Χορηγοί ιδιωτών

Έχουμε επανειλημμένα επισημάνει πως τα Μνημόνια δεν ήταν ουδέτερες, τεχνοκρατικές επιλογές, αλλά είχαν σαφές, υπολανθάνον τουλάχιστον, ιδεολογικό πρόσημο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα των συντάξεων, που βρίσκεται στην επικαιρότητα. Τι µας έλεγε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, συνεπικουρούμενο από εγχώριους «αναμεταδότες», που αναλάμβαναν την εκλαΐκευση; Ότι οι, αλλεπάλληλες, περικοπές, συνιστούσαν διαρθρωτικό και όχι δημοσιονομικού χαρακτήρα μέτρο, δεδομένου ότι εξυπηρετούσαν το διακηρυγμένο στόχο, τόσο της μείωσης της κρατικής συμμετοχής, όσο και μείωσης της συνολικής συνταξιοδοτικής δαπάνης, σε ποσοστά, επί του ΑΕΠ, που να εναρμονίζονται µε τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Όμως, σε μια χώρα, που το ΑΕΠ, εξαιτίας και µόνο της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, υπέστη απώλειες, αθροιστικά, της τάξης του 25%, η ανεργία προσέγγισε, στην οξεία φάση της κρίσης, το 30%, ενώ και μεγάλο ποσοστό της εναπομείνασας εργασίας, κινούνταν στη «γκρίζα ζώνη» της ανασφάλιστης και «μαύρης» παροχής υπηρεσιών, τι θα μπορούσε να συμβεί;

Τι άλλο από την άμεση κατάρρευση, που δε θα ήταν δυνατό να αντισταθμιστεί από καμία περικοπή, ενδεχομένως και την πλήρη κατάργηση των συντάξεων; Γι’ αυτό και µόνο έκπληξη δεν προκαλεί το ότι, παρά τις τόσες περικοπές, που αγγίζουν αθροιστικά τα 50 δις, το ασφαλιστικό συσσώρευε, µε αυξητικούς ρυθμούς, ελλείμματα.

Τούτων δοθέντων και µε δεδομένο ότι η όποια ανάταξη του ΑΕΠ, µε τους προβλεπόμενους ρυθμούς, τουλάχιστον στα προ του 2010 επίπεδα, απαιτεί, το λιγότερο, μια δεκαετία, τι νόημα έχει η εμμονή σε νέες περικοπές, ύψους 2 δις περίπου;

Πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα, ακόμη και αν συνυπολογιστεί η σημαντική αποκλιμάκωση της ανεργίας, από την τυχόν εφαρμογή του μέτρου;

Τι να υποθέσει, άραγε κανείς, μετά ταύτα; Ότι οι άνθρωποι είναι τόσο άσχετοι, τόσο αποκομμένοι από την πραγματικότητα; Δεν καταλαβαίνουν ότι, έτσι, δεν οδηγούν µόνο στην κατάρρευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, αλλά και στη δυσφήμισή του; Άλλωστε, στο Ταμείο, όπως και στους εγχώριους θαυμαστές του, δεν έχουν κρύψει ποτέ, την προτίμηση τους προς τις ιδιωτικές μορφές ασφάλισης, έστω και συμπληρωτικά προς το δημόσιο, αναδιανεμητικό σύστημα.

Απ’ αυτή την άποψη, η ηγεσία της ΝΔ, µάλλον… δεύτερη και καταϊδρωμένη έρχεται, µε την πρόταση των τριών πυλώνων. Έστω κι έτσι, εξηγούνται πολλά, από τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες.

ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ