Δοθέντος ότι είμαι Γλύπτρια και Κεραμίστρια, το δεξί μου χέρι υποβάλλεται σε υπερβολική κόπωση. Ως συνέπεια της κοπώσεως αυτής, υπέφερα από φοβερούς πόνους και σιγά – σιγά, το χέρι μου αχρηστεύθηκε τελείως, μούδιασε και ήταν αναίσθητο.
Το τύλιξα, λοιπόν με ένα επίδεσμο και το κρέμασα με νάρθηκα από τον αυχένα. Οι ιατροί στους οποίους κατέφυγα, με απέλπισαν λέγοντας ότι δεν υπάρχει θεραπεία και, συνεπώς, θα έπρεπε να συνηθίσω να ζω με το αριστερό χέρι μόνο. Με βαθειά πίστη και δάκρυα παρακάλεσα τον Αγ. Ραφαήλ να μεσιτεύσει εις τον Κύριο προς βοήθειά μου.
Συγκινημένη, αναχώρησα από την Αδελφότητα για το σπίτι μου. Ήταν πλέον απόγευμα και υπομένοντας τους φρικτούς πόνους μου, περίμενα να περάσουν οι δύσκολες ώρες μέχρι ότου ξημερώσει. Με το χάραμα της αυγής αντιλήφθηκα τελείως ξαφνικά ότι το χέρι μου δεν παρουσίαζε πρόβλημα και ήταν καλά. Έκτοτε το χέρι δεν παρουσίασε κάποια ενόχληση. Την ίαση αυτή θεωρώ ότι την οφείλω στην μεσιτεία του Αγ. Ραφαήλ τον οποίον θα ευλαβούμαι εσαεί.»