Δεν ξέρουμε αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά σύμφωνα με τον κ. Πρετεντέρη, βρισκόμαστε σε συνθήκες εμφύλιου πολέμου. Ακριβέστερα, βρισκόμαστε «σε κατάσταση οιονεί εμφυλίου», στον οποίο νικητής θα βγει «η παράταξη που αντιμετωπίζει τη σύγκρουση, χωρίς ενοχές και αναστολές». Απομένουν, βέβαια, προς διευκρίνιση, ορισμένες «λεπτομέρειες», όπως αν πρόκειται για τον πολυδιαφημισμένο «τρίτο γύρο», ή για κάτι άλλο, διαφορετικό ή αν θα ζητηθεί και η συνδρομή ξένων δυνάμεων; Όμως, τα πράγματα είναι αρκούντως σοβαρά, καθώς, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «η κυβέρνηση πολιτεύεται με αμφιλεγόμενες μεθόδους επιβολής, που ελάχιστα θυμίζουν σύγχρονη δημοκρατία»! Τι θέλει, άραγε, να πει ο ποιητής; Ποια είναι εκείνα τα διακριτά στοιχεία, που καθιστούν τη σημερινή κυβέρνηση, συνώνυμο των αλήστου μνήμης καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Αν, ο αρθρογράφος, υπονοεί τις έκτακτες νομοθετικές διαδικασίες, που ακολουθούνται σε εφαρμογή και εξαιτίας των Μνημονίων, τότε μάλλον είναι βραδυφλεγής η ευαισθησία του, αφού ανάλογες πρακτικές είχαν επιλεγεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, σε πολύ μεγαλύτερο, μάλιστα, βαθμό και ένταση. Δε θυμόμαστε να είχε αμφισβητηθεί, από κανέναν, εξ αυτού του λόγου, η δημοκρατική νομιμοποίηση καμιάς κυβέρνησης. Ο αρθογράφος, ωστόσο, επιμένει ότι η κυβέρνηση ή, ακριβέστερα, ο ΣΥΡΙΖΑ «δημιουργεί τετελεσμένα» χωρίς να «τον ενδιαφέρει, ούτε η νομιμότητα, ούτε η νομιμοποίηση της», επικαλούμενος, το διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και το δημοψήφισμα του περασμένου καλοκαιριού. Μα, αν δεν κάνουμε λάθος, τη νομιμότητα του διαγωνισμού, δεν την αμφισβήτησε κανείς εκ των ενδιαφερομένων, αφού όλοι (συμπεριλαμβανομένου και του ΜΕΓΚΑ) συμμετείχαν στη σχετική διαδικασία, έστω και στην αρχική της φάση. Ακόμη πιο ακατανόητη είναι η αμφισβήτηση της νομιμότητας, του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, αλλιώς οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης δε θα είχαν συμμετάσχει ενεργά, υπέρ του ΝΑΙ φυσικά. Το χειρότερο, όμως, όλων είναι πως, αυτοί οι, αυτόχρημα αυθαίρετοι και έωλοι, ισχυρισμοί, χρησιμοποιούνται ως «πρελούδιο», για το «πολεμικό σάλπισμα» προς την άλλη πλευρά, δηλαδή την ηγεσία της ΝΔ, που κατηγορείται γιατί «νομίζει ότι η πολιτική είναι μια διαδικασία, υποκείμενη σε όρια νομιμότητας και κανόνες νομιμοποίησης». Αν οι έννοιες δεν έχουν χάσει τη σημασία τους, προφανώς το συμπέρασμα είναι ότι, στη σημερινή Ελλάδα, έχει, περίπου, καταλυθεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία, άρα δε ζητείται αντιπολίτευση, αλλά «αντάρτικο πόλεων». Ή, μήπως, κανονικός, τακτικός στρατός;
Πηγή:
