Ποια Ευρώπη;

Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, υπάρχει μια κατηγορία δημοσιολογούντων συμπατριωτών μας, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα Μνημόνια αποτέλεσαν «ευλογία» για τη χώρα, αλλά και τρανή απόδειξη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης!

 Αυτά, μάλιστα, υποστηρίζονται και από αναλυτές, που αυτοτοποθετούνται στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας. Βασιλικότεροι του βασιλέως όντες, παραβλέπουν ως και την καταλυτική αυτοκριτική για τους «λανθασμένους πολλαπλασιαστές», του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, διατυπωθείσα σε επανειλημμένες επίσημες εκθέσεις του. Αλλά και την εκ των έσω αποκάλυψη για τα υψηλά κέρδη της κεντρικής γερμανικής τράπεζας, από τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. Προς χάρη της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, βεβαίως-βεβαίως. Το χαρούμενο story διανθίζεται και με την αντιπαραβολή της «γκρίζας» ελληνικής πραγματικότητας, έναντι της οικονομικής «άνοιξης» στην υπόλοιπη Ευρώπη. Είναι αλήθεια ότι τα τρία τελευταία χρόνια, υπήρξαν θετικά στοιχεία, σε ότι αφορά τους οικονομικούς δείκτες, με σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, σε κάποιες δε περιπτώσεις και αισθητή μείωση της ανεργίας. Τηρουμένων των αναλογιών, ανάλογες θετικές μεταβολές, σε πολλή μικρότερη κλίμακα βεβαίως, παρατηρήθηκαν και στην ελληνική οικονομία, τόσο σε ότι αφορά το θετικό πρόσημο στο ρυθμό ανάπτυξης, όσο και, κυρίως,  σε σχέση με τη μείωση της ανεργίας. Όμως, οι μικρές ή μεγαλύτερες θετικές καταγραφές, στους δείκτες, πέραν του πρόσκαιρου χαρακτήρα τους (ήδη όλοι οι αναλυτές προβλέπουν ότι έρχεται νέο «τσουνάμι» ύφεσης, ύστερα και από τις τελευταίες, αρνητικές, γεωπολιτικές εξελίξεις)  αντανάκλαση είχαν στην καθημερινότητα των πολιτών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και την υπόλοιπη Ευρώπη;

 Αν οι Ευρωπαίοι πολίτες είναι τόσο ενθουσιασμένοι, όσο αφήνουν να εννοηθεί οι εγχώριοι «ευρωλάτρες», γιατί οι επιλογές τους είναι, κατά κανόνα, «αντισυστημικές». Αν, πίσω από τη «χρυσόσκονη» μιας αναιμικής και, επαναλαμβάνουμε, πρόσκαιρης ανάκαμψης των δεικτών, υπήρχε και πραγματική ανταπόκριση στην καθημερινότητα, επί παραδείγματι, των Ιταλών πολιτών, πως εξηγείται το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, που οδηγεί, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία, σε μια κυβερνητική «τερατογέννεση» με κυρίαρχο το «ευρωσκεπτικιστικό» στοιχείο, ανεξάρτητα και παρά τις, επί το μετριοπαθέστερο, μετατοπίσεις των πρωταγωνιστών;

 Γιατί, στη Γαλλία, είχαμε την «εκτόξευση» της κ. Λε Πεν; Και γιατί, ο κος. Μακρόν, του οποίου η νίκη, στις τελευταίες Προεδρικές εκλογές, χαιρετίστηκε από όλη την πολιτική και θεσμική Ευρωπαϊκή Ένωση, ως… νίκη των αρχέγονων δημοκρατικών αξιών της Ευρώπης, εμφανίζει τέτοια καθίζηση, στα δημοσκοπικά του ποσοστά, από τους πρώτους, μάλιστα, μήνες της θητείας του; Να συνεχίσουμε;

 ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ