Δεν μπορέσατε ούτε τη σκόνη των τρύπιων παπουτσιών Του να αγγίξετε.. Θα Τον αγγίξετε τώρα;;
Κάποιοι παπάδες «πνίξανε τον πόνο τους» στα καφέ της Πλατείας…
Δεν περιμέναμε τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από εσάς που του κάνατε το βίο αβίωτο. Σας είδαμε να «σπαράζετε» στο κλάμα επιμελώς μπροστά στους φωτογραφικούς φακούς, σας είδαμε να βγάζετε σέλφις με το σκήνωμά του…
Σας βλέπαμε χρόνια να κομπάζετε για τους ακριβούς σταυρούς σας, να τινάζετε με χάρη προς τα δεξιά το μαύρο σας μαντίλι…
Σας βλέπαμε να βγάζετε φωτογραφίες μεταξύ σας μέσα στα ιερά των εκκλησιών ακόμα και την στιγμή των αχράντων μυστηρίων…
Για σας η «εκκλησία» φαίνεται να έχει μετατραπεί σε «πίστα» επίδειξης ακριβών σταυρών και χλιδάτων αμφίων.
Ανίκανοι και ανάξιοι να αντιληφθείτε έστω και ένα κόκκο της Αγάπης Του για τους ανθρώπους, τον κατηγορούσατε ασύστολα, τον υπονομεύατε στο έργο του προς τον συνάνθρωπο, του κάνατε τη ζωή δύσκολη.
Πότε ζητήσατε τη βοήθειά Του και δεν την είχατε; Πότε αρρωστήσατε και δεν έτρεξε δίπλα σας; Πότε χρειαστήκατε χρήματα για νοσηλεία ακόμα και στο εξωτερικό και δεν έλιωσε τα πόδια του να σας τα βρει; Και εσείς τι κάνατε; Ανάξιοι να σταθείτε δίπλα Του ακόμα και στο μνήμα Του.
Έπεσε πολύ κλάμα τρεις μέρες τώρα… και μερικοί είπατε ψες το βράδυ να τον ξενυχτήσετε στο στέκι σας στην Πλατεία. Εξάλλου το κονιακάκι συνηθίζεται στις κηδείες…
Και ενώ εσείς πίνατε τον «καφέ της παρηγοριάς» στα στέκια του Αργοστολιού, οι πραγματικοί παπάδες, γέροι, ταλαιπωρημένοι, απελπισμένοι, νηστικοί μέρες, ήταν στον Άγιο και ξενυχτούσαν και χθες το βράδυ το Δεσπότη τους. Δεν τον άφησαν μόνο μέσα στον κρύο τάφο. Η αγάπη τους τον ζέστανε και θα τον ζεσταίνει πάντα…
Τώρα, άντε πάλι από την αρχή την ίντριγκα… παλιά μου τέχνη κόσκινο…
Πορευτείτε το δρόμο σας έτσι όπως ξέρετε, έτσι όπως κάνατε τόσα χρόνια… υπογείως, κρυφίως , στα σκοτάδια…
Πολύ μικροί, πολύ μικρόψυχοι ακόμα και για «καριερίστες» μιας εκκλησίας αποκομμένης από τη κοινωνία και τον Άνθρωπο. Γιατί αυτή είναι η δική σας «εκκλησία», ίδια με εκείνη που ο Κύριος πήρε το φραγγέλιο να τα έκαμε λίμπα!
Όμως, ότι και να κάνατε δεν μπορέσατε να μολύνετε τη ψυχούλα του Δεσπότη μας! Τα νεύρα του τινάζατε στον αέρα… Την καρδούλα του μαυρίσατε μόνο και έσπασε…
Δεν μπορέσατε ούτε τη σκόνη των τρύπιων παπουτσιών του να αγγίξετε όσο ζούσε… Θα τον αγγίξετε τώρα; Τώρα που βρίσκεται στο θρόνο της καρδιάς του κάθε Κεφαλονίτη; Τώρα που βρίσκεται στο θρόνο των Αγίων του Παραδείσου;
Χορέψτε, χαρείτε, επιδείξτε τους πολυτελείς σταυρούς σας, φωτογραφίστε τη μαγκουφιά σας όσο θέλετε και τρέξτε με τα λουστρίνια σας να προλάβετε την επόμενη ψηφοφορία…
Μόνο που… στο τέλος σας περιμένει μια μεγάλη έκπληξη!
Ε, μα! Τι νομίζατε;!
Ελένη Δ. Χιόνη, εγγονιά του παπα-Βαγγέλη.
Άθρησκη της δικής σας “εκκλησίας”, ταπεινά υποκλινόμενη στη Δική Του πίστη.
Υ. Δεν μου επέτρεψε να τον υπερασπιστώ όσο ζούσε και πάλευε με τα “θηρία”. Τι ανάγκη με είχε, άλλωστε; “Όλοι χωράνε στην αγκαλιά της εκκλησίας, κυρά μου” , μου έλεγε και μου ξανάλεγε και με εξόργιζε…
