Η Perfect Season των μαινόμενων… Bulls του Τζόρνταν και του Πίπεν

Πολλοί έχουν αποκαλέσει τους Bulls της σεζόν 1995/96 ως την καλύτερη, την πλέον κυρίαρχη ομάδα που έχει εμφανιστεί ποτέ στα παρκέ του ΝΒΑ. Την ομάδα που δεν είχε αντίπαλο. Η παρουσία της τριάδας των Michael Jordan, Scottie Pippen και Dennis Rodman, συν το γεγονός ότι στην άκρη του πάγκου βρισκόταν ο “Zen Master”, Phil Jackson, είναι τα βασικά επιχειρήματα. Και μετά υπάρχουν και οι αριθμοί και τα… βραβεία εκείνης της ομάδας που την κάνουν να μοιάζει… ακόμα καλύτερη:

Καλύτερο ρεκόρ; Τσεκ (72-10). MVP της κανονικής περιόδου; Τσεκ (Michael Jordan). Πρώτος Σκόρερ; Τσεκ (Michael Jordan). Πρώτος Ριμπάουντερ; Τσεκ (Dennis Rodman). Καλύτερος έκτος παίκτης; Τσεκ (Toni Kukoc). Προπονητής της χρονιάς; Τσεκ (Phil Jackson). Δύο μέλη στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ; Τσεκ (Jordan-Scottie Pippen). Τρία μέλη στην καλύτερη αμυντική πεντάδα του ΝΒΑ; Τσεκ (Jordan-Pippen-Rodman). Πρωταθλητές; Τσεκ (Με ρεκόρ 15-3 στα πλέι-οφ μάλιστα). Μέσα σε μία παράγραφο, με λίγες μόλις προτάσεις, αυτοί ήταν οι Bulls της σεζόν 1995/96. Εκείνη η ομάδα όμως ήταν πάνω από αριθμούς και βραβεία. Και αυτή είναι η ιστορία της.

Ο πεισμωμένος Jordan και το κομμάτι που έλειπε

Είναι κοινό μυστικό ότι η επιστροφή των Bulls στο προσκήνιο είχε ξεκινήσει πριν την έναρξη της σεζόν. Για την ακρίβεια ξεκίνησε στα μέσα της σεζόν 1994/95, όταν ο Michael Jordan είχε πει το περίφημο “I’m Back”.  Και μπορεί η πορεία της ομάδας στα πλέι-οφ του 1995 να διακόπηκε στον δεύτερο γύρο από τους Orlando Magic, ωστόσο όλοι ήξεραν ότι ο “Αέρινος” δεν θα άφηνε τα πράγματα να εξελιχθούν με τον ίδιο τρόπο την επόμενη σεζόν. Ήταν δεδομένο ότι θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του. Και είχε και αρκετά καλή παρέα: Εκτός από αυτόν, στο ρόστερ των Bulls υπήρχαν ακόμα οι Scotti Pippen, Toni Kukoc, Luc Longley, Ron Harper και Steve Kerr σε πρώτο πλάνο, με τους Randy Brown, Jud Buechler, Bill Wennington, Dickey Simpkins και Jason Caffey να είναι οι απαραίτητοι… κομπάρσοι. Οι Bulls όμως δεν είχαν τελειώσει με τις κινήσεις τους.

Η ομάδα έμοιαζε σχεδόν πλήρης. Το “σχεδόν” όμως ήταν η μαγική λέξη. Έλειπε ένας πάουερ φόργουορντ που θα συμπλήρωνε ιδανικά το παζλ που είχε στο μυαλό του ο τεχνικός των «Ταύρων», Phil Jackson, που έψαχνε τον αντικαταστάτη του Horace Grant, ο οποίος είχε αποχωρήσει με προορισμό τους Orlando Magic από την προηγούμενη σεζόν ακόμα. Μέσα σε μία βραδιά όμως το πρόβλημα θα λυνόταν, αν και εκείνη την στιγμή έμοιαζε να ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου: Στις 2 Οκτωβρίου 1995, οι Bulls ανακοίνωσαν ότι πήραν με ανταλλαγή τον Dennis Rodman από τους Spurs, δίνοντας για χάρη του τον Will Perdue!

Ο κόσμος δεν ήξερε πώς να αντιδράσει. Από τη μία πλευρά το Chicago έπαιρνε σχεδόν… τσάμπα έναν τεράστιο παίκτη. Από την άλλη πλευρά, αυτός ο παίκτης ερχόταν με τα δικά του… θέματα. Ήταν ο Dennis Rodman εξάλλου! Σαν να μην έφτανε αυτό, δεν γινόταν να μην θυμάται ο κόσμος ότι ο Rodman την δεκαετία του 80’… ξυλοφόρτωνε τους Jordan και Pippen όντας μέλος των “Bad Boys” των Pistons! Τι θα ακολουθούσε μόνο ο Θεός το ήξερε! Και, επειδή μιλάμε για τον Rodman, τρεις ημέρες μετά την ανταλλαγή του,  στις 5 Οκτωβρίου, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μπροστά στους δημοσιογράφους της ομάδας, έχοντας βάψει το μαλλί του στα χρώματα των Bulls, με έναν ταύρο ζωγραφισμένο στο πάνω μέρος του κεφαλιού του! Μία ενδιαφέρουσα χρονιά ξεκινούσε…

Η ομάδα που όλοι ήθελαν να κερδίσουν…

Ο Rodman είχε προειδοποιήσει τον κόσμο από την προετοιμασία της ομάδας ακόμα: “Ο κόσμος πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι η ομάδα θα είναι κάτι σαν τσίρκο στα εκτός έδρας παιχνίδια. Όλοι θα θέλουν να την δουν. Χωρίς εμένα θα ήταν τσίρκο, αλλά με εμένα τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα”! Όπως αποδείχθηκε, αυτή η δήλωση ήταν πέρα για πέρα προφητική.

Οι Bulls ξεκίνησαν σχετικά ήρεμα, κερδίζοντας τους πρώτους πέντε αγώνες που έδωσαν, χάνοντας τον έκτο αγώνα από τους – χωρίς Shaquille O’Neal – Orlando Magic, με τον Penny Hardaway να τους διαλύει, σημειώνοντας 36 πόντους. Ο Jordan και η παρέα του βέβαια δεν πτοήθηκαν, κερδίζοντας άλλους πέντε αγώνες πριν ηττηθούν από τους Supersonics στο Seattle με 97-92 στις 26 Νοεμβρίου 1995. Τα καλύτερα ωστόσο θα έρχονταν.

Οι Bulls συνέχισαν με σταθερό ρυθμό, κερδίζοντας τα επόμενα 13 παιχνίδια τους, έξι εκ των οποίων εκτός έδρας, με τον κόσμο να παρακολουθεί με θαυμασμό την πορεία τους. Η επόμενη ήττα θα ερχόταν από τους Pacers στις 26 Δεκεμβρίου 1995, ωστόσο το ρεκόρ της ομάδας ήταν πλέον ήδη 23-3 και τον Pippen να αναδεικνύεται “Παίκτης του μήνα” για τον Δεκέμβριο, αφού είχε 25.5 πόντους, 7 ριμπάουντ, 6 ασίστ και 2.4 κλεψίματα μέσο όρο σε αυτό το διάστημα! Τα καλύτερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα…

O τέλειος μήνας και το (μοναδικό) σερί ηττών

Τον Ιανουάριο του 1996 οι Bulls θα ξεχνούσαν να χάσουν. Στην κυριολεξία! Με το σερί τους να έχει ξεκινήσει από τις 29 Δεκεμβρίου 1995, όταν κέρδισαν τους Pacers με 120-93, οι Bulls πέτυχαν 18 συνεχόμενες νίκες, με το επιμέρους ρεκόρ τους τον Ιανουάριο να είναι 14-0! Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ομάδας που το Chicago έμεινε αήττητο για έναν ολόκληρο μήνα! Λογικό ήταν λοιπόν να έρθουν και άλλες τιμές για τον σύλλογο, με τον Jordan να αναδεικνύεται “Παίκτης του μήνα” και τον Jackson να παίρνει το αντίστοιχο βραβείο για τον “Προπονητή του Μήνα”! Την 1η Φεβρουαρίου μάλιστα με τη νίκη τους με 105-85 επί των Kings, οι Bulls έγιναν η γρηγορότερη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που έφτασε τις 40 νίκες, αφού είχαν ρεκόρ 40-3!

Τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Φεβρουαρίου 1996 θα έβλεπαν τον Mahmoud Abdul-Rauf να τους “εκτελεί” με 32 πόντους, οδηγώντας το Denver στη νίκη με 105-99, σταματώντας το σερί του Chicago στις 18 νίκες. Κάποια στιγμή, μάλιστα, οι Nuggets έφτασαν να προηγούνται με 30 πόντους διαφορά. Άλλες δύο μέρες αργότερα τους Bulls θα κέρδιζαν και οι Suns, με 106-96. Ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά κατά την διάρκεια της κανονικής περιόδου που οι “Ταύροι” ηττήθηκαν σε διαδοχικά παιχνίδια.

Γράφοντας ιστορία

Οι Bulls δεν θα άφηναν το πόδι από το γκάζι. Η προοπτική να κάνουν το καλύτερο ρεκόρ όλων των εποχών στο ΝΒΑ ήταν αυτή που τους “έτρεφε”, με πρώτο από όλους τον Jordan. Ο ρυθμός της ομάδας παρέμεινε σταθερός και μετά το All Star Game, στο οποίο ο Jordan κατέκτησε το βραβείο του MVP, δείχνοντας ότι η χρονιά του ανήκε σε όλα τα επίπεδα.

Μετά τις ήττες από τους Nuggets και τους Suns οι Bulls πέτυχαν εφτά νίκες σερί, πριν έρθει το Miami για να τους προσγειώσει απότομα στις 23 Φεβρουαρίου 1996: Παίζοντας χωρίς τον Tim Hardaway, τους κερδίζει με 113-104, με τον Rex Chapman να είναι ο “δήμιος” της ομάδας με 39 πόντους και 9/10 τρίποντα! Παρόλα αυτά, ο Jordan και η παρέα του συνέχισαν απτόητοι κερδίζοντας άλλα έξι παιχνίδια, πριν ηττηθούν στις 10 Μαρτίου 1996 από τους Knicks με 104-72 στο “Madison Square Garden”, στην βαρύτερη ήττα που γνώρισαν μέσα στην σεζόν.

Εξι μέρες αργότερα ο Rodman θα έκανε πάλι τα δικά του. Σε έναν αγώνα με τους Nets στο New Jersey εκνευρίστηκε όταν αποβλήθηκε από τους διαιτητές στο ξεκίνημα του αγώνα, με αποτέλεσμα να ρίξει “κουτουλιά” σε έναν από αυτούς! Η αντίδραση του ΝΒΑ ήταν άμεση, αφού τον απέβαλε από τα επόμενα έξι παιχνίδια του Chicago! Ούτε αυτό βέβαια πτόησε τους Bulls που συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό (ξεκινώντας με τον Kukoc στην θέση του πάουερ φόργουορντ) κερδίζοντας τα 5 από τα 6 παιχνίδια που έλειψε ο Rodman, με τη μοναδική τους ήττα να έρχεται από τους “νεοσσούς” Raptors, οι οποίοι στην πρώτη τους χρονιά στο ΝΒΑ τους κέρδισαν με 109-108 στο Toronto στις 24 Μαρτίου!

Το απόλυτο ρεκόρ

Στις 4 Απριλίου 1996, το Chicago θα εξασφάλιζε το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας στην Ανατολική περιφέρεια, τρεις εβδομάδες πριν την λήξη της κανονικής περιόδου (!), αφού με τη νίκη του με 100-92 επί των Heat είχε πλέον ρεκόρ 64-8. Ακόμα και αν έχανε όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια του, πάλι πρώτο θα ήταν στην Ανατολή! Δεν είχε σκοπό βέβαια να τα χάσει.

Οι Bulls διέλυσαν στον αμέσως επόμενο αγώνα τους Hornets μέσα στην Charlotte με 126-92, πετυχαίνοντας 73 πόντους στο πρώτο ημίχρονο! Τρεις μέρες αργότερα ωστόσο, στις 8 Απριλίου 1996, οι Hornets θα έπαιρναν εκδίκηση, κερδίζοντας μέσα στο “United Center” με 98-97. Αυτή ήταν η πρώτη εντός έδρας ήττα για τον Jordan και την παρέα του έπειτα από 37 συνεχόμενες νίκες στο Chicago. Ούτε αυτή η ήττα θα πτοούσε όμως τους “Ταύρους”, οι οποίοι στις 16 Απριλίου 1996 θα κέρδιζαν με 86-80 τους Milwaukee Bucks και θα γινόντουσαν η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ που θα “έσπαγε” το φράγμα των 70 νικών!

Τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1996, οι Pacers θα μετρίαζαν την χαρά των Bulls, αφού χάρη σε μία βολή του Eddie Johnson σε “νεκρό χρόνο” θα κέρδιζαν μέσα στο Chicago με 100-99. Αυτή ήταν η δεύτερη εντός έδρας ήττα για τους “Ταύρους”, που δεν μπόρεσαν έτσι να ισοφαρίσουν το ρεκόρ των Celtics με τις περισσότερες εντός έδρας νίκες σε μία σεζόν, με 40. Στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου, το Chicago επικράτησε με 103-93 των Bullets (πλέον Wizards) στην Washington, κλείνοντας την σεζόν με ρεκόρ 72-10, το καλύτερο στην ιστορία του ΝΒΑ. Τώρα έμενε να… τελειώσουν την δουλειά…

Ασταμάτητοι!

Στα πλέι-οφ οι Bulls συνέχισαν από εκεί που σταμάτησαν στην κανονική περίοδο: Με το πόδι πατημένο στο γκάζι, μη δείχνοντας έλεος σε καμία περίπτωση. Η αρχή έγινε με τους φιλόδοξους Miami Heat του Pat Riley. O Alonzo Mourning και ο Tim Hardaway έμοιαζαν ανήμποροι να αντιδράσουν, μη προβάλλοντας ουσιαστικά σε κανένα σημείο της σειράς αντίσταση. Οι Bulls θα προκρίνονταν εύκολα με “sweep” (3-0), κερδίζοντας με διψήφια διαφορά και τους τρεις αγώνες (102-85, 106-75, 112-91). Στον δεύτερο γύρο θα τους περίμεναν οι Knicks.

Οι Νεοϋορκέζοι ήλπιζαν ότι θα κατάφερναν να αποκλείσουν τους “Ταύρους”, παρά το γεγονός ότι είχαν το μειονέκτημα της έδρας. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να τα καταφέρουν. Ο Patrick Ewing και η παρέα του πάλεψαν, κέρδισαν τον τρίτο αγώνα στη Νέα Υόρκη με 102-99 στην παράταση, ωστόσο τελικά αποκλείστηκαν με το… τιμητικό 4-1 και πήγαν διακοπές. Σειρά θα έπαιρναν οι Magic.

Το Orlando έμοιαζε τότε ως η επόμενη μεγάλη δυναστεία, έχοντας αποκλείσει έναν χρόνο νωρίτερα το Chicago στον δεύτερο γύρο των πλέι-οφ, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ. Αυτοί οι Bulls που βρήκαν μπροστά τους όμως στα πλέι-οφ του 1996 δεν είχαν καμία σχέση με την ομάδα που αντιμετώπισαν έναν χρόνο νωρίτερα. Το Chicago έδειξε από νωρίς τις προθέσεις του, διαλύοντας τους Magic στον πρώτο αγώνα με 121-83! Το Orlando δεν συνήλθε ουσιαστικά ποτέ από το σοκ, κοιτάζοντας πάντως σε δύο αγώνες στα μάτια το Chicago (στον δεύτερο που ηττήθηκε με 93-88 και στον τέταρτο που έχασε με 106-101), ωστόσο στο τέλος δεν απέφυγε το “sweep” (4-0). Με συνολικό ρεκόρ στα πλέι-οφ  11-1, το Chicago ετοιμαζόταν πλέον για την σειρά των τελικών κόντρα στους φιλόδοξους Seattle Supersonics.

Ο Shawn Kemp, o Gary Payton και ο Detlef Schrempf έμοιαζαν έτοιμοι να σοκάρουν το Chicago, αλλά δεν έμελε να τα καταφέρουν. Μέχρι να καταλάβουν οι Sonics ότι έπαιζαν στους τελικούς του ΝΒΑ ήταν ήδη πίσω με 3-0 στην σειρά! Το μόνο που θα κατάφερνε το Seattle ήταν να κερδίσει τα επόμενα δύο παιχνίδια στην έδρα του, για να “πέσει μαχόμενο” στο Chicago στον έκτο αγώνα, με τους Bulls να κερδίζουν με 87-75 και να κατακτούν το Πρωτάθλημα με 4-2 νίκες, με τον Jordan να αναδεικνύεται “MVP των Τελικών” για 4η φορά στην καριέρα του.

Ήταν το ιδανικό τέλος σε μία τέλεια σεζόν. Την κατά πολλούς καλύτερη σεζόν που έχει πραγματοποιήσει μία ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ. Εκτός αν έχουν διαφορετική άποψη πάνω σε αυτό οι φετινοί Warriors…

Πηγή: NBA Greece