Το 1492, μετά την ήττα των Μαυριτανών που είχαν υπό τον έλεγχό τους μεγάλο μέρος της σημερινής Ισπανίας, οι καθολικοί μονάρχες Φερδινάνδος και Ισαβέλλα επιχείρησαν να προσδώσουν αποκλειστικά χριστιανικό χαρακτήρα στη χώρα τους και διέταξαν τους 600.000 Εβραίους κατοίκους είτε να φύγουν είτε να προσηλυτιστούν στον χριστιανισμό.
Όσοι αρνήθηκαν να κάνουν το ένα ή το άλλο, καίγονταν ζωντανοί. Το διάταγμα της Αλάμπρα του 1492, με το οποίο εκδιώχθηκαν οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, παρέμεινε θεωρητικά εν ισχύ μέχρι το 1967.
Με βάση το νομοσχέδιο, οι απόγονοι των Εβραίων που θέλουν να αποκτήσουν την ισπανική υπηκοότητα δεν θα υποχρεώνονται – όπως γινόταν μέχρι σήμερα – να εγκαταλείψουν την υπηκοότητα του κράτους όπου ζουν, αλλά θα μπορούν να έχουν και τις δύο.
Είναι πολύ δύσκολο να καθοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των ανθρώπων που θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το μέτρο αυτό. Σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις οι απόγονοι των Εβραίων αυτών ανέρχονται σε 3 εκατομμύρια.
Οι περισσότεροι από τους Εβραίους της Ισπανίας εγκαταστάθηκαν σε περιοχές της Βόρειας Αφρικής και της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (πολλοί εξ αυτών στη Θεσσαλονίκη), αλλά και σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και πολλοί μιλούσαν μέχρι πρόσφατα μια δική τους ισπανοεβραϊκή διάλεκτο, την λαντίνο.
