Κοινωνικός δαρβινισμός

Τη στιγμή που  κυβέρνηση και εμπλεκόμενοι αναζητούν τη βέλτιστη ισορροπία, στο ακανθώδες θέμα των πλειστηριασμών, κάποιοι συμπολίτες μας, παρεμβαίνουν, μέσα από κοινωνικά μέσα δικτύωσης ή ραδιοφωνικούς διαύλους, με τρόπο και φρασεολογία, που μας αφήνουν άφωνους.

 Ειλικρινά μας ξεπερνά, αυτή η αγριότητα, η έλλειψη  του παραμικρού αισθήματος συμπόνιας, ο απροκάλυπτος κοινωνικός δαρβινισμός, που αποπνέουν οι συγκεκριμένες, δυστυχώς όχι λίγες, τοποθετήσεις. Σπεύδουμε να διευκρινίσουμε, ότι δεν αναφερόμαστε στην εύλογη κριτική, για, αποδεδειγμένες, περιπτώσεις «στρατηγικών κακοπληρωτών», ακινήτων που προδίδουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ή ακόμη και σε χρέη μεταξύ ιδιωτών, που εκφεύγουν από το πεδίο της  κοινωνικής μέριμνας.  Ο λόγος είναι για τις ουκ ολίγες παρεμβάσεις, όπου, με αφοριστικό και ισοπεδωτικό τρόπο, εξαπολύονται φιλιππικοί εναντίον, όλων, συλλήβδην, των δανειοληπτών, που, χωρίς κανένα διαφοροποιητικό κριτήριο, εγκαλούνται ως ανεύθυνοι, που με την απερίσκεπτη συμπεριφορά τους, εκθέτουν σε κίνδυνο, την ευστάθεια του τραπεζικού συστήματος, αλλά και την ευημερία του κοινωνικού συνόλου! Είναι κάτι ανάλογο, σε πολύ πιο άγρια εκδοχή, του αμίμητου «ας πρόσεχαν», που είχε εκστομίσει ο κ. Σημίτης, για τα «θύματα» της κυβερνητικής προπαγάνδας, για το Χρηματιστήριο, την περίοδο του αλήστου μνήμης εκσυγχρονισμού. Εκείνο που εντυπωσιάζει, πέρα από τη, σχεδόν, πανομοιότυπη επιχειρηματολογία και φρασεολογία, είναι ότι σε αυτού του είδους τις παρεμβάσεις, απουσιάζει παντελώς, οποιαδήποτε κριτική προς τις τράπεζες, δηλαδή προς τις διοικήσεις  τους. Αντίθετα, πλεονάζουν οι ύμνοι προς την εξισορροπητική και καθοριστική, για τη λειτουργία της οικονομίας, στο υπάρχον καπιταλιστικό σύστημα, παρουσία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

 Δε χρειαζόμασταν τη συνδρομή οποιουδήποτε επηρμένου σχολιαστή ή ακροατή, για να καταλάβουμε σε ποιο σύστημα ζούμε. Το βιώνουμε, άλλωστε, πολύ καλά στο «πετσί» μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Σε αντίθεση, όμως, με τους λογής «δαρβινιστές», δεν παραιτούμαστε από το δικαίωμα κριτικής, κυρίως δε, από το δικαίωμα «υπεράσπισης των αδυνάτων» και όχι των πανίσχυρων. Διότι, θεωρητικά έστω, ακόμη και στο υπάρχον σύστημα, ακόμη και σε σημερινή, ακραία εκδοχή του, αναγνωρίζεται η ανάγκη προστασίας των αποδεδειγμένα αδύναμων. Δεν επικρατεί, διακηρυκτικά τουλάχιστον, η ανατριχιαστική αντίληψη, που διαχέεται στις προαναφερθείσες τοποθετήσεις, πως, ένας συμπολίτης μας «σκοντάψει», ακόμη και με δική του ευθύνη, δε μένει αβοήθητος, στη μέση του δρόμου, αλλά τον βοηθάμε να σηκωθεί και να σταθεί ξανά στα πόδια του. Γιατί, όπως εύστοχα ειπώθηκε, οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και ποσοστά…

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ