του Βαγγέλη Καρανικόλα
Παρατηρώντας λίγο προσεκτικά τις τελευταίες τοπικές πολιτικές αναμετρήσεις, μπορούμε με σχετικά μεγάλη δόση ασφάλειας να εξάγουμε ορισμένα χρήσιμα συμπεράσματα. Ένα από τα κυριότερα εξ αυτών είναι το ότι οι εκάστοτε αυτοδιοικητικοί σχηματισμοί, στην προσπάθειά τους να επιτύχουν τις μέγιστες δυνατές αποδόσεις, δεν είναι λίγες οι φορές που άφησαν κατά μέρους τις όποιες ιδεολογικές διαφορές. Απόρροια της τακτικής αυτής είναι η δημιουργία ομάδων που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, και οι οποίες κάποια χρόνια πριν θα φάνταζαν σχεδόν απίθανες.
Αυτός υπήρξε, θα μπορούσαμε να πούμε, και ο μπούσουλας πάνω στον οποίο δομήθηκε η Ενωτική Πρωτοβουλία, μέσα από φαινομενικά παράδοξες πολιτικές συμμαχίες, και με πρωταγωνιστές συγκεκριμένα πρόσωπα. Έχοντας στον πυρήνα της το σημερινό δήμαρχο, και καθώς αυτός αποτελούσε στέλεχος της Κίνησης Πολιτών, γυρίζοντας το χρόνο πίσω φτάνουμε σε εκείνη τη δημοτική ομάδα, και τον τότε επικεφαλής της, τον Κώστα Καρακώστα. Παρατηρώντας λίγο την πορεία αυτής της ομάδας, από το 2006 και μετά, και κυρίως στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2010 και του 2014, όσο κι αν στις δεύτερες υπήρξαν πρόσωπα που δεν ακολούθησαν, βλέπουμε πως το 9% της πρώτης αυξήθηκε κατακόρυφα φτάνοντας στο 33% της δεύτερης, για να προκύψει ακολούθως και το 60%.
Στο ερώτημα που οφείλεται αυτό, η απάντηση μας δείχνει δύο δρόμους. Στον πρώτο, φυσικά, ρόλο έπαιξε το πρόσωπο του επικεφαλής καθώς διαφορετική διείσδυση στο δήμο έχει ο Κ. Καρακώστας και άλλη ο Τ. Λουκόπουλος. Στον δεύτερο όμως, και πιο σημαντικό, η διαφορά εστιάζει έντονα στο ρόλο που διαδραμάτισαν οι τοπικοί «ψηφοσυλλέκτες», εκείνα τα πρόσωπα δηλαδή που έφεραν μαζί τους τις απαιτούμενες ροές ψήφων. Χωρίς αυτά, τα πρόσωπα δηλαδή, η Ενωτική Πρωτοβουλία, ακόμα και με τον Τ. Λουκόπουλο επικεφαλής, το πιο πιθανό είναι να παρέμενε μία δημοτική παράταξη που πολύ δύσκολα θα κατέγραφε υψηλότερη θέση από την τέταρτη, άντε το πολύ την τρίτη.
Αν εξετάσουμε λίγο τους ψηφοφόρους της πλειοψηφούσας σήμερα παράταξης στο δήμο, θα μπορούσαμε να τους χωρίσουμε σε δύο κατηγορίες: πρώτον στους παραδοσιακούς, τους φίλους της Κίνησης Πολιτών δηλαδή και τον περίγυρο τους, και δεύτερον στους κατά συνθήκη, οι οποίοι εμφανίστηκαν ως συνέπεια των ροών που περιγράψαμε πιο πριν.
Και εδώ τίθενται κάποια σημαντικά ερωτήματα: Αφού οι πρώτοι δεν αρκούν, πόσο πιθανό είναι οι δεύτεροι να συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο που βάδισαν το 2014, δίνοντας αέρα στα πανιά της Πρωτοβουλίας; Αν η παράταξη, ως άθροισμα συνιστωσών, προσεχώς εμφανίσει «αναχωριτικές» τάσεις κάποιων εκ των βασικών προσώπων που συναντήθηκαν το 2014 (σε άλλο σχόλιο τα δείγματα των ημερών), και τα πρόσωπα αυτά οδεύσουν προς άλλα λιμάνια, τι μέλει γενέσθαι; Το πιθανότερο σενάριο μας οδηγεί στην ακριβώς αντίθετη πορεία από εκείνη που καταγράφηκε μεταξύ των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων, επιστρέφοντας σε μέρες, για την ομάδα που θα έχει απομείνει, του 2010.
Αν το συγκεκριμένο σενάριο σας φαίνεται κάπως τραβηγμένο, έχετε κατά νου πως αυτή τη στιγμή στο εσωτερικό της δημοτικής αρχής «πέφτουν κορμιά», με κυρίως δυο μέτωπα να έχουν πάρει θέση, το ένα απέναντι στο άλλο. Ψάχνοντας λίγο το τι μπορεί να τα ενώνει, ακόμα και μέσα στις αντιθέσεις τους, έπεσα πάνω στο βασικό “κατηγορώ” τους για την κατάσταση που επικρατεί στην παράταξη. Στο σύνολό τους δείχνουν προς ένα πρόσωπο, επιρρίπτοντάς του τις βασικότερες ευθύνες για την όχι και τόσο καλή πορεία των πραγμάτων, κυρίως σε επίπεδο τακτικής- πρακτικής. Ποιος είναι αυτός; Μα εκείνος που θα πρέπει να φοβάται περισσότερο από κάθε άλλον την οδυνηρή επιστροφή στο 9% (που και το 9% μπορεί να είναι μεγάλο πια).
Πηγή: εφημερίδα «Εμπρός Ναυπάκτου»
