Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα “Εμπρός Ναυπάκτου”
Ο Ντίνος Ζορμπάς, είναι ένας άνθρωπος που η ζωή δεν του χαρίστηκε. Ίσα ίσα του έβαλε αρκετές δυσκολίες, δοκιμάζοντας τις αντοχές και τις δυνάμεις του. Δεν το έβαλε κάτω, πάλεψε, και κατάφερε σήμερα να λέει πως τη βλέπει με αισιόδοξο μάτι! Μία συζήτηση μαζί του έχει σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρον, καθώς η γκάμα των θεμάτων που μπορείς να αναπτύξεις είναι μεγάλη. Στην «Ε» την κάναμε, και αναφερθήκαμε σε πολλά. Από το πώς μεγάλωσε, αλλά και βίωσε το ατύχημα που τον κάθισε για το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα αναπηρικό καρότσι, έως το πώς βλέπει την επιχειρηματικότητα της πόλης και το μέλλον της. Ο Ντίνος έχει δύναμη μέσα του, και μακάρι να πάρουμε λίγη από αυτή…
Ντίνο, ξεκινώντας τη συζήτησή μας, θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω και θα πάμε στα παιδικά σου χρόνια. Που σε βρίσκουμε και πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου μεγαλώνοντας;
Είμαι από τους τυχερούς Βαγγέλη. Μεγάλωσα σε μία γειτονιά της Ναυπάκτου, με όλη την σημασία της λέξης. Αλάνες, κρυφτό, κυνηγητό, σφεντόνες, μπάλα και όλα αυτά που είχαμε μικροί στο καινούργιο χωριό στο Κεφαλόβρυσο. Κοιτάζοντας πίσω, μπορώ να πω πως ήταν αναμφισβήτητα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, με την ξενοιασιά και την ανεμελιά που είχαμε. Φτωχικά αλλά όμορφα!
Ήσουν από μικρός ανήσυχος, όπως αποδείχθηκε και στη συνέχεια με τα τόσα πράγματα που έχεις ασχοληθεί;
Η οικογένειά μου είχε καφενείο στην κεντρική πλατεία από το 1980 (όπου και μετακομίσαμε μετά), οπότε η «ανησυχία» μου ξεκίνησε από εκεί. Με θυμάμαι να πηγαίνω στην τετάρτη δημοτικού, και εκεί που έγραφα τέσσερις σειρές αντιγραφής για μάθημα του σχολείου, να σταματάω και να πηγαίνω δέκα καφέδες. Ε, κάπου στην έκτη δημοτικού, ήξερα πλέον περισσότερους ανθρώπους σε ηλικία από 30 και πάνω παρά συμμαθητές μου!
Κομβικό σημείο της ζωής σου, ένα ατύχημα το οποίο αλλάζει άρδην όλη σου τη ζωή, φαντάζομαι και της οικογένειάς σου σε εκείνο το σημείο. Ποια είναι η πρώτη σου αντίδραση όταν συνειδητοποιείς τι έχει συμβεί;
Η ζωή μου είναι κομμένη στα δύο, εκείνη στο πριν και εκείνη στο μετά το ατύχημα. Πλέον το πριν βέβαια δεν το θυμάμαι και τόσο γιατί έχουν περάσει 24 χρόνια… κιόλας. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν η άρνηση, η άρνηση να δεχθώ κάτι τέτοιο, αυτό που είχε συμβεί. Από την αρχή το κατάλαβα, απλά δεν ήθελα να το πιστέψω. Ήταν βέβαια και η εποχή, ο τρόπος που έγινε, όλα έπαιξαν το ρόλο τους σε αυτή μου την αντίδραση.
Για να σου εξηγήσω, την ημέρα που έγινε το ατύχημα έκλεινα ένα μήνα πολίτης και έπεσα με 30 χιλιόμετρα ταχύτητα σε μια ευθεία μόνος μου!!! Ακούγεται απίστευτο, αλλά έτσι είναι. Ο γιατρός μου στο Ρίο, και ένας από τους κορυφαίους στην Ευρώπη τότε, ο κύριος Λαμπίρης μου είχε πει επί λέξει: «έζησα να το δω και αυτό, είναι απίστευτο». Όπως καταλαβαίνεις, όταν σου συμβαίνει κάτι τόσο σοβαρό και σε χρονικό σημείο που μόλις έχει ανοίξει όλη η ζωή μπροστά σου δεν είναι εύκολο να το δεχτείς. Είχα βρει δουλειά, θυμάμαι, σε ένα μαγαζί μπαρ, εκεί που είναι το Acktion σήμερα, είχα ήδη κανονίσει για το καλοκαίρι, ήταν όλα τέλεια για εμένα, όμως… Οπότε η κατάθλιψη ήταν αναπόφευκτη τον πρώτο καιρό.
Στο μυαλό όλων όσων δεν έχουν βρεθεί κοντά σε κάτι ανάλογο, φαντάζει πολύ δύσκολο κάποιος να επανέλθει σε κανονικούς ρυθμούς ζωής. Ντίνο, φεύγει το μυαλό ποτέ από εκεί;
Είναι κάτι το οποίο δεν το εύχεσαι ούτε στον εχθρό σου Βαγγέλη. Πρέπει να μάθεις να ζεις από την αρχή, με διαφορετικό τρόπο, από το πιο απλό, όπως το να δένεις τα παπούτσια σου, μέχρι το πιο σύνθετο. Και όχι, δεν μπορεί να φύγει ποτέ από το μυαλό σου αυτό, γιατί το ζεις καθημερινά, από το πρώτο λεπτό πού ξυπνάς, μέχρι να κοιμηθείς. Είναι πολύ δύσκολη κατάσταση.
Τελικά εσύ δεν το βάζεις κάτω, όμως, και αποδεικνύεις ότι όλα γίνονται. Πρόκειται για έναν προσωπικό καθαρά αγώνα, ή παίζει ρόλο και ο περίγυρος (οικογένεια και φίλοι) του ανθρώπου που καλείται να ανταπεξέλθει σε νέες συνθήκες;
Μέσα στην ατυχία μου είμαι και τυχερός, από την μια γιατί για δύο σπονδύλους θα έχανα και τα χέρια μου και από την άλλη γιατί είχα την οικογένεια και τους φίλους μου που με βοήθησαν παρά την άρνηση που είχα για τα πάντα. Έπαιξαν βέβαια και άλλα πράγματα ρόλο και θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Μετά το Ρίο πήγα στην Αθήνα, για φυσική αποκατάσταση όπως λέγεται, δυστυχώς όμως εκεί που πήγα… όπως πήγα έφυγα. Δεν έμαθα τίποτα. Γύρισα και ήμουν σπίτι κλεισμένος, χωρίς να θέλω να κάνω τίποτα, όσο κι αν προσπαθούσαν η οικογένεια και οι φίλοι μου να με πείσουν για το αντίθετο. Παρέα με λίγους, κάνα χαρτάκι, αλλά μέχρι εκεί.
Ώσπου μια μέρα αποφάσισα να πάω γήπεδο, να δω την ομάδα μου την ΑΕΚ. Εκεί είδα ένα άλλο παιδί σε καροτσάκι να ανεβαίνει μια ανηφόρα, να κατεβαίνει σκαλιά κλπ, και μου φαινόταν απίστευτο (βέβαια εγώ λόγω ύψους του χτυπήματος δεν μπορώ να τα κάνω, αλλά έμεινα…). Πιάσαμε λοιπόν κουβέντα και με ρωτάει από που είμαι και πως πήγα εκεί. Θυμάμαι να με ρωτάει «τι αμάξι έχεις;» κι εγώ τον κοίταγα σαν εξωγήινο. Δεν ήξερα καν ότι μπορώ να έχω αυτοκίνητο, όπως και πολλά άλλα. Μου είπε να πάω στο ίδρυμα αναπήρων στους Αγίους Αναργύρους, όπου και πήγα, και από κει και μετά άλλαξε όλη η ζωή μου!! Γι’ αυτό τον λόγο έκανα και το τατουάζ της ΑΕΚ, όχι γιατί είμαι, αλλά γιατί ήταν ο λόγος που βγήκα έξω από το σπίτι και ξεκίνησε η καινούργια μου ζωή!
Η ματιά ή το βλέμμα των υπολοίπων είναι κάτι που σε απασχόλησε ποτέ σε αυτή τη διαδρομή;
Αυτό ήταν το μεγαλύτερό μου πρόβλημα όταν ήρθα ξανά στη Ναύπακτο. Το βλέμμα του οίκτου, σαν να έβλεπαν αρκούδα να παίζει σαξόφωνο με κοιτούσαν, και μέχρι ένα σημείο να το καταλάβω, καθώς δεν είχε ξαναγίνει τότε στην Ναύπακτο να δεις κάποιον με καρότσι να οδηγεί αυτοκίνητο, αλλά κι αυτό έχει όριο. Θυμάμαι να είμαι με τον φίλο μου τον Νίκο τον Σούζα νομίζω, ή τον Γιάννη τον Πράπα, έξω από τον Κουρελή που πήγαινα τότε και ενώ ετοιμάζουν να βγω από το αμάξι έχει καθίσει ένας περίεργος μπροστά ακριβώς από την πόρτα για να δει πως θα βγω, με αποτέλεσμα να τον χτυπήσω με την πόρτα για να ανοίξει τελείως (γέλια). Απίστευτο πράγμα σου λέω. Είχα πολλά να αντιμετωπίσω, όπως αυτά που μάθαινα ότι έλεγαν, πολλά άσχημα πράγματα. Αλλά στην Ελλάδα η λέξη ανάπηρος είναι συνδυασμένη με άσχημο τρόπο. Αναπηρία είναι ακόμα και να έχεις μυωπία. Όμως ξέρεις τι λέω εγώ; Τελικά η μεγαλύτερη αναπηρία είναι αυτή που έχουν στο μυαλό οι πιο πολλοί!
Ντίνο, κατά καιρούς έχουμε ασχοληθεί με το θέμα της προσβασιμότητας στην πόλη της Ναυπάκτου. Είναι μία πόλη επίπεδη, που επιτρέπει, υπό φυσιολογικές συνθήκες, την απρόσκοπτη μετακίνηση όλων. Αυτό στη θεωρία… Η πράξη τι λέει;
Η Ναύπακτος όχι, δεν είναι και η πιο εύκολη πόλη, να μου έλεγες το Μεσολόγγι ναι! Στη Ναύπακτο το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η παιδεία και ο σεβασμός που δεν υπάρχει! Όταν υπάρχουν παρκινγκ αναπηρικά, αλλά ο μόνος που δεν παρκάρει είμαι εγώ, όταν έγιναν καινούρια πεζοδρόμια και οι ράμπες όπου υπάρχουν (στο λιμάνι δεν υπάρχουν από την μεριά που είναι στο μεντένι) έχουν σκαλοπάτι, πώς το λες αυτό; Παγκόσμια πρωτοτυπία!!! Όταν η αστυνόμευση είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ τι περιμένουν, να παίρνω εγώ τηλέφωνο να κάνω το ρουφιάνο για κάτι που είναι τόσο εύκολο; Πέντε με έξι παρκινγκ είναι, δεν μπορούν να τα ελέγχουν; Και καλά παλαιότερα μου έλεγαν τους γράφουν και μετά πηγαίνουν και σβήνουν τις κλήσεις, πλέον που προβλέπεται αφαίρεση πινακίδας γιατί δεν κάνουν κάτι; Πάρε 3-4 και να δεις για πότε στρώνουν τα πράγματα!
Για να σου δώσω ένα τραγικό παράδειγμα. Όταν είχαμε το μαγαζί στο λιμάνι είχα θέση παρκινγκ στο πλακόστρωτο δρομάκι που ήταν τα οπτικά του Γιαννίκα, το οποίο φυσικά πέρασε από την περιφέρεια. Πρώτον, ενώ όλοι ήξεραν, εκεί στην γειτονιά πήγαιναν και πάρκαραν ακόμα και συνάδελφοι. Δεύτερον, μου είχαν πάρει και πετάξει 3-4 φορές την πινακίδα. Και το πιο τραγικό; Έχω πάει παραμονή της Παναγίας και έχει παρκάρει κάποιος από την Αθήνα τον οποίο δεν τον βρήκαμε, οπότε πάρκαρα κι εγώ στο πεζοδρόμιο με το σήμα στο αμάξι. Έρχεται που λέτε η τροχαία μου παίρνει εμένα τις πινακίδες, όπως και σε κάποιον μπροστά από εμένα, και σε αυτόν που είχε παρκάρει στην θέση μου ούτε κλήση, όπως δεν έκοψαν κλήση και σε κανένα αυτοκίνητο του «απάνω δρόμου» που είχε 50 παρκαρισμένα στα πεζοδρόμια. Καταλαβαίνεις πιστεύω τι έγινε όταν πήγα στο αστυνομικό τμήμα…
Έτσι λοιπόν, όχι η Ναύπακτος είναι αφιλόξενη πόλη. Και αυτό ισχύει και για τα περισσότερα μαγαζιά, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, τα οποία δεν έχουν ράμπες, όπως και άλλα πολλά. Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλω να βγω, μέρες που ξέρω ότι έχει κόσμο, αλλά δεν το κάνω γιατί ξέρω ότι δεν θα βρω να παρκάρω ή να κινηθώ όπως πρέπει.
Αν σου ζητούσα να μου καταθέσεις, από την εμπειρία σου, κάποιες προτάσεις για το πώς η πόλη μας μπορεί να γίνει καλύτερη στο θέμα της προσβασιμότητας, ποιες θα ήταν αυτές;
Η αστυνόμευση και οι υπηρεσίες του Δήμου να εφαρμόζουν τον Νόμο. Δηλαδή οι καινούργιες άδειες να έχουν τα προβλεπόμενα για τα ΑμεΑ, και όσα νέα έργα γίνονται να πραγματοποιούνται με όσα προβλέπονται για όλες τις ομάδες του πληθυσμού. Αν αφήσουμε αυτό, όμως, και πάμε παρακάτω, το βασικότερο είναι η παιδεία και η αλλαγή νοοτροπίας… και με παράδειγμα εμένα ας καταλάβουν όλοι ότι το ανάπηρος είναι παρεξηγημένη λέξη, η οποία δεν σημαίνει και ανίκανος για τα πάντα!
Πηγαίνοντας παρακάτω, ένα άλλο κεφάλαιο της ζωής σου είναι το επιχειρείν. Μπαίνεις σε πράγματα και επενδύεις… Όπως όλα στη ζωής, άλλοτε πάνε καλά, άλλοτε όχι και τόσο. Η δική σου εμπειρία επ’ αυτού ποια είναι;
Αν φανταστείς ότι πριν το ατύχημα είχα δουλέψει σε 10-11 μαγαζιά καταλαβαίνεις ότι και στην «2η ζωή μου» δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Και η οικογένεια μου ήταν σε αυτή την κατηγορία οπότε ήταν αυτονόητο. Ξεκίνησα δουλεύοντας μαζί με κάποιους άλλους, όπως το 2004 στην Blue Lake, μετά στις νεροτσουλήθρες, στο After Embargo, το δικό μας μαγαζί στο Nιόκαστρο και τέλος στο λιμάνι. Όπως είπες, αλλά είχαν καλή κατάληξη, αλλά όχι… Είναι πολλά που παίζουν ρόλο, παλαιότερα άλλωστε είχαμε και ΠΑΣΟΚ (γέλια), υπήρχε χρήμα άρα και ψυχολογία κλπ. Μετά ήρθε η κρίση και δυστυχώς εμείς πέσαμε σε ιδιόκτητες που δεν καταλαβαίνουν από αυτά, που δεν κατανοούν ότι πρέπει όλοι να προσαρμόζονται στα καινούργια δεδομένα, οπότε αναπόφευκτα κλείνεις. Άλλοι βέβαια ήταν πιο τυχεροί!
Επίσης, θα πρέπει να πω, ότι το λιμάνι πλέον το έχουν καταστρέψει πολλοί παράγοντες, από τους επαγγελματίες μέχρι την δημοτική αρχή. Θυμάμαι παλιά ερχόταν όλη η Πάτρα σε εμάς, το Ρίο έκλεινε στις 3 το βράδυ και τώρα γίνεται το αντίθετο. Εάν καθίσω να σου αναλύσω γιατί και πώς συμβαίνει αυτό, θα μιλάμε καμία εβδομάδα, απλός και εδώ θα σου αναφέρω ένα περιστατικό. Το πρόβλημα προέκυψε από την κόντρα μπαρ και κλαμπ, όπου και οι δύο έχουν τα δίκια τους. Την τελευταία προσπάθεια να τα βρουν την είχα κάνει εγώ, για να σταματήσει η φαγωμάρα τους έκανα μια πρόταση και την δέχτηκαν όλοι, εκτός από έναν (ο οποίος είχε μπαρ και όχι κλαμπ όπως όλοι νομίζουν). Και εκεί τελείωσαν όλα. Είναι κρίμα γιατί είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, το λιμάνι είναι η ζωή της πόλης. Από τότε που άρχισαν τα καραγκιοζιλίκια και οι φαγωμάρες χάσαμε όλη την νεολαία. Εμένα φίλοι, γνωστοί, ξαδέρφια από Αμερική, που το καλοκαίρι ερχόντουσαν στη Ναύπακτο πλέον έρχονται 2-3 μέρες και μετά πάνε αλλού για να περάσουν καλά. Με αυτά και πολλά άλλα η Ναύπακτος γίνεται η πόλη τον γερόντων, με την κακή την έννοια όμως δυστυχώς…
Εκτός από τις ευθύνες των άλλων, όμως, δεν πρέπει και ο επιχειρηματικός κόσμος να κάνει την αυτοκριτική του;
Δυστυχώς η νοοτροπία των περισσότερων είναι λάθος. Δεν μπορείς να απαιτείς να έχεις δουλειά, όταν εσύ για τα ψώνια σου πηγαίνεις στη Πάτρα ή στην Αθήνα. Δεν μπορεί επειδή εσύ δεν έχεις δουλειά, αντί να γίνεις καλύτερος να επιλέγεις να κυνηγάς τους άλλους. Ή επειδή σε ευνοούν καταστάσεις, όπως πχ εσύ έχεις παρκινγκ δίπλα σου, να μην υποστηρίζεις αντιστοίχως τον συνάδελφό σου σε ένα αντίστοιχο θέμα. Αν δεν αλλάξει η νοοτροπία μας δεν έχουμε καμία ελπίδα όσοι τουρίστες και αν έρθουν.
Πολλοί θέτουν το ερώτημα εάν αξίζει στη Ναύπακτο να μείνει ένας νέος σήμερα και να προσπαθήσει για κάτι δικό του ή να φύγει αναζητώντας την τύχη του αλλού, ενδεχομένως με καλύτερες προϋποθέσεις. Εσύ τι λες επ’ αυτού;
Είμαι υπέρ του να μένουν οι νέοι εδώ, αλλά πες μου τι να κάνουν; Βλέπω τον αδελφό μου που έφυγε για την Αμερική και βγήκε την υγεία του. Όπως έχω ξαναπεί η Ναύπακτος είναι μια Φεράρι με μηχανή από παπί 50αρι. Είναι τόσο όμορφη και έχει τόσες δυνατότητες να αναπτυχθεί, αλλά την κρατάνε πίσω πολλοί παράγοντες. Αλλά εάν με ρωτάς αυτή την στιγμή τί να κάνει κάποιος… θα του έλεγα να φύγει!
Σε παρακολουθώ εδώ και καιρό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου είσαι πολύ δραστήριος, να έχεις μία… άλλοτε οργή, άλλοτε απογοήτευση, γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, εστιάζοντας στα θέματα της Ναυπάκτου. Γιατί όλο αυτό;
Οργή; Είναι μικρή η λέξη. Όταν βλέπεις εγκλήματα και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός πως να νοιώθεις; Να σου δώσω ένα παράδειγμα, για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έγινε τα τελευταία 30 χρόνια, από την προηγούμενη δημοτική αρχή. Με πολλούς αγώνες, σωστό ή λάθος (να είναι σε κάθε πόλη ένα ΤΕΙ), φέραμε ένα τμήμα στην Ναύπακτο. Μάλιστα, όπως αποδείχθηκε, είναι και πάρα πολύ καλό! Αυτό το ΤΕΙ, λοιπόν, σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς έφερνε στην Ναύπακτο 6-7 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, που πήγαιναν στην οικονομία της πόλης, στα ενοίκια, στον χασάπη, στον μανάβη, στο περίπτερο, στα καφέ, στα εστιατόρια κ.α. Πήραν λοιπόν την απόφαση, με δικαιολογία το ενοίκιο, και το πήγαν στο Αντίρριο σε δημοτικό κτίριο με αποτέλεσμα πλέον το 90% τον φοιτητών να πηγαίνει στην Πάτρα. Το απίστευτο όμως σε συνέχεια αυτού ποιο είναι; Εκεί που πήγε το ΤΕΙ ήταν υπηρεσίες του Δήμου, που τις πήραν από εκεί και για να τις φέρουν στη Ναύπακτο ενοικίασαν άλλο κτήριο. Δηλαδή ρε παιδιά ποιός συνεδρίασε, ο Κωστίκας και ο Γιωρίκας; Γιατί αυτή δεν ήταν απόφαση δημοτικού συμβουλίου, ήταν ποντιακό ανέκδοτο!!! Η καινούργια δημοτική αρχή φαίνεται δεν της έλειπαν αυτά τα χρήματα από την αγορά της πόλης, οπότε δεν ίδρωσε ούτε σε αυτούς το αυτί. Πως λοιπόν από κάτι τέτοια να μην εξοργίζεσαι; Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό, καθώς είναι πολλά τα εγκλήματα που έχουν γίνει.
Να το πάμε και λίγο πιο κάτω, σε λίγο καιρό έχουμε εκλογές. Τι θα ήθελες να ακούσεις από αυτούς που θα ζητήσουν την ψήφο σου;
Αυτό που θα ήθελα να ακούσω δεν το έχω ακούσει ακόμα, αν και είναι νωρίς. Θα ήθελα να ακούσω έναν να λέει: «Η Ναύπακτος δεν έχει αγρότες, δεν έχει βιομηχανία, δεν έχει αλιεία, δεν έχει κτηνοτροφία, το μόνο μπορεί να έχει είναι ΤΟΥΡΙΣΜΟ!!!! Και να ρίξει όλο μα όλο το βάρος εκεί!! Για να ευημερήσει μια πόλη πρέπει να ευημερούν οι κάτοικοι, όμως για να ευημερούν οι κάτοικοι πρέπει να υπάρχουν έσοδα, άρα δουλειές. Μόνο από τον τουρισμό θα τα βρούμε! Όχι άλλες πρόσκαιρες αποφάσεις και χάρες μεταξύ συμβούλων. Η πόλη θέλει ανθρώπους με όραμα και αποφασισμένους να σπάσουν αυγά, αφήνοντας πίσω ξεπερασμένες αντιλήψεις.
Εσύ θα ήθελες να ασχοληθείς με τα κοινά της περιοχής μας; Θα μπορούσε να πει κάποιος, αφού κρίνεις, μπες και από μέσα αν θέλεις να αλλάξεις κάποια πράγματα και μην είσαι μόνο παρατηρητής.
Ναι θα ήθελα να ασχοληθώ, όπως έχω κάνει και στο παρελθόν, και έχω δεχτεί κρούσεις για τις εκλογές που έρχονται, ενώ και πολλοί φίλοι μου με παροτρύνουν να ασχοληθώ. Αλλά… όπως είχε πει ο Όσιμ για την μπάλα, έτσι λέω και εγώ για την κάλπη (γέλια). Και θα σου αποκαλύψω κάτι που έγινε στις προηγούμενες εκλογές. Λόγω κάποιων προσωπικών προβλημάτων δεν ήθελα να ασχοληθώ, όμως λίγες μέρες πριν κλείσουν τα ψηφοδέλτια δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από την νυν δημοτική αρχή να κατέβω στο τοπικό της Ναυπάκτου. Τους εξήγησα ότι δεν πολύ…ψήνομαι, αλλά λόγω του ότι και ο πατέρας μου κατέβαινε στη ορεινή Ναυπακτία με τον ίδιο συνδυασμό, εάν ήταν αναγκαίο να βοηθήσω (πίστευα στον επικεφαλή της παράταξης άσχετα πού μετά απογοητευτικά) είπα οκ, αν χρειαστεί θα κατέβω. Πέρασαν κάποιες μέρες και τελικά… δεν χρειάστηκα. Όμως μετά από πολύ καιρό σε μια κουβέντα αναφέρθηκε το γεγονός και τότε έμαθα ότι ο λόγος που δεν με ξαναπήραν τηλέφωνο είναι ότι ο άνθρωπος που συγκροτούσε το ψηφοδέλτιο (δεν ξέρω ποιος) έθεσε βέτο, γιατί είπε «καλά θα ήταν να μην μπλέξουμε με ανθρώπους της νύχτας!!!» Δηλαδή εγώ και ο Βλαστός ένα πράγμα!! Α, είπε επίσης και ότι είμαι εκρηκτικός χαρακτήρας και δεν ελέγχομαι!! Όπως καταλαβαίνεις δύσκολα θα βρω κάτι που να με εκφράζει. Εάν βρεθεί όμως και είμαι στην Ναυπακτο εκείνη την εποχή, γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην είμαι, τότε ναι θα ασχοληθώ!
Ανήκεις αυτή τη στιγμή στην ηλικιακή κατηγορία των ανθρώπων όπου είναι στο φουλ της παραγωγικότητάς τους. Αισθάνεσαι έτσι, ή η συνολική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα… «κόβει φτερά», που λέμε;
Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος και γι’ αυτό και ξεπέρασα δύσκολες κατάστασης, αλλά αυτή την στιγμή δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους μας και η προοπτικές δεν είναι καλές για πολλά πράγματα!
Αν σου ζητούσα, κλείνοντας τη συζήτησή μας, να στείλεις ένα μήνυμα στους αναγνώστες μας, ποιο θα ήταν αυτό;
Το μήνυμά μου απευθύνεται στους νέους, στους οποίους θα ήθελα να πω πως θα πρέπει να βγούνε μπροστά σε όλα τα επίπεδα, να ασχοληθούν με τα κοινά και να παλέψουν με τις οποίες δυσκολίες συναντήσουν. Πιστεύω ακράδαντα ότι τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο που θέτει στόχους και τους πιστεύει, καθώς όλα είναι στο μυαλό!
