Μέχρι τότε οι γυναίκες ναι μεν φορούσαν μαγιό δύο κομματιών, ωστόσο ήταν τόσο μεγάλα που το μόνο που άφηναν ακάλυπτο ήταν ένα μικρό τμήμα της κοιλιάς.
Ο Ρεάρ όμως, ένας πρώην μηχανικός αυτοκινήτων, του οποίου η οικογένεια είχε ένα κατάστημα εσωρούχων, παρατήρησε ότι οι γυναίκες στις παραλίες της Γαλλίας που βρέχονταν από τη Μεσόγειο, δίπλωναν όσο μπορούσαν τα μαγιό τους για να «δει» μεγαλύτερο μέρος του κορμιού τους ο ήλιος. Αυτή ακριβώς η παρατήρηση του έδωσε την ιδέα για το μπικίνι, το οποίο πήρε το όνομά του από την ατόλη (κοραλλιογενές νησί) «Bikini», όπου οι ΗΠΑ εκείνη την εποχή ξεκινούσαν να δοκιμάζουν την πυρηνική βόμβα.
Ο Ρεάρ επέλεξε να δώσει στο μαγιό που έφτιαξε αυτό το όνομα της ατόλης, γιατί πίστευε ότι με το να δημιουργήσει το μικρότερο… κοστούμι θαλάσσης που είχε κατασκευαστεί ποτέ στον κόσμο (για τη δημιουργία του απαιτούνταν μόνο 30 ίντσες υφάσματος) θα προκαλούσε σοκ αλλά και αντιδράσεις στην παγκόσμια κοινότητα ανάλογες με εκείνες που είχε προκαλέσει η πυρηνική βόμβα.
Η ιδέα του Ρεάρ, όπως σημειώνει το Bussiness Insider, ήταν εξαιρετικά επίκαιρη την εποχή εκείνη, καθώς οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ξεχύνονταν στις παραλίες για να απολαύσουν τον ήλιο για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά δηλαδή από μια μακρά περίοδο κατά την οποία οι Ναζί και οι καταστροφές εμπόδιζαν την ηλιοθεραπεία.
«Θυμάμαι ότι κανείς δεν είχε πάει στην παραλία για χρόνια», είχε πει ο Τζέιμι Σάμερ συγγραφέας μόδας. «Οι άνθρωποι λαχταρούσαν τις απλές χαρές που προσφέρει η θάλασσα και ο ήλιος. Για τις γυναίκες, το να φορέσουν ένα μπικίνι σηματοδοτούσε κάποιου είδους απελευθέρωση. Δεν υπήρχε κανένα σεξουαλικό υπονοούμενο πίσω από το μπικίνι. Αντίθετα ήταν κάτι σαν μια γιορτή ελευθερίας και επιστροφής στις χαρές της ζωής».
Ομως, για να είναι επιτυχής η εφεύρεση του Ρεάρ, θα έπρεπε αναγκαστικά να ξεπεραστούν τα συντηρητικά κοινωνικά ήθη που επικρατούσαν εκείνη την περίοδο. Ο δημιουργός του διασημότερου μαγιό προσπάθησε να εισάγει το μπικίνι σε μια εκδήλωση μόδα στην πισίνα Molitor στο Παρίσι. Ωστόσο, καμία επαγγελματίας μοντέλο δεν ήταν πρόθυμη να το φορέσει. Ετσι, ο Ρεάρ απευθύνθηκε στην 19χρονη Γαλλίδα στρίπερ Μισελίν Μπερναντίνι, η οποία εργαζόταν ως χορεύτρια στο δημοφιλές Casino de Paris η οποία και τελικά το φόρεσε.
Το μπικίνι που φόρεσε η Μπερναντίνι ήταν φτιαγμένο από ύφασμα με τυπώματα εφημερίδων που έκαναν αναφορά στον δημιουργό του διασημότερου μαγιό στην Ιστορία. Η στρίπερ φωτογραφήθηκε με την δημιουργία του Ρεάρ, κρατώντας στο χέρι της ένα σπιρτόκουτο, θέλοντας να δείξει ότι το μπικίνι ήταν τόσο μικρό που μπορούσε να χωρέσει ακόμη και σε αυτό το μικρό κουτάκι.
O Ρεάρ με την Μπερναντίνι
Η επιτυχία ήταν τεράστια. Η Μπερναντίνι έλαβε 50.000 γράμματα θαυμαστών της που την εκθείαζαν για το γεγονός ότι έγινε η πρώτη γυναίκα που φόρεσε αυτό το σκανδαλώδες ένδυμα.
Στις ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Ιταλία και η Ισπανία, οι αρχές αρχικά απαγόρευσαν το μπικίνι και απομάκρυναν από τις παραλίες όσες τουρίστριες το φορούσαν. Ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας του 1950 το μπικίνι δεν ήταν αποδεκτό ένδυμα ούτε στις ΗΠΑ.
Ολα αυτά άλλαξαν από το 1960, όταν το μπικίνι έγινε αναπόσπαστο μέρος της αμερικανικής λαϊκής κουλτούρας. Τότε βγήκε και το τραγούδι «Itsy Bitsy Teeny Weeny Yellow Polka Dot Bikini» που ερμήνευσεη η ηθοποιός Ανέτ Φουνιτσέλο στην ταινία «Beach Party».
Η εξέλιξη του μπικίνι ανά δεκαετίες
Το ’40
Το ’50
Το ’60
Το ’70
Το ’80
Το ’90
Το μπικίνι στον ελληνικό κινηματογράφο…
