Η έντονη αντίδραση του Μανώλη Γλέζου, εναντίον του υπουργού Παιδείας, δείχνει, κατά τη γνώμη μας, πως ο «Νέστωρ» της Αριστεράς, κατανοεί ότι πριν απ` αυτόν είχαν κατανοήσει και ενσωμάτωσαν στη δράση τους, εμβληματικές μορφές της Αριστεράς.
Ότι, δηλαδή, η Ορθοδοξία, δεν είναι ένα απλό θρησκευτικό δόγμα, ούτε, μόνο, η και κατά το Σύνταγμα «επικρατούσα θρησκεία», αλλά συνιστά οργανικό στοιχείο της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας, τρόπο της ατομικής και συλλογικής μας ύπαρξης, σχέση και μέρος της καθημερινότητας, Το είχε, πολύ καλά, αντιληφθεί ο Αρης Βελουχιώτης, που είχε δίπλα του, ως πρωτοπαλίκαρό του, έναν ιερωμένο, τον «πατέρα-Ανυπόμονο», ενώ δεν έχανε ευκαιρία, να εκδηλώνει το σεβασμό του, προς την Ορθοδοξία και τους εκφραστές της. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως στις τάξεις του ΕΑΜ, είχαν ενταχθεί πέραν των άλλων και διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, δυο φωτισμένοι ιεράρχες, οι Μητροπολίτες Ηλείας και Κοζάνης, οι οποίοι και συμμερίστηκαν, στα «πέτρινα χρόνια» που ακολούθησαν, τη μοίρα των υπόλοιπων αγωνιστών. Ακόμη και ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε μια στιγμή έκλαμψης, αναγνώρισε, σ` ένα εμβληματικό του άρθρο, τον ιδιαίτερο ρόλο της Ορθοδοξίας, ως «ιδρυτικού» στοιχείου, στη διαμόρφωση της εθνικής μας συνείδησης. Θα ήταν χρήσιμο, για τους σημερινούς εκφραστές-της ποικιλώνυμης και όχι μόνο της κυβερνητικής-Αριστεράς, να ανατρέξουν σ` εκείνη τη θεωρητική συμβολή, του τότε γενικού γραμματέα του ΚΚΕ.
Αλλά και στην περίοδο της χούντας, είχαμε φαινόμενα αντιστασιακής ευψυχίας, όπως εκείνο του παπα-Πυρουνάκη, αλλά και του νυν Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, που είχε συμπαρασταθεί έμπρακτα στους εξεγερμένους φοιτητές της Νομικής. Τον ιδιαίτερο ρόλο της Ορθοδοξίας, στη διαμόρφωση και εξέλιξη του νεοελληνικού έθνους είχε αντιληφθεί, με τη σπάνια οξυδέρκεια του και ο Ανδρέας Παπανδρέου, γι` αυτό και φρόντισε να στείλει σχετικά μηνύματα, πρωτίστως προς την Ελληνική κοινωνία, με συνέντευξή του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (τον Γιώργο Βότση) λίγους μήνες, πριν αναλάβει την εξουσία. Τη θέση του αυτή έκανε πράξη, ως πρωθυπουργός, όταν αγνόησε τους «σκληρούς» του χώρου του, που ζητούσαν κατάργηση του θρησκευτικού γάμου (διατηρήθηκε ως ισόκυρος με τον πολιτικό), αλλά και το 1987, όταν προτίμησε τη «θυσία» του υπουργού του και την απ` ευθείας συνεννόηση με τον τότε Αρχιεπίσκοπο. Κάτι που δε φαίνεται να κατάλαβε ο διάδοχός του, όταν ξεκίνησε την άγονη διαμάχη για τις «ταυτότητες». Αλλά πρόκειται μόνο για έλλειμμα κατανόησης;
Πηγή:
