Οι Δημοκρατικοί στοχοποιούν Πούτιν και… Τραμπ!

Αναµφίβολα πρόκειται για µια κίνηση που µεταφράζεται και µόνον ιατρικής πλευράς, λόγω της προφανούς εµµονικότητας (αν µπορώ να χρησιµοποιήσω τον όρο) και της “ρωσοφοβίας” που διακατέχει µερίδα Αµερικανών της Γερουσίας. Η απόφαση της Αµερικανικής Γερουσίας για επιβολή νέων κυρώσεων κατά της Μόσχας, οι οποίες θα έχουν έναρξη ισχύος την 22α Αυγούστου (τέτοια ταχύτητα!) και µάλιστα να συµπεριλάβουν και τον γνωστό ρωσικό αεροµεταφορέα “Αεροφλότ” µε το πρόσχηµα της υπόθεσης Σκριπάλ, µόνον µε τους παραπάνω χαρακτηρισµούς µπορεί κάποιος να την προσεγγίσει. Με τα νέα µέτρα, προβλέπονται νέοι ασφυκτικοί περιορισµοί όσον αφορά στο “ρωσικό δηµόσιο χρέος, στους ολιγάρχες και τις κρατικές ρωσικές επιχειρήσεις”. Ενώ και αυτό είναι το πλέον σοβαρό, η Ουάσιγκτον µπορεί να αρνηθεί το δικαίωµα να προσγειωθεί σε αµερικανικό αεροδρόµιο, αεροσκάφος από οποιαδήποτε αεροπορική εταιρεία που ελέγχεται από τη ρωσική κυβέρνηση! Και η αντίδραση του Κρεµλίνου δια του γραµµατέα Τύπου της ρωσικής προεδρίας Ντµίτρι Πεσκόφ, ότι “τώρα πια µπορούµε να περιµένουµε οτιδήποτε από την Ουάσιγκτον στις διεθνείς σχέσεις”, αποτυπώνει στην ουσία την αγανάκτηση της ρωσικής πλευράς, απέναντι της άνευ λογικής στρατηγική της Ουάσινγκτον. Σε ότι έχει σχέση µε τις αµερικανορωσικές σχέσεις βεβαίως, για τις οποίες, τουλάχιστον οι δύο πρόεδροι κάνουν σοβαρές προσπάθειες για αλλαγή του κλίµατος. Και ως ένα σηµείο πράγµατι το έχουν καταφέρει, όπως αυτό είναι καταγεγραµµένο το τελευταίο διάστηµα. Ωστόσο, προς στιγµήν επίσηµες αντιδράσεις από τον Λευκό Οίκο δεν υπάρχουν. Και όλα αυτά συµβαίνουν, παρά την απόρριψη από την Μόσχα µε στοιχεία και επανειληµµένα των κατηγοριών, περί δηλητηρίασης του πρώην διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του Τζούλιας στο Salisbury της Βρετανίας. Οι νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσικής Οµοσπονδίας, πράγµατι µπορούν να δυσκολέψουν έτι περαιτέρω την Μόσχα και να επηρεάσει την ρωσική καθηµερινότητα, αυτός είναι άλλωστε και ο στόχος των νέων κυρώσεων, να πιεστεί ακόµη περισσότερο η Ρωσία. Ποιος όµως πρωτοστάτησε σε αυτό το νέο επεισόδιο του πολυετούς σίριαλ των ρωσικών κυρώσεων; Το ενδιαφέρον είναι ότι, οι έξι γερουσιαστές οι οποίοι κατέθεσαν το νοµοσχέδιο προς ψήφιση στην Γερουσία ανήκουν όλοι στο Δηµοκρατικό κόµµα! Ενδεικτικό προφανώς της εµπάθειας που τρέφει το Δηµοκρατικό κόµµα απέναντι στον πρόεδρο της Ρωσικής Οµοσπονδίας Βλαντίµιρ Πούτιν. Βέβαια, χρειάστηκαν και αρκετοί από το Ρεπουµπλικανικό κόµµα προκειµένου να υπερψηφιστεί το νοµοσχέδιο αλλά αυτό έχει δευτερεύουσα σηµασία. Οι πρωτοστατούντες Δηµοκρατικοί γερουσιαστές είναι: Ρόµπερτ Μενέντεζ (από το Νιου Τζέρσεϋ), Λίντσεϊ Γκράχαµ (Νότια Καρολίνα), Τζον Μακέιν (Αριζόνα), Κόρυ Γκάρντνερ (Κολοράντο), Μπεν Κάρντεν (Μέριλαντ), Τζιν Σαχίν (Νιου Χάµσαϊρ). Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά την σχέση που µπορεί να έχουν οι εν λόγω γερουσιαστές, θα διαπιστώσει ότι ανήκουν όλοι τους στο κλίµα της οικογένειας Κλίντον και κατά συνέπεια της επιρροής του γνωστού Τζόρτζ Σόρρος. Το ενδιαφέρον επίσης είναι ότι γί αυτό το νοµοσχέδιο χρησιµοποιήθηκε ως άλλοθι ο νόµος CAATSA του 2017 του νυν προέδρου Ντόναλντ Τραµπ «για την καταπολέµηση των αµερικανικών εχθρών µέσω κυρώσεων»! Με το εν λόγω νοµοσχέδιο, ταυτίζεται πλέον η Ρωσία, µε την Λαϊκή Δηµοκρατία της Κίνας και το Ιράν! Και το ακόµη πιο ενδιαφέρον είναι ότι, λόγω του κανονισµού της Γερουσίας, η δυνατότητα παρέµβασης ή ακύρωσης του νόµου από τον Ντόναλντ Τραµπ είναι πολύ περιορισµένη έως αδύνατη. Στα µέτρα του νοµοσχεδίου προβλέπεται ακόµη και ίδρυση «Εθνικού Κέντρου Προβληµατισµού ρωσικών Απειλών», κάτι που υπήρχε επί εποχής Τζόζεφ Κέννεντυ!  Επίσης, και αυτό είναι ακόµη πιο σοβαρό, µε δεδοµένες τις δηλώσεις Τραµπ, στο εξής απαγορεύεται η αποχώρηση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ χωρίς την έγκριση της Γερουσίας! Είναι προφανές λοιπόν ότι το αµερικανικό κατεστηµένο, δια του Δηµοκρατικού κόµµατος και µερίδας των Ρεπουµπλικανών Γερουσιαστών, δεν επιχειρούν µόνον να στοχοποιήσουν τον Βλαντιµίρ Πούτιν αλλά και τον ίδιο τον Αµερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραµπ, αφαιρώντας του το δικαίωµα της επιλογής σε καίρια ζητήµατα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Τόσο στις αµερικανορωσικές όσο και στις ευρωατλαντικές σχέσεις. Όµως, το παιχνίδι έχει ακόµη πολύ δρόµο.

Απόστολος Ρόσσιος