς αναγνώστες-στριες να βροντοφωνάξουμε όλοι μαζί ΄΄ ΑΔΕΛΦΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΣΑΣ Η ΜΝΗΜΗ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΑ ΚΟΚΑΛΑ ΣΑΣ ΄΄.

Φίλες και φίλοι πριν κλείσω την σύντομη αναφορά μου για το 42ο μνημόσυνο της Κύπρου, επιτρέψτε μου να αναφερθώ για λίγο με τα πεπραγμένα, η μάλλον με τα μη πεπραγμένα των κυβερνήσεων από το 1974 έως και σήμερα.

Δια μέσου του επίσημα αναγνωρισμένου σωματείου με την επωνυμία ΄΄ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΄΄, ήρθαμε σε επαφή με όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης μηδέ εξαιρουμένης της σημερινής διεκδικώντας μια σειρά από αιτήματα που μας απασχολούσαν και εξακολουθούν να μας απασχολούν τους λίγους εναπομείναντες στη ζωή πολεμιστές της πιο σύγχρονης πολεμικής ιστορίας της Ελλάδος.

ΑΙΤΗΜΑΤΑ

1) Χορήγηση άδειας εκμετάλλευσης περιπτέρου στο σύνολο των πολεμιστών.

2) Τροποποίηση των διατάξεων του Ν. 2190/94, ώστε να αντικατασταθεί το τετράμηνο με τις λέξεις << οι κάτοχοι Βεβαίωσης Ζώνης των πρόσω, (πολεμιστή), ως δικαιολογητικού, χωρίς χρονικές δεσμεύσεις – προϋποθέσεις.

3) Εφάπαξ γενναία οικονομική ενίσχυση α) των αναξιοπαθούντων συμπολεμιστών μας και β) των συζύγων των νεκρών σε ειρήνη συμπολεμιστών μας με παράλληλη χορήγηση, εναλλακτικά, άδειας ΠΡΟΠΟ η λαϊκής η ταξί, φορτηγού βυτιοφόρου.

4) Ένταξη των κατόχων βεβαίωσης Ζώνης των Πρόσω:

α. στις προστατευτικές διατάξεις του άρθρου 1 του Νόμου 2643/98 (ΦΕΚ 220/τΑ΄/29-9-98) << προσλήψεις στο Δημόσιο Τομέα παιδιών πολεμιστών Κύπρου>>. β. και του ΝΔ 582/1970 εισαγωγή στις παραγωγικές σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων σε διπλάσια των χορηγηθέντων πποσοστών και επέκταση στις Αστυνομικές και λοιπές σχολές των Σωμάτων Ασφαλείας και γ. κατ εξαίρεση προσλήψεις των παιδιών πολεμιστών Κύπρου, ως οπλιτών επταετούς υποχρέωσης στις ένοπλες δυνάμεις.

5) Αντί του παραπάνω 4. το διορισμό ενός παιδιού πολεμιστή στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.

6) Αναγνώριση, με δαπάνη του δημοσίου, στο διπλό όλου του χρόνου που υπηρετήσαμε στις πολεμικές επιχειρήσεις της Κύπρου, από 20 Ιουλίου 1974 και μέχρι την επάνοδό μας στην Ελλάδα.

7) Στους κατέχοντες βεβαίωση Ζώνης των Πρόσω χορήγηση : πολεμικού επιδόματος 15% στο βασικό μισθό και τιμητική προαγωγή με αποδοχές κατά ένα βαθμό, εκτός ιεραρχίας και υπάρχουσας θέσης, στους υπηρετούντες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, (διατάξεις που ίσχυσαν για τους παλιούς πολεμιστές, άρθρο 11 του Π.Δ. 1799/42).

8) Άνοιγμα του φακέλου της Κύπρου.

9) Ενημέρωση από τα αρμόδια Στρατολογικά Γραφεία των ατομικών μερίδων μας, στα αντίστοιχα βιβλία με τη μεταβολή της συμμετοχής μας στις πολεμικές επιχειρήσεις της Κύπρου και επιχορήγηση των συλλόγων μας από τους αρμόδιους φορείς, ανάλογη των δραστηριοτήτων μας.

Φίλες και φίλοι αναγνώστες, αυτά τα σαράντα δύο χρόνια πάλης και αγώνα για την δικαίωσή μας, το μόνο που εισπράξαμε ήταν δεσμεύσεις και υποσχέσεις, εμπαιγμό και κοροϊδία, κανένα από τα παραπάνω αναφερόμενα αιτήματα έγινε αποδεκτό και όπως αντιλαμβάνεστε, η πίκρα μας και η αγανάκτησή μας απέναντι στους κυβερνώντες από το 1974 μέχρι και σήμερα.

Επιτέλους Κύριοι, υλοποιήστε τις υποσχέσεις σας και τις δεσμεύσεις σας.

Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία
Σπυρίδων Νικ. Φούντας
Τραυματίας οπλίτης ΕΛ.ΔΥ.Κ. 1974