Μετά την 11η Σεπτέμβρη περιορισμός δημοκρατίας;

Μετά την 11η Σεπτέμβρη περιορισμός δημοκρατίας;

Μέτωπο εναντίον της τρομοκρατίας, ακούμε και διαβάζουμε συχνά ότι προτείνεται από ορισμένες χώρες σε άλλες, για να αντιμετωπιστεί από κοινού το φαινόμενο που, ωστόσο δεν είναι και τόσο «κοινό» σε όλες τις χώρες. Αυτό που είναι τρομοκρατία για ορισμένους, θεωρείται «κίνημα απελευθέρωσης» για άλλους και ένα «αντάρτικο» που δρα εναντίον ενός καθεστώτος µε ομάδες κρούσης σε ξένες χώρες και θύματα άσχετους αθώους πολίτες δεν μπορεί να θεωρηθεί «πατριωτική οργάνωση», αλλά καθαρός τρομοκρατικός οργανισμός.

Σύμφωνα µε την κλίμακα και τις ερμηνείες, φτάσαμε να θεωρούνται ολόκληρα κράτη ως «τρομοκράτες», είναι δε γνωστό ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής συνεχιστής της θεωρίας του Ρήγκαν ο οποίος πρώτος είχε κατονομάσει ορισμένες χώρες ως «τρομοκρατικές» γιατί δεν είχαν υποταχτεί στις εντολές του ή έστω στη «δυτική» επικυριαρχία.

Ωστόσο η τρομοκρατία είναι παρούσα όσο ποτέ άλλοτε και οι συνέπειές της, τραγικές και ολέθριες σε επίπεδο αθώων θυμάτων ή συγκεκριμένων στόχων, αλλά και σε επίπεδο πολιτικών εξελίξεων, σχέσεων και ανακατατάξεων, που σε τελευταία ανάλυση απειλούν ακόμη και την παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη. Οι τρομοκράτες μπορεί να είναι εκτελεστικά όργανα μιας ακόμη και «αόρατης» ηγεσίας ή μιας συγκεκριμένης οργάνωσης πολιτικού θρησκευτικού, κοινωνικού ή και οικονομικού χαρακτήρα. Η τρομοκρατία όμως είναι μια ολόκληρη στρατηγική, ένα μέσο που δίνει μια διαφορετική όψη στη «δυναμική διπλωματία» που είναι τόσο ξεκάθαρα υπαρκτή στην εποχή µας. Μπερδεμένοι οι στόχοι κινημάτων, πατριωτικών πολέμων όχι σε πεδία μάχης, αλλά σε πεδία γενικών εκβιασμών, ιδεολογικών αντιστάσεων κλπ. Οι Βάσκοι αυτονομιστές ήταν τρομοκράτες για την Ισπανία αλλά για τα απελευθερωτικά κινήματα είναι απελευθερωτικό κίνημα. Το ίδιο και οι Αρμένιοι παλαιότερα που µε τα «χτυπήματα» εδώ κι εκεί υπενθυμίζουν το πολύκροτο ζήτημά τους – τη δικαίωση που ζητά ένας ολόκληρος λαός που σφαγιάστηκε και προδόθηκε. Τρομοκράτες και οι μαχητές του IRA στη Βόρεια Ιρλανδία, οι Κούρδοι. Οι μαύροι της Νότιας Αφρικής που διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Πολλές φορές τίθεται το ερώτημα: μπορούν να χαρακτηριστούν µε άλλο τρόπο; Ποιος δικαίωσε ποτέ τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες»; Μα εκείνες ήταν μια εξτρεμιστική οργάνωση που επιδίωκε αποσταθεροποίηση και ανατροπή της δημοκρατικής τάξης της Ιταλίας. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να δικαιωθεί ή έστω να δικαιολογήσουμε ορισμένες ενέργειές τους. Είναι όμως το ίδιο όταν έχουμε να κάνουμε µε τους Ισλαμιστές; Ότι εκπροσωπούν προδομένους λαούς, έχουν δίκιο και μάχονται για τη δικαίωσή τους. Όμως παίζει κάποιο ρόλο και ο τρόπος, τα μέσα, ο χώρος και το «μήνυμα» που πηγάζει από τη δράση. Από την άποψη αυτή κάθε ενέργεια που στρέφεται εναντίον αθώων για να «τιμωρήσει» τρίτους ενόχους (ή υποτιθέμενους κάποτε ενόχους) είναι τρομοκρατία που δεν μπορεί µε κανένα τρόπο να ενταχθεί στο « Διπλωματικό Παιχνίδι».

Ανεξάρτητα όμως από το είδος, την υφή και την προέλευση – ή την οποιαδήποτε δικαιολόγησή της – η τρομοκρατία κατάντησε μια αληθινή μάστιγα του καιρού µας.

Εδώ και εξήντα χρόνια πρωτοπαρουσιάστηκε η λεγόμενη σήμερα «διεθνής τρομοκρατία» που αποσκοπούσε στο να κάνει αισθητή την παρουσία – και το πρόβλημα – των Ιρλανδών τότε, των Ιρακινών ή Αφγανών σήμερα. Όταν έγιναν οι πρώτες τρομοκρατικές ενέργειες δεν σχετίζονταν µε τοπικό πολιτικό χαρακτήρα αλλά λειτουργούσε ως μοχλός διεθνοποίησης του προβλήματός τους. Μπορεί να ρωτήσει κάποιος σήμερα, μετά από έξι δεκαετίες τέτοιων ενεργειών, τι κέρδισαν οι οργανώσεις αυτές που μιμούμενες τις παλιότερες και επιδόθηκαν σε ενέργειες σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Ουσιαστικά λοιπόν δεν πέτυχαν και σημαντικά αποτελέσματα, αντίθετα μπορεί να πει κανένας ότι ζημιώθηκε η Δημοκρατία.

Είναι γνωστό ότι σε όλες τις χώρες και περισσότερο στις δυτικοευρωπαϊκές που είναι «στόχοι» έχουν ληφθεί ένα σωρό μέτρα ασφαλείας των αεροδρομίων, των σιδηροδρομικών σταθμών, των λιμανιών, κτιρίων ξένων πρεσβειών, «υψηλών προσώπων» κλπ.

Οι διωκτικές αρχές έχουν εφοδιαστεί µε τα τελευταία σύγχρονα τεχνολογικά μέσα για τον εντοπισμό υπόπτων, ειδικές μονάδες εκπαιδεύονται στην καταστολή της ένοπλης ατομικής βίας, υπάρχει και αναπτύσσεται συνεχώς ένας διευρωπαϊκός συντονισμός, µ’ άλλα λόγια η «άμυνα» κάθε χώρας απέναντι στον «εχθρό» που λέγεται τρομοκράτης, ενισχύθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Κι όμως, οι πράξεις τρομοκρατίας δεν σταμάτησαν, ούτε καν περιορίστηκαν. Αντιθέτως, η παγκόσμια κοινή γνώμη σήμερα πιστεύει, σήμερα ότι μπορεί να κινδυνεύει παντού και όχι µόνο τα συμβολικά κτίρια ή κάποιες προσωπικότητες.

Οι τρομοκράτες όπως γράφει και ο Φίσερ «επιζητούσαν κάποια αναγνώριση και ένα είδος – παράλογης βέβαια για τους άλλους – νομιμοποίησης ενώ από την άλλη οι κυβερνήσεις επιδιώκουν να είναι σε θέση όλο και περισσότερο να προφυλαχθούν από τις επιθέσεις αυτού του είδους. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε µε μια αντιπαράθεση που δεν ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες. Αν μια κυβέρνηση τηρήσει σκληρή και αδιάλλακτη στάση απέναντι στα αιτήματά τους, διακινδυνεύει ανθρώπινες ζωές. Αν φανεί διαλλακτική και υποχωρητική, διακινδυνεύει το πολιτικό κύρος της. Μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα είναι στημένο ολόκληρο το οικοδόμημα της τρομοκρατίας και κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η συνέχεια του «πολέμου» καθώς αναμένεται ότι όσο θα αυξάνεται η φτώχεια και τα μέτρα καταστολής και όσο περιορίζεται η Δημοκρατία στο όνομα της ασφάλειας, θα υπάρχει βία κάθε μορφής στο μέλλον.

Πηγή: https://www.kontranews.gr/PARAPOLITIKA/342230-Meta-ten-11e-Septembre-periorismos-demokratias ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ



Ακολουθήστε μας σε Google News, Facebook και Instagram και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ γράψτε το σχόλιο σας!
Το όνομα σας ...