Υπάρχει στρατηγική;

Έτυχε να διαβάσουμε αυτές τις μέρες, ένα βιβλίο, που περιείχε κείμενα μιας σημαντικής μορφής, της Ανανεωτικής Αριστεράς, που διέπρεψε με την πέννα του,  ως διευθυντικό στέλεχος, προπάντων, όμως, αρθογράφος της ΑΥΓΗΣ.

Χωρίς η παρατήρηση μας να μειώνει σε τίποτε, το σεβασμό για το συγκεκριμένο πρόσωπο και τη μνήμη του, αφού δεν βρίσκεται πια στη ζωή, καθώς, υπήρξε πραγματικός «δάσκαλος», με το σπάνιο ήθος και  ευρυμάθεια του, εκτιμούμε εντούτοις ότι στην ουσία των απόψεων που κατατίθενται, καλύπτοντας την κομβική δεκαετία 1987-1996, αποτυπώνονται οι αιτίες της δυσανεξίας-εκλογικής τουλάχιστον, για πολλά χρόνια, του χώρου. Κύρια χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου «ιδεογράμματος», όπως προκύπτει από τη συμπυκνωμένη παράθεση άρθρων, γραμμένων στον «αχό της μάχης», ήταν η βαθιά αντιπάθεια προς το χώρο της Κεντροαριστεράς, όπως εκφραζόταν από το ΠΑΣΟΚ, που έφτανε σε τέτοιο βάθος και ένταση, ώστε να «μεταφράζεται» σε συγκαταβατικότητα, στα όρια της «ευνοϊκής ουδετερότητας», προς τη συντηρητική παράταξη. Οι βαθιές ρίζες αυτού του «διπολικού» συναισθήματος, που κυριάρχησε για πολλά χρόνια, στην ηγετική ελίτ, αλλά και το στελεχικό δυναμικό του χώρου, της Ανανεωτικής Αριστεράς, στις διαδοχικές κομματικές εκφράσεις της, δεν αποτυπώθηκαν μόνο στις «ειδικές συνθήκες» του 1989 και το σχηματισμό της κυβέρνησης Τζαννετάκης, αλλά εκτάθηκαν και στην περίοδο της αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ, υπό τον  Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Έχει μείνει στην ιστορία, άλλωστε, η έκφραση «ιδιότυπος ριζοσπαστισμός», που χρησιμοποίησε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΕΑΡ, για να περιγράψει τη συγκεκριμένη κυβέρνηση.

Παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίστηκαν στο διήμερο ιδρυτικό Συνέδριο του «Κινήματος Αλλαγής», ανακαλέσαμε στη μνήμη τις παραπάνω εικόνες, νιώθοντας ότι βιώνουμε την επανάληψη της ιστορίας, με τη μορφή της φάρσας. Μόνο έτσι μπορούμε να εξηγήσουμε τη διάχυτη τάση, σε γνωστά στελέχη, αλλά και στο σώμα των Συνέδρων, βαθιάς αποστροφής το μεν  προς τον ΣΥΡΙΖΑ, «υπόγειας» συμπάθειας από την άλλη, προς τη συντηρητική παράταξη και μάλιστα με τη συγκεκριμένη, μορφή της. Δεν ακούστηκαν βέβαια και για το νεότερο γόνο της οικογένειας Μητσοτάκη, ότι εκφράζει κάποιον «ιδιότυπο ριζοσπαστισμό», αλλά από τα συμφραζόμενα τοποθετήσεων, όπως αυτή του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ, προκύπτει σαφέστατα ότι η, εκ νέου, συμπόρευση με τη συντηρητική παράταξη, δεν αποτελεί πιθανή λύση ανάγκης, όπως στη Γερμανία, αλλά συνειδητή και προσχεδιασμένη πολιτική επιλογή, με στρατηγικά χαρακτηριστικά. Απέναντι σ` αυτά, ποια είναι, άραγε, η στρατηγική της ηγεσίας;