Σάββατο 09/07/2016 – 13:35
Μια παρατήρηση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη (από την πολύκροτη συνέντευξή του στο Νίκο Χατζηνικολάου) που πέρασε απαρατήρητη, αναδεικνύει ωστόσο τον προβληματικό χαρακτήρα, της διαδικασίας εκλογής των ηγεσιών από το λαό. Ο κος Μεϊμαράκης πιστοποίησε, με την εγκυρότητα του γνώστη εκ των έσω, αυτό που όλοι ξέραμε ή υποψιαζόμαστε. Ότι δηλαδή, σημαντικό τμήμα των «αυθορμήτως προσελθόντων» ψηφοφόρων, στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, ήταν παντελώς άγνωστοι στον κομματικό μηχανισμό, που δεν είχαν ψηφίσει τη ΝΔ και, πιθανότατα, ήταν ψηφοφόροι του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Η σαθρότητα της όλης διαδικασίας, υποχρέωσε και τη σημερινή ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να τροποποιήσει το καταστατικό, ώστε όσοι επιθυμούν να μετέχουν στην, εσωκομματική, εκλογική διαδικασία, να έχουν εγγραφεί πρώτα ως μέλη του κόμματος. Ακόμη κι έτσι, όμως, περιορίζονται, αλλά δεν εξαλείφονται οι αρνητικές όψεις της διαδικασίας, αφού και πάλι έχεις έναν αρχηγό που, τουλάχιστον, έχει εκλεγεί βάσει ενός ορισμένου μητρώου μελών και υφιστάμενων εκλογικών καταλόγων, αλλά δεν παύει να νιώθει παντοδύναμος και ανεξέλεγκτος έναντι των συλλογικών, κομματικών σωμάτων, επικαλούμενος την αδιαμεσολάβητη νομιμοποίησή του από «τη βάση». Επιμένουμε ότι η πιο ορθή διαδικασία είναι η εκλογή του αρχηγού, από την οργανωμένη κομματική βάση, σε Συνέδριο, ώστε ο τελευταίος να υπόκειται στις ίδιες δοκιμασίες ελέγχου και ανακλητότητας, με τα υπόλοιπα, εκλεγμένα, κομματικά όργανα. Διαφορετικά, ας παραδειγματιστούμε, από το πιο πολύπλοκο, αλλά και με ασφαλιστικές δικλείδες, Βρετανικό μοντέλο, που ισχύει και για τα δύο μεγάλα κόμματα, Συντηρητικούς και Εργατικούς. Είδατε τι έγινε με τη διαδοχή του Ντέϊβιντ Κάμερον. Προηγήθηκαν διαδοχικές ψηφοφορίες, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, απ` όπου προέκυψαν οι δύο τελικές υποψήφιες, με αποκλεισμό των υπολοίπων, που έλαβαν λιγότερες ψήφους. Οι δυο τους θα διεκδικήσουν την ηγεσία, από ένα εκλεκτορικό σώμα, μόλις 150.000 οργανωμένων μελών του κόμματος. Αντίστοιχα, στο Εργατικό Κόμμα, από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ξεκίνησε η αμφισβήτηση και ανάκληση της εντολής, προς τον Τζέρεμι Κόρμπιν, υποχρεώνοντας τον, να προσφύγει εκ νέου στη βάση του κόμματος. Εδώ, θεωρούμε επιτυχία τα «φαραωνικά» εκλογικά σώματα, τυχαίων, περιστασιακών ψηφοφόρων, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι, έτσι, δεν εκλέγεται ένας «πρώτος μεταξύ ίσων» αρχηγός, υποκείμενος σε διαρκή έλεγχο και δυνατότητα ανάκλησης, αλλά ένας υποψήφιος Βοναπάρτης. Απόδειξη, η επιδεικτική περιφρόνηση των εν λόγω ηγεσιών προς τα κομματικά όργανα…
Πηγή:
