Πολύς λόγος γίνεται για μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν, στο πλαίσιο του μνημονιακού προγράμματος, αποτελώντας και την τελευταία «γραμμή άμυνας» των δανειστών, όπως φάνηκε από την τελευταία «αυτοκριτική» του Ταμείου, καθώς και των εγχώριων υποστηρικτών τους. Έχει ενδιαφέρον, ως εκ τούτου, να δούμε, όχι τι λέμε εμείς, αλλά τι λέει ένας ξένος και δη ένας Αμερικανός.
Ο Τζέϊμς Γκάλμπρεϊθ, λοιπόν, στο «διάσημο» βιβλίο του, απαντά και στους εγχώριους «σταυροφόρους» των «μεταρρυθμίσεων», επαναλαμβάνοντας αυτό που επανειλημμένα έχουμε τονίσει, από τούτη τη στήλη. Ότι, δηλαδή, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει, ακριβέστερα να καταστραφεί, η ιδιαίτερη δομή του ελληνικού κοινωνικού και παραγωγικού μηχανισμού, που στηρίζεται στη μικρή και μεσαία κλίμακα, σε όλες τις μορφές οικονομικής δραστηριότητας.
Δεν υπάρχει, δηλαδή, λόγος, σύμφωνα με τον Αμερικανό οικονομολόγο και δεν αποφέρει κανένα όφελος, να καταστρέψουμε το μικρό φαρμακείο ή το μικρό δικηγορικό γραφείο, δημιουργώντας στη θέση τους, απρόσωπα μεγαθήρια. Ακόμη και στο Ταμείο, άλλωστε, αναγνωρίζουν ότι δεν αξιολόγησαν σωστά, αυτές τις ιδιαιτερότητες, στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ισως δεν κατάλαβαν, ακόμη, ότι αυτές οι ιδιαιτερότητες, κάθε άλλο παρά ασύμβατες είναι με το ευρωπαϊκό αξιακό πρότυπο. Αποδεικνύεται, έτσι, πως δεν ήταν μόνο οι αστοχίες στο δημοσιονομικό σκέλος, αλλά ότι το μνημονιακό πρόγραμμα, για την Ελλάδα τουλάχιστον, έπασχε στον ίδιο του, τον πυρήνα, εξαιτίας του γεγονότος ότι επιχειρήθηκε να επιβληθούν, σαν να ήταν οι «πλάκες του Μωϋσή», ο «τυφλοσούρτης» του Ταμείου και η αντίληψη του Βερολίνου, για την Ευρώπη.
Για να δικαιολογηθούν, μάλιστα, αυτές οι παρεμβάσεις, επιχειρήθηκε να ενοχοποιηθούν οι συγκεκριμένοι κλάδοι, για την υποτιθέμενη «πτώχευση» της χώρας. Αλήθεια, απέτυχε το πρόγραμμα, λόγω του τρόπου λειτουργίας των φαρμακείων; Εν προκειμένω, γνωρίζουμε ότι ακόμη και για την, υπαρκτή, υπερσυνταγογράφηση και την αντίστοιχη εκτόξευση της φαρμακευτικής δαπάνης, ελάχιστη είναι η συμμετοχή των φαρμακείων.
Προκύπτει, άραγε, από πουθενά ότι ελλείμματα και χρέη της χώρας προέκυψαν από τα δικηγορικά γραφεία και τα ταξί. Αφήνουμε πια, το μύθο για τα ανύπαρκτα «κλειστά επαγγέλματα».
Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν απαιτούνται παρεμβάσεις σε πεδία, όπως τα ωράρια λειτουργίας, εμπορικών καταστημάτων και φαρμακείων ή κάποια υπερπρονόμια ορισμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που τις μετατρέπει σε κλειστή «κάστα», αποκομμένη από τον κόσμο της εργασίας.
Πηγή:
