Η επικαιρότητα δε μας επέτρεψε να τη σχολιάσουμε στον κατάλληλο χρόνο, αλλά μας προκαλεί εντύπωση, η αρνητική στάση ορισμένων συνταγματολόγων, στην πρωθυπουργική πρόταση, για την παρεμβολή του λαϊκού παράγοντα, στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος.
Επειδή είναι βέβαιο ότι το θέμα θα επανέλθει, νομίζουμε ότι η συζήτηση πρέπει να ανοίξει, δεδομένου ότι το Σύνταγμα, δεν είναι ένα ουδέτερο, τεχνοκρατικό κείμενο, αλλά συμπυκνώνει πολιτικούς και κοινωνικούς συσχετισμούς, έστω στον υψηλότερο βαθμό συναίνεσης. Επομένως, οι όποιες αντιθέσεις πρέπει να αξιολογούνται υπ` αυτό το πρίσμα, αν λάβουμε υπόψη πως, ολοκληρωμένες, κατά το δυνατό, ολοκληρωμένες εναλλακτικές προτάσεις, που έχουν παρουσιαστεί, αποκαλύπτουν την πρόθεση «συνταγματοποίησης» των μνημονιακών πολιτικών. Σε αυτή την κατεύθυνση, είναι κατανοητή η αντίθεση σε τυχόν ενεργοποίηση του λαϊκού στοιχείου. Μόνο που δε χρειάζεται να επιστρατεύονται ψευδεπίγραφα επιχειρήματα, όπως ότι, τάχα μου, η παρέμβαση του λαϊκού στοιχείου, αντιστρατεύεται τη βασική συνταγματική αρχή, που βασίζεται στη λεγόμενη «αντιπροσωπευτική αρχή», που συμπεριλαμβάνει και την αναθεωρητική διαδικασία, που σημαίνει ότι οι βουλευτές, επειδή διαθέτουν το τεκμήριο της λαϊκής νομιμοποίησης, αξιοποιούν αυτή την εντολή εν λευκώ, αγνοώντας τους πολίτες, που τους εξέλεξαν, μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αλήθεια, αυτή είναι η αντίληψη περί της λειτουργίας, της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τον 21ο αιώνα; Αρκεί, άραγε, ο φόβος «εργαλειακής» ή στρεβλωτικής χρήσης του δημοψηφισματικού θεσμού, για να δικαιολογήσει μια τέτοια απώθηση;
Μια τέτοια αντίληψη, εκτός των άλλων, είναι αντίθετη και με τη βούληση του αναθεωρητικού νομοθέτη. Διότι, τι άλλο σημαίνει η, υποχρεωτική, παρεμβολή του εκλογικού σώματος, μεταξύ των δύο φάσεων της αναθεωρητικής διαδικασίας; Μάλιστα, είναι ο πρόεδρος της ΝΔ, που πρότεινε, αυτή η παρεμβολή να γίνει πιο συγκεκριμένη και να αποκτήσει πιο αυθεντικό χαρακτήρα, με την ανάληψη άτυπης υποχρέωσης, των δύο μεγάλων κομμάτων, να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πλαίσιο, με τα σημεία συμφωνίας, αλλά και διαφωνίας και αυτό να τεθεί υπό την κρίση του εκλογικού σώματος, που θα κρίνει……….. σε πρώτο και τελευταίο βαθμό. Προφανώς, ακόμη και ο πρόεδρος της ΝΔ, ως γνήσιος φιλελεύθερος, ασπάζεται την άποψη της Ρόζας Λούξεμπουργκ, για την ανάγκη σύζευξης των δύο μορφών, άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ως του βέλτιστου συνδυασμού, για μια γνήσια δημοκρατική λειτουργία των κοινωνιών, με παρόντες τους πολίτες. Αυτά δε, στις αρχές του 20ου αιώνα…
Πηγή:
