Ο λιπώδης ιστός θεωρείται ως η πιο σημαντική αποθήκη ενέργειας χάρη στο υψηλό θερμιδικό περιεχόμενο των τριγλυκεριδίων σε σχέση με το βάρος τους και τον άνυδρο χαρακτήρα τους. Αν προσθέσει κανείς σε αυτό τη θερμομονωτική ικανότητα του λίπους και την προστασία που παρέχει στα εσωτερικά όργανα από κρούσεις, κατανοεί τη μεγάλη χρησιμότητά του και το γιατί ο οργανισμός του ανθρώπου διαθέτει τόσο αποτελεσματικούς μηχανισμούς διατήρησης του. Δυστυχώς ,στις περισσότερες σύγχρονες κοινωνίες, η αυξημένη λήψη τροφής σε συνδυασμό με τη μείωση της φυσικής δραστηριότητας , έχουν μετατρέψει το λιπώδη ιστό σε ανεπιθύμητο βάρος και αντικείμενο καταπολέμησης.
Στον «πόλεμο» αυτό χρησιμοποιούνται, εκτός των άλλων, σκευάσματα που καλύπτονται από τον όρο «λιποδιαλύτες». Αυτά περιλαμβάνουν συμπληρώματα διατροφής (όπως η l-καρνιτίνη, η λεκιθίνη, η χολίνη και η ινοσιτόλη) και φάρμακα (όπως η εφεδρίνη, η φεντερμίνη και η φενφλουραμίνη). Σε ό,τι αφορά τα συμπληρώματα διατροφής, δεν υπάρχουν επιστημονικές ενδείξεις, αλλά ούτε και η θεωρητική βάση, για το ότι οι ουσίες αυτές μειώνουν το ανθρώπινο λίπος.
Ενδιαφέρον, πάντως παρουσιάζει ένα σχετικά πρόσφατα αναγνωρισμένο συστατικό της τροφής, το συζυγές λινελαϊκό οξύ (CLA),για το οποίο υπάρχουν θεαματικά αποτελέσματα, σε πειραματικό επίπεδο. Σε ό,τι αφορά τα φάρμακα, υπάρχουν ενδείξεις ότι βοηθούν στη μείωση του βάρους(10% κατά μέσο όρο),όχι όμως περισσότερο από εκείνη που επιτυγχάνεται με μείωση των προσλαμβανόμενων λιπών και αύξηση της ενεργειακής δαπάνης. Οι ανεπιθύμητες ενέργειες που συνοδεύουν τη λήψη τους κάνουν απαραίτητη την ιατρική παρακολούθηση.
Ίσως η περισσότερα υποσχόμενη ουσία για τη μείωση του σωματικού λίπους είναι η λεπτίνη , μια ορμόνη που εκκρίνεται από τα λιποκύτταρα προκαλώντας μείωση της όρεξης και αύξηση του μεταβολικού ρυθμού. Προς το παρόν ,ο καλύτερος λιποδιαλύτης δεν είναι άλλος από τη σωματική άσκηση σε συνδυασμό με μια ισορροπημένη διατροφή.
