Προσγείωση στην πραγματικότητα

Ανεξάρτητα από το πώς κρίνει κανείς, την παρουσία του Γιάννη Μουζάλα, ως επικεφαλής του, νεοσύστατου υπενθυμίζουμε, υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, θα αναγνωρίσει, ωστόσο, το ρεαλισμό που χαρακτηρίζει την προσέγγιση του. Απαντώντας και στα εκ των ένδον πυρά, αντιπαραβάλλοντας, πέρα από τη γνώση και τη βιωματική του εμπειρία, ο υπουργός είπε, νομίζουμε, το αυτονόητο: Ότι πολιτική «ανοιχτών συνόρων», έτσι όπως την εννοεί μια ορισμένη αριστερή αντίληψη, στη διαχείριση των προσφυγικών-μεταναστευτικών ροών, δηλονότι της ακώλυτης εισόδου στη χώρα όποιου το επιθυμεί, δεν αποβαίνει καταστροφική, μόνο για τη χώρα υποδοχής, της οποίας καταστρέφεται ο κοινωνικός ιστός, αλλά και για τους ίδιους τους πρόσφυγες ή μετανάστες, που υποφέρουν, εξαιτίας της αντικειμενικής αδυναμίας ένταξης τους, σε υποφερτές δομές διαβίωσης. Ή ίδια η πραγματικότητα, που βιώνουν, πρώτα και κύρια, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αρκεί για να προσγειωθεί κανείς στην πραγματικότητα και να καταλήξει στο προφανές, αν δε διακατέχεται από αθεράπευτες ιδεοληψίες, που θυμίζουν τη γνωστή ρήση, ότι αν δε συμφωνεί η πραγματικότητα μαζί μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δε, θα επαναλάβουμε, είναι αυτή που βιώνουν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, που είναι υποχρεωμένοι να διαβιώνουν σε άθλιες δομές, εξαιτίας, πρωτίστως, της παρουσίας πολύ μεγαλύτερου αριθμού «φιλοξενούμενων», από τη χωρητικότητα των συγκεκριμένων εγκαταστάσεων.

 Εδώ, λοιπόν, για να γίνουμε και λίγο παιγνιώδεις, έχουμε την πλήρη εφαρμογή της «ετερογονίας των σκοπών». Η εφαρμογή μιας πολιτικής «ανοιχτών συνόρων», χαλαρών ελέγχων, ή απουσίας μιας αποτρεπτικής πολιτικής, οδηγεί στο αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Αντί για την εφαρμογή του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και ελεύθερης επικοινωνίας, να οδηγούμαστε, στην πράξη, στη στέρηση του στοιχειώδους δικαιώματος αξιοπρεπούς διαβίωσης, αλλά και του εγκλωβισμού τους σε μια χώρα, που δεν αποτελεί την τελική τους επιλογή. Φτάνουμε, όπως προκύπτει από τα σχετικά ρεπορτάζ, οι άνθρωποι αυτοί να αναζητούν στην αρρώστια ή την εγκυμοσύνη, την «έξοδο διαφυγής», από την εφιαλτική κατάσταση, στην οποία τους έφερε η εφαρμογή της πολιτικής «ανοιχτών συνόρων» και μιας απεριόριστης αλληλεγγύης, που παραβλέπει τα πραγματικά δεδομένα. Προφανώς, σε αυτή την εξίσωση θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και άλλες μεταβλητές, όπως το στρεβλό θεσμικό πλαίσιο, στο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με το περίφημο «Δουβλίνο 2», αδυναμίες και ανεπάρκειες στη διαχείριση του θέματος ή και γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Αλλά κι αυτά, μέρος της πραγματικότητας δεν είναι;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ