Νέο μνημόνιο;

Φαίνεται πως ο Κωνσταντίνος Μίχαλος «πλήρωσε», μεταξύ άλλων, τη θετική του στάση, για την ανάγκη εξόδου της χώρας, από τον μνημονιακό εφιάλτη.

 «Κάρφωσε» μάλιστα την ηγεσία του πρώην κόμματος του, με το ρητορικό ερώτημα «θέλαμε να μείνουμε άλλα πέντε χρόνια σε μνημόνια;». Προφανώς ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ, δε συμμερίζεται την άποψη που κυριαρχεί και στο πρώην κόμμα του, ότι… συνεχίζονται τα μνημόνια. Δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, για μια γόνιμη και απροκατάληπτη συζήτηση, ξεκαθαρίζοντας  κάποιες κρίσιμες έννοιες. Τι εννοούμε, κατ` αρχήν,  με τη λέξη Μνημόνιο, όπως το βιώσαμε  αυτά τα οκτώ χρόνια; Πρόκειται για μια σειρά πραγμάτων, που συνέθεσαν αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε Μνημόνιο, που είναι η ύπαρξη Δανειακής Σύμβασης, προγράμματος χρηματοδότησης και τμηματικής εφαρμογής του (οι περίφημες δόσεις), συνδεδεμένης απαρέγκλιτα με την υλοποίηση, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, ενός τεράστιου, κάθε φορά, όγκου υποχρεωτικών δράσεων, συνήθως νομοθετικού χαρακτήρα, των περίφημων προαπαιτούμενων. Θυμίζουμε ότι, η ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης, του λήγοντος προγράμματος, προϋπέθετε την εκπλήρωση 88 προαπαιτούμενων, το καθένα εκ των οποίων, σε πολλές περιπτώσεις, προϋπέθετε ανάλογα μεγάλο αριθμό «υποδράσεων». Είναι τα περίφημα «κουτάκια», για τα οποία μίλησε ο υπουργός Οικονομικών και τα οποία, στην πράξη, «μεταφράζονταν» σε μια ασφυκτική, καταθλιπτική, θα λέγαμε, εποπτεία, που αφαιρούσε από την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση, τη δυνατότητα αυτόνομης χάραξης πολιτικής και επιλογών, ακόμη και σε απλά ζητήματα καθημερινότητας. Τα «κλειδιά» της χώρας είχαν, ουσιαστικά, «παραδοθεί» σε μια ομάδα διορισμένων υπαλλήλων-έστω υψηλόβαθμων-που, πολλές φορές, τορπίλιζαν απολύτως ώριμες και λογικές πρωτοβουλίες, στο όνομα ακατανόητων εμμονών ή προκαταλήψεων ή, ακόμη, επικράτησης μιας κατ` εξακολούθηση τιμωρητικής αντίληψης. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συνέβη με τη ρύθμιση των 100 δόσεων, για χρέη προς την εφορία, που θεσπίστηκε το πρώτο διάστημα, της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από τη Νάντια Βαλαβάνη και είχε διπλά ωφέλιμο αποτέλεσμα: Αφ` ενός ανακούφισε εκατοντάδες χιλιάδες οφειλέτες, παρέχοντας τη δυνατότητα ρύθμισης των χρεών τους, αφ` ετέρου αύξησε σημαντικά τα κρατικά έσοδα. Κι όμως, αυτή την απόλυτα ορθή και εκ του αποτελέσματος επιτυχημένη ρύθμιση, υποχρεώθηκε η κυβέρνηση, να την ακυρώσει, επαναφέροντας το, καθ` όλα αποτυχημένο, πάγιο καθεστώς των 12 δόσεων, για όλους. Αραγε, δε σημαίνει τίποτα πως όλα αυτά, θ` αποτελούν παρελθόν, από τις 21 Αυγούστου; Η, μήπως κάποιοι είχαν συνηθίσει ή και βολευτεί, με το μνημονιακό καθεστώς;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ