Το «Leonardo’s ring» για τρίτη χρονιά στο Studio Κυψέλης

Γράφει ο

Σταύρος Ξηντάρας

Το περίφημο «Leonardo’s ring» του Rick Elice συνεχίζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο Studio Κυψέλης. Η φετινή παραστασιοποίηση έχει διαφορές στη σκηνοθετική προσέγγιση και στον τρόπο παρουσίασης. Το εξαιρετικό κείμενο του πολυβραβευμένου Νεουορκέζου δημιουργού, ήρθε στη χώρα μας και ευτύχησε θεατρικά. Γιατί ο Γιώργος Λιβανός και οι Θεατρίνων Θεατές του, μας αποκάλυψαν ένα ακόμα πρωτοπαρουσιαζόμενο έργο με μεγάλη δύναμη, το οποίο με φόντο την ιστορία ενός δαχτυλιδιού που ταξιδεύει από χέρι σε χέρι , και από τόπο σε τόπο δια μέσω των αιώνων, παρουσιάζει ένα δεινό ψυχογράφημα. Με δόκιμους χαρακτήρες και καθαρή, διαυγή τοποθέτηση-συμπέρασμα. Είμαστε γυμνοί – εκτεθειμένοι στο τυχαίο. Η χαρά γίνεται λύπη, η σχέση χωρισμός, η ελπίδα μαραίνεται και ξανά από την αρχή. Ή όπως λέει ο συγγραφέας η ζωή είναι κύκλοι… Δεν είναι ένα έργο με γυμνό για το γυμνό, αλλά με αλήθεια γυμνή ( παρότι έχει πάντα ,εξαιρετικά καλαίσθητες γυμνές σκηνές) που απενοχοποιεί κι απενοχοποιείται.

 Στα τρία χρόνια που το παρακολουθώ, θα παρατηρήσω τη σταθερότητα στην αναζήτηση της αλήθειας, και την προσπάθεια να περάσουν από τη διανομή ορισμένοι από τους πιο ταλαντούχους νέους και ωραίους ηθοποιούς που διαθέτουμε. Συνδυασμός που αν πετύχει  σκοτώνει. Ο Χρήστος Λιακόπουλος, ο Γιάννης Τσιώμου, ο Απόστολος Κρίτσας, ο Νίκος Χαλτζίδης, ο Στάθης Παναγιωτίδης, ο Φίλιππος Κωνσταντίνος, ο Κωνσταντίνος Μούτσης, ο Κώστας Φραγκολιάς,  ο Τιμώθεος Θάνος ο Παναγιώτης Κατσίκης , ο Κωστής Κούκιος κ.α. αποτελούν γερούς άσσους για οποιαδήποτε διανομή και δοκιμάστηκαν με επιτυχία στους απαιτητικούς ρόλους του έργου και η επιτυχία της παράστασης θα τους συντροφεύει πάντα.

Όμως πέρα από την ερμηνευτική επιτυχία του έργου στο σύνολο της ( πάντα με κάποιες εκπτώσεις στην αναζήτηση του Λιβανού μπροστά στο κάλος , ή στην έκθεση – απόλυτα κατανοητές και σχεδόν αποδεκτές) κάθετη η δική του προσωπική επιτυχία στην τέλεση του έργου. Το ΛιβανόMr Leonardo’s άλλωστε τον χαρακτήρισε το αντίπαλον δέος παραγωγός Πάνος Λειβαδάς και είχε δίκιο , αφού χρησιμοποιείται ο όρος συχνά πυκνά και από φίλους δημοσιογράφους. Ο Γιώργος Λιβανός κατανόησε το κείμενο και έστησε μια παράσταση πιστή σε αυτό , κάθε φορά κατάλληλη να αναδείξει μαεστρικά τις δυνάμεις των ηθοποιών. Έτσι είδαμε σε αυτό ακόμα και άτομα έκπληξη όπως τους άκρως γοητευτικούς σαν εικόνα Πετιλλόν και Γαστεράτο πέρυσι. Η παράσταση τώρα…

       Με ένα δαιμονισμένο κινηματογραφικό ρυθμό, βλέπουμε γερές εικόνες αλήθειας σχέσεων και συγκρούσεων , με εξαιρετική οπτική υποστήριξη και ιδιαίτερο δέσιμο. Πέρα από την αλήθεια σε δυσκολότατες σκηνές, όπως η Λεονάρντα, το χαμάμ και ο υπέροχος Λευκός Οίκος, μας έδωσε εντυπωσιακές εικόνες όπως οι περσινή  βροχή και το γυμναστήριο ή το φετινό όνειρο και το τέλος στη μαύρη παραλία. Μαγικό. Με γερούς συμβούλους τον απαιτητικό Βασίλη Μπουζιώτη, σύμμαχο και στην επιλογή των ηθοποιών ( δυσκολότατο έργο για αυτή την παράσταση)  τη Μαριάννα Τόλη που διάλεξε τα μουσικά κομμάτια κι ερμήνευσε αριστουργηματικά τα τραγούδια της παράστασης μαζί με το Γιάννη Φίλια και το Φίλιππα Κωνσταντίνο, τη ρέουσα μετάφραση του Κώστα Βούλγαρη, το ασπρόμαυρο σκηνικό κι ενδυματολογία φέτος της Δέσποινας Βολίδη και τις καλές χορογραφίες του Πάτροκλου , που αναδεικνύουν μαεστρικά το σεξισμό του Χαλατζίδη στο στριπ τιζ και το χιουμορ του Μενούνου στο κλαμπ. Είναι επίτευγμα γαι τους Θεατρίνων Θεατές να κάνουν μια τόσο μεγάλη παράσταση και απαιτητική σε ένα pocketh theater. Toυς αξίζουν εύσημα.

 Στη φετινή διανομή υπερέχει ο Χαλατζίδης, και ο Κούκιος. Πολύ καλός ο Βαλεντίνο και ο σταρ του Κακλαμάνη (που δίνει και ένα απενοχοποιημένο καλό γυμνό. Ακολουθούν με ίδιες δυνάμεις οι Κυριαζής, Μενούνος, Κακαβελάκης και Πανώρας ( όμορφος αν και άπειρος για το ρόλο που έχρισε πρωταγωνιστή το Φραγκολιά).

Η παράσταση έχει και φέτος ξεχωριστά plus. Το ασπρόμαυρο ύφος. Την εναλλαγή μπρος πίσω των σκηνών. Την αγαπημένη μου σκηνή του Λευκού Οίκου. Τον καλύτερο ως σήμερα Βαλεντίνο. Περισσότερο χιούμορ και λιγότερο ερωτισμό στην (καλύτερη σκηνή της παράστασης ) του Τσαικόφσκυ, ένα ιδιαίτερο ερωτισμό στο συνολικό ονειρικό και ένα κείμενο στο φινάλε που πρωτομπήκε.

Συμπερασμα. Δείτε στις τελευταίες της παραστάσεις ( για φέτος; ) μια από τις πιο ολοκληρωμένες , δύσκολες και πετυχημένες παραστάσεις της δεκαετίας. Το Leonardo’ s ring in the mirror ή τη ζωή σας στον καθρέφτη. Άλλοτε παραμορφωτικό κι άλλοτε ρεαλιστικό. Υπόκρουση το Ανεμόμυλοι του νου με τα 150.000 ws!