«Γίνεται συνεχώς τώρα τελευταία, λόγος για χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, χωρίς να γίνεται κατανοητό σε τι συνίσταται αυτός ο χωρισμός, και γι’ αυτό προκαλείται μεγάλη σύγχυση. Κατ’ αρχάς δεν μπορεί να γίνεται λόγος για χωρισμό, γιατί κανένας στο Κράτος δεν μπορεί να είναι χωρισμένος από αυτό, όλοι κάποια σχέση πρέπει να έχουν μαζί του.

Κάθε Σύλλογος, κάθε Σωματείο έχει μια νομική συγκρότηση, ένα καταστατικό που δηλώνει τη σχέση που έχει με τα μέλη του και το Κράτος. Κανένας δεν μπορεί να είναι “κράτος εν κράτει”. Ετσι, αντί να ομιλούν για χωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, πρέπει να ομιλούν για σχέση, καθορίζοντας το είδος της σχέσης. Για παράδειγμα, το Βατικανό είναι Κράτος, αλλά έχει συνάψει κονκορδάτο, που καταγράφει τη σχέση που έχει με το Ιταλικό Κράτος.

Επειτα, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για σχέση Κράτους και Εκκλησίας, αλλά για καθορισμό σχέσεως μεταξύ κρατικής και εκκλησιαστικής διοίκησης. Γι’ αυτό όσοι γνωρίζουν καλά τα πράγματα και δεν διακατέχονται από ιδεολογικές και συνθηματολογικές αγκυλώσεις ομιλούν για οριοθέτηση ή εξορθολογισμό σχέσεων Κρατικής και Εκκλησιαστικής διοίκησης. Αυτή είναι η ακριβής φράση για το θέμα αυτό.

Υπό αυτό το πρίσμα υφίσταται η “διακριτότητα των ρόλων εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης”, όπως επισημαίνεται σαφώς στο 3ο άρθρο του Συντάγματος, το οποίο όμως είναι «υποκείμενο» στο 13ο άρθρο του Συντάγματος, που αναφέρεται στη θρησκευτική ελευθερία. Μπορεί μια επιτροπή ειδημόνων από τις δύο πλευρές να εντοπίσει με νηφαλιότητα ελάχιστα θέματα στα οποία μπορεί να γίνη ευκρινέστερη οριοθέτηση των σχέσεων, τα οποία επανειλημμένως έχω εντοπίσει στα κείμενά μου, και τίποτε περισσότερο. Ουσιαστικά είναι οι νόμοι περί του Καταστατικού Χάρτου της Εκκλησίας της Ελλάδος και περί των Εκκλησιαστικών Δικαστηρίων. Τίποτε περισσότερο.

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι επιτρεπτό να τραυματίζεται η ενότητα του λαού μας ούτε από ανεπίτρεπτες συγχύσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις, αλλά ούτε από καθαρή άγνοια».