Επιστροφή στο 2013

Η αλήθεια είναι πως τα όσα βλέπουμε, στο προσκήνιο, αλλά και στο παρασκήνιο, στο πολιτικό σκηνικό, μοιάζουν με άλυτο γρίφο.

Οι, εμφανείς πλέον, ρωγμές στην κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, οι προσωπικές στρατηγικές στο εσωτερικό της ΝΔ και οι φυγόκεντρες δυνάμεις, στο «Κίνημα Αλλαγής» που, μάλιστα, αναπτύσσονται, πριν καν αυτό ιδρυθεί, συνθέτουν ένα παζλ, που δεν είναι εύκολη η αποκωδικοποίηση του. Εάν, πάντως, επικεντρώσουμε σε δύο πρόσωπα, που φρόντισαν να κάνουν έντονα αισθητή την παρουσία τους, την περασμένη εβδομάδα, τον Αντώνη Σαμαρά και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, νομίζουμε ότι επιβεβαιώνεται πλήρως, η εκτίμηση μας, πως επιδίωξη τους είναι η επανάληψη της κυβερνητικής συμμαχίας, που συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 2013, μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ, έχει δε «πολιτογραφηθεί» ως συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Είναι προφανές, ότι η επανάληψη ενός τέτοιου σχήματος, ως στρατηγική, πλέον, επιλογή, σε συνθήκες κανονικότητας, στην οικονομική και πολιτική ζωή, δε μπορεί να ερμηνευθεί, στη βάση απλουστευτικών σχημάτων, που αντιπαραθέτουν, δήθεν, φίλους με πολέμιους της Ευρώπης ή πιστούς στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, με τους «οπαδούς του Μαδούρο». Αδυνατούμε να πιστέψουμε, ότι πολιτικοί ξεχωριστής ευφυΐας,  πιστεύουν πραγματικά, ότι μπορεί να έχει την παραμικρή απήχηση, τέτοιου τύπου καμπάνια. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε, ότι τέτοιου τύπου διλήμματα τέθηκαν και στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 και απαντήθηκαν με το γνωστό αποτέλεσμα. Προφανώς, από τότε έχουν μεσολαβήσει πολλά, αλλά, ακόμη και αν δει κανείς τα δημοσκοπικά ευρήματα, θα διαπιστώσει πως σε άλλο μήκος κύματος κινούνται οι πολίτες. Ακόμη δε κι αν επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, προκύπτει σαφώς ότι άλλα κριτήρια και αναγνώσεις της πραγματικότητας, θα πρυτανεύσουν στις επιλογές τους και όχι μια καρικατούρα, μεταφυσικού χαρακτήρα διαχωρισμών.

Μάταια, επομένως, όσοι επιδιώκουν την επανάληψη της προηγούμενης κυβέρνησης, προσπαθούν να αποκρύψουν τα εμφανή, πολιτικά και ιδεολογικά στοιχεία αυτής της επιλογής. Διότι αν, πράγματι, μπαίνουμε σε μια νέα εποχή, υπέρβασης της μνημονιακής καταθλιπτικότητας και μετάβασης στη μεταμνημονιακή εποχή, μιας κανονικής καθημερινότητας, φυσικό επόμενο είναι, να επανέλθουμε και σε αντίστοιχη κανονικότητα, ως προς τους όρους συγκρότησης του πολιτικού σκηνικού και των συνακόλουθων συμμαχιών. Είτε δε αρέσει, είτε όχι, όπως και αν δει κανείς τα πράγματα, θα οδηγηθούμε στην αναζήτηση των δύο διακριτών, εναλλακτικών πόλων, ενός προοδευτικού και ενός συντηρητικού. Κι εκεί ο καθένας θα κάνει την επιλογή του. Ορισμένοι, την έκαναν ήδη…