Μια συζήτηση που ανακυκλώνεται: Ποιος έκλεισε το Μέγκα;

Πριν απαντήσουμε  στο ερώτημα «ποιος έκλεισε το Μέγκα», πρέπει να δούμε ποιοι το άνοιξαν και ποιοι το συντηρούσαν. Δεν πρόκειται για μυστικά.

Το άνοιξαν πέντε εκδότες που είτε έκαναν δουλειές με το κράτος είτε υποστήριζαν άλλους που έκαναν. Αν βάζαμε ονόματα στον όρο «νταβατζήδες» που χρησιμοποίησε ο Καραμανλής  τα δικά τους θα ήταν πρώτα.

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Το άνοιξαν καταπατώντας, με διακομματική ανοχή, κρατική περιουσία: τη συχνότητα. Και δεν το άνοιξαν ως επιχείρηση από την οποία θα κέρδιζαν, αλλά ως μοχλό πίεσης, για ίντριγκες και  άλλες κερδοφόρες δραστηριότητες  που χρηματοδοτούσε ο κρατικός προϋπολογισμός: δημόσια έργα, πάσης φύσεως προμήθειες, κοινοτικό και τραπεζικό χρήμα. Αλλά και ιδιωτικό χρήμα με το κόλπο του Χρηματιστηρίου.

Αυτά σε συνδυασμό με εφημερίδες απέληξαν σε χειραγώγηση του πολιτικού συστήματος-κομμάτων  και πολιτικών. Κάποιοι νόμιζαν ότι η δουλειά του καναλάρχη είναι να υποδεικνύει στον πρωθυπουργό πώς θα κυβερνήσει, στους υπουργούς τι θα υπογράφουν και στα κόμματα τι θα λένε.

Στοχοποιούσαν πολιτικούς που δεν τους έκαναν τα χατίρια, ή δεν ανήκαν στον κύκλο των pet που συντηρούσαν, έκαναν ενημέρωση με μονοθεματικά δελτία εναντίον των κυβερνήσεων, διέσυραν πολιτικούς -και τις οικογένειες τους -που  δεν κάθονταν «σούζα».  Όποιος έλεγε «όχι» σε επιλογές που εξυπηρετούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα τον περιλάμβαναν κάτι καλά παιδιά και τον έκαιγαν πολιτικά.

Μόνος ένας επώνυμος πολιτικός, ο Στέφανος Τζουμάκας, κατήγγειλε θαρραλέα στο Εκτελεστικό Γραφείο του ΠΑΣΟΚ ότι δέχθηκε υποδείξεις από μιντιάρχη. Και στη συνέχεια  βγήκε από την πολιτική.

Υπήρχαν οι εκλεκτοί που έβγαιναν πρώτο τραπέζι πίστα στις εκπομπές  -άρα έβγαιναν και βουλευτές- υπήρχαν και αυτοί που είχαν κηρυχθεί υπό διωγμό γιατί δεν έδιναν γη και ύδωρ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, τον οποίο λοιδορούσαν και από το κανάλι και από τις εφημερίδες τους ορισμένοι.

Στην πορεία όμως, ακόμη και όταν κανάλι ήταν στην κορυφή το ταμείο ήταν μείον. Για διάφορους λόγους. Π.χ.  ορισμένοι από τους μετόχους έκαναν δουλειές και… μέσα στο Κανάλι και συχνά οι παραγωγές που του πουλούσαν ήταν ακριβές, αφού χρέωναν κατά βούληση.

Επίσης οι αμοιβές κάποιων δημοσιογράφων ήταν ιλιγγιώδεις και διαμορφώνονταν με βάση το νταλαβέρι με τα αφεντικά και τις παρέες των αφεντικών, ή την προθυμία τους  να λειτουργούν σαν καμαρίλα. Άλλοι έκαναν καριέρα στο ρεπορτάζ, στον ιδρώτα του γραφείου, και άλλοι στα ακριβά εστιατόρια, στις καλοκαιρινές μπιρίμπες στα κότερα και στις σαχλαμαρίτσες των δεξιώσεων κατευθύνοντας σε εταιρίες που είχαν συστήσει.  Αυτά  είναι κακοδιαχείριση. Τα πρακτικά της  Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής προσφέρουν άφθονο υλικό.

Εκεί αναλάμβαναν οι τραπεζίτες. Είτε γιατί ορισμένοι μια παρέα ήταν με τους καναλάρχες, είτε γιατί δεν άντεχαν το μπούλινγκ, που θα έβλαπτε και την τράπεζά τους, άνοιγαν οι κρουνοί των δάνειων.  Άλλα λεφτά πήγαιναν για να καλυφθεί η χασούρα από τις ακριβές παραγωγές, άλλα για να καλυφθούν, εν μέρει, προηγούμενα δάνεια, άλλα για το μισθολόγιο και άλλα διοχετεύονταν σε άλλες δραστηριότητες και από εκεί σε τσέπες και προφανώς στο εξωτερικό.

Κι ύστερα ήλθε ο Τσίπρας

Με την πολιτική μεταβολή του 2015 αυτή η «ευχέρεια» της «αέρα -πατέρα» δανειοδότησης χάθηκε. Ο Τσίπρας και υπουργοί του, ούτε είχαν παρτίδες με τους μιντιάρχες, ούτε ήθελαν να αποκτήσουν -αλλά δεν θα μπορούσαν, εδώ που τα λέμε, να δίνουν πλέον δανεικά και αγύριστα. Στις συναναστροφές των καναλαρχών δεν υπήρχαν υπουργοί να χαριεντίζονται με καλεσμένους που φέσωναν τράπεζες, ασφαλιστικά Ταμεία, ή την Εφορία.

 Ο Τσίπρας μετατρέπεται σε διώκτη των ΜΜΕ και της …αστικής δημοκρατίας γιατί δεν κάθεται στην ίδια ροτόντα με τα αφεντικά των ΜΜΕ και τους φίλους τους, να κάνουν κομπλιμέντα στην οικοδέσποινα για τη μαγειρική της – και ας έτρωγαν κέτερινγκ, ή τις δημιουργίες της Φιλιππινέζας.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός απέρριψε νωρίς το φλερτ για «συνεργασία» και η γάτα Ιμαλαΐων ξέρει πολλά γι’ αυτό. Από αυτή την άποψη έχουν δίκιο ορισμένοι που ισχυρίζονται ότι «ο Τσίπρας έκλεισε το Μέγκα». Ο καθένας δικαιούται να έχει την εκτίμησή του. Αλλά αυτά βγάζουν μάτι.

Πρακτικά το Μέγκα έκλεισε επειδή στην τελευταία φάση του είχε χρέη και οι μέτοχοί του είχαν κι αυτοί χρέη. Το  έκλεισαν οι -τρεις- στο τέλος ιδιοκτήτες του.   Όταν έκλεισαν οι τραπεζικές ευκολίες αρνήθηκαν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να καλύψουν τις ζημιές- όπως άλλωστε δε βάζουν και όσοι το πήραν με τη  δημοπρασία μετά τη χρεοκοπία.

Από τους παλιούς, οι δυο είχαν και δεν ήθελαν -ο ένας έχει και άλλο κανάλι-και ο τρίτος είχε, αλλά δεν μπορούσε  να τα εμφανίσει. Δεν έκαναν δηλαδή ότι κάνει κάθε κάθε επιχειρηματίας που θέλει να κρατήσει την επιχείρησή του. Γιατί απλούστατα γι’ αυτούς δεν ήταν επιχείρηση.

Ήταν εργαλείο για άλλες επιχειρήσεις. Εργαλείο χρηματοδοτούμενο από το κράτος με διάφορες παροχές και από τις τράπεζες. Έκαναν τη δουλειά τους με ξένα κόλλυβα.

Με τους Συριζαίους αυτή η δυνατότητα εξέλιπε. Καταλάβαν ότι το  έργο  «και τζάμπα και  μάγκας» τελειώνει. Αν θέλουν να έχουν κανάλι πρέπει να πληρώνουν. Αλλά γιατί να πληρώνουν αν δεν εξυπηρετούνται οι παράλληλες επιδιώξεις τους;

Έτσι κατέβασαν ρολά, αφήνοντας απλήρωτους τους εργαζομένους. Τους πραγματικούς, όσους ζούσαν από το μισθό τους. Οι αμειβόμενοι πλουσιοπάροχα από τα δανεικά και  οι πολυθεσίτες, δεν είχαν ανάγκη. Με άλλα λόγια το Μέγκα έκλεισε όταν δεν μπορούσε να κάνει τη  δουλειά για την οποία δημιουργήθηκε.  Και η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό ήταν ότι εξελέγη μια κυβέρνηση που όχι μόνο δεν είχε την υποστήριξή του, αλλά πολεμήθηκε από κατασκευαστές δελτίων ειδήσεων και εκπομπάρχες. Ο αχρείος Τσίπρας πήγε και κέρδισε εκλογές χωρίς να τους έχει δίπλα του!

Ήταν η πραγματική χρεοκοπία. Η τρίτη αποτυχία, πάνω σε δυο προηγούμενες, που απορροφήθηκαν. Μια το 1997, όταν την κούρσα στη ΝΔ κέρδισε ο Κ. Καραμανλής. Και η δεύτερη το 2007 όταν δεν επικράτησε στο ΠΑΣΟΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Βρίζοντας το  κοινό

Ουσιαστικά το Μέγκα χρεοκόπησε κατ’ ανάλογο τρόμο με τον ΔΟΛ -που ήταν και μέτοχος του: πρώτα δημοσιογραφικά και μετά οικονομικά. 

Όταν ξεκίνησε ήταν το κανάλι της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης-  ενώ ο Αντένα ήταν το συντηρητικό κανάλι. Με τον καιρό διολίσθησε σε αντιπαλότητα με αυτή την παράταξη και ήλθε σε αντίθεση με τους προοδευτικούς πολίτες: την ιστορία τους, τους αγώνες, τις αξίες, την αισθητική τους.   

Στο τέλος επιχείρησε να τους χειραγωγήσει υποδεικνύοντας τι θα ψηφίσουν και να τους υποβάλει φρόνημα και ιδεολογία. Είναι αξέχαστες οι δημοσκοπικές ακροβασίες, τα σηκωμένα δάκτυλα, τα από καθέδρας κηρύγματα, τα μεθοδευμένα πάνελ.

Δεν έκαναν ενημέρωση, αλλά προπαγάνδα. Αγόρευαν υπέρ του Σημίτη και του πατρός Μητσοτάκη και κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και εξηγούσαν γιατί βλάπτουν την κοινωνία οι απεργοί και γιατί οι αριστεροί κρύβουν μέσα τους τον Στάλιν.

Με άλλα λόγια δίπλα στους εργαζομένους και τους παρουσιαστές που προσέθεταν με τη δουλειά τους στο κανάλι, υπήρχαν κι αυτοί που αφαιρούσαν. Εξαιτίας τους το πραγματικό τέλος είχε προηγηθεί του κλεισίματος. Με την απαξίωση του καναλιού. Με την αποστροφή των πολιτών σε κάποιες ενημερωτικές εκπομπές και δελτία ειδήσεων.

Στα ΜΜΕ όποιος χάνει θεατές, αναγνώστες, ακροατές, τελειώνει. Αυτά για το Μέγκα χάθηκαν. Εγκαταλείφθηκε από το κοινό του και υποχωρούσε στις μετρήσεις, λόγω της πολιτικής που ακολούθησε, την αλαζονεία και την υπεροψία που έβγαινε στο γυαλί, την προσβολή όποιου δεν χωρούσε στα προκρούστεια μέτρα του. Αυτά το έκλεισαν. Τα υπόλοιπα είναι κολοκυθοκορφάδες…