Θυμάστε τι είχε γίνει πριν 10 χρόνια, όταν η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα, προσφωνώντας το νεοεκλεγμένο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια, είχε αναφέρει πως τα νέα δεδομένα οδηγούσαν σε παραχώρηση τμήματος της εθνικής κυριαρχίας. Ξεσηκώθηκε, τότε, μέγας σάλος, που υποχρέωσε την κ. Μπενάκη, να διευκρινίσει ότι αναφερόταν στα όσα απέρρεαν από την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε συνδυασμό με όσα περιέχονται στο άρθρο 28 του Συντάγματος, προσθέτοντας ότι η παρέμβαση της είχε την έννοια της εγρήγορσης, ώστε, τουλάχιστον, να διαφυλαχθεί ο σκληρός πυρήνας της κυριαρχίας. Τώρα, μετά έξι χρόνια μνημονίων, τέτοιες δηλώσεις θα φάνταζαν ως «πταίσμα».
Ακόμη κι έτσι, όμως, υπάρχουν τα όρια, που ανέφερε η κ. Μπενάκη, τα οποία ξεπερνάει η προχθεσινή παρέμβαση των εκπροσώπων της Κομισιόν. Δεν ξέρουμε αν έχει συνειδητοποιηθεί, αλλά αυτό που συνέβη, είναι ότι δυο διορισμένοι αξιωματούχοι αξίωσαν από την εκλεγμένη ελληνική κυβέρνηση, να παρέμβει στη Δικαιοσύνη, καταλύοντας την ανεξαρτησία της, υπαγορεύοντας την, με συνοπτικές διαδικασίες, αθώωση κατηγορουμένου.
Αναρωτιόμαστε αν, ακόμη και στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση, θα γινόταν ανεκτή μια τέτοια παρέμβαση, σε οποιοδήποτε κράτος-μέλος. Κι όμως αυτή τη συμπεριφορά των κ.κ. Ντομπρόφσκις και Μοσκοβισί, που δε θα διανοούνταν ούτε ο αλήστου μνήμης κυβερνήτης Χάρντινγκ, στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο, στη δεκαετία του ’50, όχι μόνο επιβραβεύουν κόμματα στην Ελλάδα -και μάλιστα κεντροαριστερά- αλλά την εμφανίζουν και ως δικαίωσή τους! Τι να πει κανείς. Φαίνεται πως δεν έχει χαθεί μόνο το αίσθημα του μέτρου, αλλά και της ΝΤΡΟΠΗΣ. Αν αυτό δεν αποτελεί ακραίο δείγμα εθελοδουλείας και ραγιαδισμού, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους. Ετσι, φαίνεται, εξηγείται ο τρόπος που πολιτεύτηκαν, με τα γνωστά αποτελέσματα για τη χώρα. Να φανταστείτε δε, πως στο ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να ισχύει η «Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη» που προτάσσει την ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ως θεμελιώδη ιδρυτική αρχή.
Φαίνεται πως το «θερμιδώρ της Ιστορίας» έχει γυρίσει πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν ο τότε Αμερικανός πρέσβης, ο «αλησμόνητος» Τζων Πιουριφόϊ ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις και υπαγόρευε δημόσια τις εξελίξεις. Αυτό, άραγε, είναι το «όραμα» της, υπό ανασυγκρότηση, «νέας Κεντροαριστεράς»; Ποιο είναι, άραγε, το επόμενο βήμα σ’ αυτόν, τον χωρίς πάτο, κατήφορο; Το «στρατηγέ (Βαν Φλητ) ιδού ο στρατός σας»;
Πηγή:
