Οι μόνοι ωφελημένοι

Η περίπτωση του Κώστα Ζουράρι, δεν είναι η μόνη που δείχνει την έκπτωση του πολιτικού λόγου, στο κατώτερο επίπεδο του «στεατοπυγικού συστήματος», για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του πρώην υφυπουργού Παιδείας.

Θα λέγαμε ότι ο πολιτικός λόγος, παρακολουθεί τη γενική έκπτωση του δημόσιου λόγου, με αποκορύφωμα ορισμένες τηλεοπτικές εκπομπές (κάτι χειρότερο και από «σκουπίδια») που σε «μεταφέρουν» στην «εποχή των σπηλαίων», αν όχι και πιο πίσω. Ειδικά, όμως, η έκπτωση του πολιτικού λόγου, στο επίπεδο της βωμολοχίας και του γηπεδικού χουλιγκανισμού, παράγει άμεσα αποτελέσματα, καθώς, η ευθεία σχέση του πολιτικού με τους πολίτες, στο αντιπροσωπευτικό μας σύστημα, τον καθιστά οιονεί «παιδαγωγό», αλλά και διαμορφωτή μιας συγκεκριμένης αντίληψης, για τη δημόσια ζωή και τα πολιτικά μας πράγματα. Απ` αυτή την άποψη, ίσως ακόμη χειρότερες και από τον, ασυνάρτητα υβριστικό, λόγο του Κώστα Ζουράρι, είναι δηλώσεις όπως αυτές του κ. Πάγκαλου, που «διαπιστώνει» ότι η Ελλάδα αποτελείται από «λαό ηλιθίων»! Προχωρά δε σε μια τέτοια «διαπίστωση», ένας άνθρωπος, που εκλεγόταν από ένα σημαντικό τμήμα αυτών των «ηλιθίων», συνεχώς επί τριάντα και πλέον έτη.

Δε θα μπούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε, την αφωνία για την «ύβρη» του κ. Πάγκαλου, από όσους κατακεραύνωναν τις προηγούμενες ημέρες, τον κ. Ζουράρι. Η «μεροληψία» τους είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Όμως, καλό θα είναι και αυτοί οι «μονόφθαλμοι», να αναλογιστούν, όπως συμβαίνει με όλα τα «εγκλήματα», ποιος ωφελείται απ` αυτές τις «αυτοχειριαστικές» δηλώσεις, που, με τον αφοριστικό και ισοπεδωτικό τους χαρακτήρα, υπονομεύουν εκ των έσω, την αξιοπιστία του ίδιου του πολιτικού συστήματος, στην κοινοβουλευτική-αντιπροσωπευτική του έκφραση. Είναι αυτοί που, χωρίς πια να τηρούν τα προσχήματα, επιδιώκουν να γυρίσουν το «ρολόι της Ιστορίας», πίσω, στη νύχτα της 20^ης προς την 21^η Απριλίου 1967. Που δε διστάζουν να αναγορεύουν τον αλήστου μνήμης δικτάτορα, σε «αόρατο» τιμητή της πολιτικής μας ζωής και «μέτρο σύγκρισης» της εθνικής ευαισθησίας. Μιλάμε δε για τη δικτατορία, που, πέραν όλων των άλλων, κατέρρευσε υπό το βάρος της εθνικής τραγωδίας, που ή ίδια προκάλεσε, στην Κύπρο, με το αδιανόητο πραξικόπημα εναντίον του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου.

Όταν, όμως, έχεις πολιτικούς, του «δημοκρατικού τόξου», που, με περίσσια αφροσύνη, «πυροβολούν τα πόδια» τους, τότε ας μην απορούμε γι` αυτή την  παλινδρόμηση, στις σκοτεινές όψεις του νεότερου ιστορικού μας βίου…